პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

წასვლის თვე

გაიცანით. ეს არის ჩემი ბედნიერი და მოღიმარი ოჯახი ერთი პატარა ოთახში. ქალაქ ოზურგეთში. სულ ექვსი ვართ.

დედაჩემი ავად არის. ხდება და ხდება. ღამით, ჩემთვის რომ ლოცულობს, დარჩენილ გრამებს ფრთებს ასხამს და ღმერთთან უშვებს, ამბავი რომ მიუტანოს. მაგრამ მაინც იღიმის.

მამაჩემის სურათიც ავად არის. ყვრიმალებზე ეტყობა – ლეიკემია აქვს. მაგრამ მაინც იღიმის.

მამიდაჩემის სურათიც ავადაა. სურათში მკერდი არ ჩანს. სურათზე მოჭრილია და ისედაც მოჭრილი ჰქონდა. მაგრამ მაინც იღიმის.

ბებიაჩემის სურათიც ავად არის. თვალებს შეამჩნევ, მთელ სხეულზე კრუნჩხვები უვლის. მაგრამ მაინც იღიმის.

ბაბუაჩემის სურათიც ავადაა. კისერი ტკივა. თოკი რომ ჩამოხსნეს, რითაც თავი ჩამოიხრჩო, იმ თოკის ბილიკი ოდნავ ეტყობა. კისერი ტკივა. მაგრამ მაინც იღიმის.

მე ვზივარ კუთხეში და ვფიქრობ ჩემს სურათზე, რომელიც არ მაქვს, სადაც ვიღიმი

და ვიღიმი.

 

***

ჩემი კლასელი გარდაიცვალა. ბავშვობის მეგობარი. სერგო. იშვიათი ვირუსით. იშვიათივე ადამიანი.

სკოლიდან რომ ვაგვიანებდი, მამაჩემმა იცოდა სად მოვეძებნე – ზაქარიაძეებთან. ,,ერთად გავიზარდეთ” მეტაფორა არ ყოფილა, მართლა ერთად ვიზრდებოდით. ერთად გვიტყავდებოდა მუხლები ფეხბურთის თამაშისას და მეორე დღეს, ენა – ფეხბურთზე ლაპარაკისას. ერთად ვსწავლობდით ისტორიას და ერთადვე ვერაფრით ვსწავლობდით მათემატიკას. ერთად ველოდით ზაფხულის არდადეგებს და მერე ერთად ველოდით სკოლის დაწყებას. ის დრო სხვას არაფერს ნიშნავდა, მხოლოდ ლოდინიდან ლოდინს. ზოგან ავცდით – მას მამა ჩემამდე გარდაეცვალა. და თვითონაც ჩემამდე წავიდა. სახლში რომ არ გვხვდებოდა, დედამისი თამრიკო გამოგვძახებდა: აგერ იქნება ბაღნებო, შესახოვში! და შესახვევიდან გამოჩნდებოდა სერგო, უცნაური, ფართო ღიმილით. ახლაც შესახვევშია. ზუსტად ვიცი. მალე გამოჩნდება და დამიძახებს, ისე როგორც მირეკავდა ხოლმე: ,,სა ხარ, კეკელო, სა, ამდენი ხანი, რომ გადაყეი ამ აბდლურ წიგნებს!”

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი