ხუთშაბათი, მარტი 28, 2024
28 მარტი, ხუთშაბათი, 2024

დაიწყო ფოთოლცვენა, მაას? – ანუ გაკვეთილი გისოსებს მიღმა

 

“დაიწყო ფოთოლცვენა, მაას?”, “მას, აცივდა არა გარეთ?” – მეორე გაკვეთილია მეკითხებიან  ჩემი მოსწავლეები ერთ-ერთი გამოსასწორებელი დაწესებულებიდან და თითოეული კითხვა მტკივა. მერე კი უბრალოდ თავს ვიმშვიდებ და უფრო მეტად მიყვარდება ჩემი საქმე, – საქმე, რომელშიც არც თუ ისე დიდიხანია ჩავერთე და ყოველი გაკვეთილი მიხარია. მიხარია ის, რომ გზა, რომელსაც ვადგავარ, გზა, რომელ გზასაც მივყვები, იქ მიდის, სადაც გზიდან შემთხვევით აცდენილი ადამიანი დგას და ხელები აქვს გამოწვდილი ჩასახუტებლად; მიხარია, რომ იქ ვდგავარ, სადაც უნდა ვიდგე, – უიმედოდ, მარტოდ დარჩენილ ადამიანთან.

არასრულწლოვანთა სარეაბილიტაციო დაწესებულებაში მოხალისე მასწავლებლად მუშაობა, რა თქმა უნდა, ჩემი სურვილით გადავწყვიტე. ამ გადაწყვეტილების მისაღებად არ დამჭირვებია არც ფიქრი და არც რაიმეს აწონ-დაწონვა. ქვეყანაში, არსებული ეპიდემიოლოგიური სიტუაციიდან გამომდინარე, სწავლება ონლაინ რეჟიმში მიმდინარეობს და ორი ჯგუფს ვასწავლი. პირველი გაკვეთილის ღელვა ახლაც მახსოვს. თუმცა, გაკვეთილის დაწყებიდან რამდენიმე წუთში, ღელვა უკან მოვიტოვე, ეს ბავშვების დამსახურებით შევძელი და  პირველ გაკვეთილზევე მოვახერხე ის, რომ მათი მასწავლებელი კი არა, მეგობარი გავხდი.

არაფერი იყო ამაზე დიდი ბედნიერება ჩემთვის, ამაზე დიდი სტიმული.

ნეტა, როგორია იქ მზის ამოსვლა, ჰა?! – ვფიქრობ ხოლმე ჩემთვის. არ ვიცი, წარმოდგენაც არ მაქვს. და საერთოდ, რამდენ რამეს ვფიქრობ, ვინ მოითვლის. როცა მათ ელაპარაკები, სულ ფიქრში ხარ. ყველა სიტყვას თოთო ბავშვივით უფრთხილდები და უვლი. ერთი კვირის წინ, საგაკვეთილო პროცესში, ჩემს ფანჯარას მზე მოადგა. მომერიდა და მუქი ფარდა უცბად ჩამოვაფარე. როგორც ჩანს, ვერ მოვასწარი ამინდის დამალვა და მალევე მომესმა ეკრანიდან მომღიმარი ბიჭის ხმა: დაცხა, არა, მაას? ჰო, დაცხა-მეთქი, ვუპასუხე და გავუღიმე. თვალები აუწყლიანდა, შევატყვე. მთელ ტანში ჟრუანტელმა დამიარა.

“იმედი მაქვს, წიგნი ცხოვრებისკენ შემომატრიალებს“, − მითხრა დღეს ერთ-ერთმა მოსწავლემ და მე მას მოვუყევი ამბავი, როგორ არ მომცა სიკვდილის უფლება წიგნმა, როგორ გამომაცოცხლა და როგორ შემომაბრუნა ცხოვრებისაკენ  და იმ მიზნებისაკენ, რომლებიც დავისახე.  რაც შეიძლება მეტ ადამიანს უნდა მივცე ის, რაც მე არ/ვერ მქონია-მეთქი, – ამას ვამბობ უკვე წლებია და სულ  ვცდილობ, იქ ვიდგე, სადაც სიცარიელეში დარჩენილი ადამიანია.

მიჭირავს ხელში წიგნი და არაფერი სხვა. მიჭირავს წიგნი, იარაღი ჩემი და მგონია, რომ ესაა საწყისიც და დასასრულიც; ესაა სინათლე და გზა სინათლემდეც. სწორედ ორ ყდას შორის მოქცეული სამყაროა გზა გადარჩენამდე, – და ეს გადარჩენა გვჭირდება ყველას, ეს გადარჩენა შემოგვაბრუნებს ცხოვრებისაკენ მაშინ, როცა არაფერია გარშემო სასიკეთო.

და თუ მე შევძელი,  თუნდაც ერთი ადამიანის  შემობრუნდა ჩემკენ, და თუ მე შევძელი, თუნდაც ერთ ადამიანს დავხმარებოდი საკუთარი თავის პოვნაში,  გადამეტების გარეშე ვიტყვი, რომ ღირდა, – ღირდა, რომ გადავლახე. და ეს არა ჩემი ცოდნითა თუ გამოცდილებით, არამედ სხვისი მოგონილი სამყაროთი, – წიგნით შევძელი.

მე კი ვიდგები კვლავაც ამ გზაზე და შევეცდები,  მთელი გულითა და სულით შევეცდები, მათ არასდროს  მოაკლდეთ გაფერადებულ ქუჩებში ხეტიალის ბედნიერება, არასდროს მოაკლდეთ შემოდგომის ამინდები.

 

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი