პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

Idroo-ს დაფის გამოყენება  სწავლებისას

დისტანციური სწავლება საქართველოში რომ გამოწვევაა, ამაზე არაერთხელ დაწერილა და თქმულა. თუ რა იყო და რა გახდა ჩემთვის, როგორც ერთი ჩვეულებრივი მასწავლებლისთვის დისტანციური სწავლება, ამაზე მინდა ჩემი გამოცდილება გაგიზიაროთ.

არ  ვისაუბრებ იმაზე, თუ როგორი რთული იყო უმოკლეს დროში პორტალის ტექნიკურ საკითხებში გარკვევა, როგორი იყო თავად Tims-ის პორტალი თავიდან და როგორ დაიხვეწა და გაიზარდა ჩვენთან ერთად. ეს ისედაც ყველამ იცის. მე უფრო შინაარსობრივ საკითხებზე მინდა შევჩერდე.

და აი, პირველად უნდა ჩავერთო ბავშვებს. წარმოიდგინეთ ჩემი განცდა, როცა  ვზივარ ცარიელ ოთახში, ვატარებ გაკვეთილს და ათას რამეზე ვფიქრობ. იმდენად ბევრზე, რომ მათემატიკა ავტოპილოტით მიდის. რამდენი მესწრება? ნეტა, ვინ მისმენს? ნეტა, ვისი მშობელი მისმენს? ნეტა, როგორ გამოვიყურები (ალბათ ძალიან საცოდავად)? ათას რამეს ვაჭერ ხელს, რომ გავიგო, ვინ შემომემატა და ვინ დაგვტოვა (ძირითადად ინტერნეტის სიჩქარეს რომ ბრალდება ხოლმე მერე). ეს იმიტომ მჭირდება, რომ ამდენ განცდაში მოსწავლეთა სახელები და გვარებიც კი მავიწყდება. მოკლედ, წარმოიდგინეთ ხომ? თუმცა, რად გინდათ წარმოდგენა, ალბათ მასწავლებელთა უმრავლესობა სწორედ ასე იყო სწავლების პირველ კვირაში.

და შემდეგ ნელ-ნელა მივხვდი, რომ ეს არა მხოლოდ გამოწვევა, შესაძლებლობაც იყო. დავიწყე ახალი ტიპის რესურსების მოძიება, გავეცანი და  ვცადე მათი გამოყენება, რომ უფრო გამომსახველობითი გამეხადა გაკვეთილი. ახალ პორტალებზე  თემების მიხედვით დავიწყე გამოცდილი ადამიანების მიერ შექმნილი რესურსების გაანალიზება და ჩემი საჭიროებების მიხედვით შევქმენი ახლები.  დარგის სპეციალისტებმაც „შემოგვაშველეს“  სხვადასხვა ტიპის დაფები,  მათგან Idroo-ს დაფას მივანიჭე უპირატესობა და  დავიწყეთ ბევრად უფრო საინტერესო, ბევრად უფრო შედეგიანი და ბევრად უფრო სახალისო გაკვეთილები. ნელ-ნელა ის მოსწავლეებიც შემოგვემატნენ, მანამდე არდასწრების ათს მიზეზს  რომ ასახელებდნენ, მათთან  ნელ-ნელა  ინტერნეტის სიჩქარეც გამოსწორდა.

შემიძლია ვთქვა, რომ:

  1. ძალიან ხშირად მივმართავდი ყველა მოსწავლეს სახელით და არაფერს, კატეგორიულად არაფერს ვაკეთებდი ისეთს, რისი გაკეთებაც მათ შეეძლოთ (წინარე ცოდნის აქტიურ ფაზაში დატოვება);
  2. წინასწარ ვაცნობდი მომავალი გაკვეთილის თემას და ვეუბნებოდი, რა რესურსებს გამოვიყენებდი მომდევნო გაკვეთილებზე (მოტივაციის შექმნა);
  3. ყველა ამოცანისა თუ მაგალითის ამოხსნის შემდეგ მივმართავდი სხვა მოსწავლეს და ვთხოვდი, შეეცვლა ამოცანის პირობა ისე, რომ შებრუნებული ამოცანა გამოსულიყო. ამით მათი ყურადღება და მოტივაცია იზრდებოდა;
  4. ვაძლევდი დაფაზე მუშაობის საშუალებას და სხვადასხვა ფერის ნაწერებით ადვილი იყო მათი ერთმანეთისაგან გარჩევა (შეფასება, ურთიერთ შეფასება);
  5. ერთად ვიხილავდით ნებისმიერი მოსწავლის შეუსრულებელ დავალებას – მაგალითს, ამოცანასა თუ საკითხს (გუნდურობის განცდა);
  6. ვშორდებოდი ვიდეოთვალს ისე, რომ მოსწავლეებს დაენახათ ჩემი სახის მიმიკა მთლიანად და ასევე ხელების მოძრაობა. ასე ვცდილობდი არავერბალური საშუალებების გამოყენებას ინფორმაციის დამახსოვრების ეფექტის გასაძლიერებლად;
  7. ვცდილობდი, პასუხისას ბავშვებს ჩაერთოთ ვიდეოთვალი. მას შემდეგ რაც პორტალზე უკანა ფონის დამატების შესაძლებლობა გაჩნდა, მოსწავლეები აღარ ერიდებოდნენ ვიდეოთვალის ჩართვას არასასურველი ფიზიკური გარემოს გამოჩენის გამო;
  8. თუ რომელიმე მოსწავლისთვის ახსნილ მასალაში რამე გაუგებარი რჩებოდა, ამის შესახებ  პირად შეტყობინებაში მწერდა, ადვილი იყო ჩავრთულიყავი პირადად მასთან და ერთად გაგვევლო პრობლემური საკითხი (დიფერენცირებული, გნებავთ რემედიაციული ჩარევა);
  9. თუ რომელიმე მოსწავლე ვერ გვერთვებოდა, მისთვის შესაძლებელი იყო ჩანაწერით სარგებლობა ან შეეძლო მოეთხოვა პირადი ჩართვა რამდენიმე წუთით (ინდივიდუალური მუშაობა);
  10. რომ არა ეს გამოწვევა, არანაირი მოთხოვნა და დირექტივა ამდენ ახალ პორტალს ვერ  დამამუშავებინებდა და ასე არ „მაიძულებდა“ საგაკვეთილო პროცესის სრულყოფას,  რაც ამ მოკლე ხანში შევძელი.

 

 

აღმოჩნდა, რომ დისტანციურ სწავლებას ჰქონია თავისი დადებითი მხარეები. მნიშვნელოვანია, როგორ მივუდგებით მას, რამდენად შევძლებთ ვაჯობოთ საკუთარ თავს და რამდენად გამოგვივა მოსწავლეების ცნობისმოყვარეობას ისე გამოვდოთ კაუჭი, რომ სასიკეთო მიზნებისკენ მივმართოთ იგი.  სასიამოვნო მომენტი იყო, როცა მოსწავლე სახლიდან მკარნახობდა: „მას, ზედა მარჯვენა კუთხეში ნახეთ ახალი პიკტოგრამა დაამატეს“. ახლა ბევრს ვხალისობთ ასეთ ისტორიებზე.

დასასრულ მინდა ვთქვა, რომ სწრაფად ცვალებად გარემოში ყველაზე მთავარი  სწრაფი ადაპტირების უნარი აღმოჩნდა, რაც ჩვენთვის, მასწავლებლებისთვის, აუცილებელი და მნიშვნელოვანი უნარია, ჩვენ ხომ მუდმივად ახალ თაობებთან გვიწევს მუშაობა.

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი