შვილებს ვპირდები, რომ მათ ცხოვრებას სიყვარულითა და ჰარმონიით ავავსებ.
როგორც დედა, ყოველთვის ბევრს ვფიქრობ იმ გარემოზე, რომელშიც ჩემი შვილები იზრდებიან. ვფიქრობ იმაზეც, თუ რა გავლენას ახდენს მათ მსოფლმხედველობაზე ყველაფერი, რასაც ისინი ისმენენ, უყურებენ, გემოს უსინჯავენ, ხელით ეხებიან და განიცდიან. ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ მათი გარემომცველი სამყარო იყოს ჰარმონიული და სიყვარულით სავსე.
არის ასეთი ცნობილი ჩინური თქმულება იმის შესახებ, როგორ ზრდიდა თავის ვაჟს კონფუციუსის (კონფუციუსი-Confucius–– ძვ.წ. 551 479წწ. – ჩინელი ფილოსოფოსი, მოაზროვნე, პირველი უნივერსიტეტის დამაარსებელი) ერთ-ერთი ყველაზე გამოჩენილი მოსწავლის, მენცის დედა; რა რთული გადაწყვეტილებების მიღება უწევდა ქალს შვილის აღზრდის პროცესში. მაშ ასე: როდესაც მენცი ჯერ ისევ პატარა იყო, მისი ოჯახი სასაფლაოს მახლობლად ცხოვრობდა. ერთხელ დედამ შენიშნა, რომ მენცი და მისი თანატოლები დაკრძალვის რიტუალს ზუსტად უფროსების მსგავსად იმეორებდნენ და ერთმანეთის დასაფლავების სცენებს ათამაშებდნენ. დედამ საცხოვრებელი ადგილის შეცვლა გადაწყვიტა, რადგან ჩათვალა, რომ ეს ადგილი არ იყო შესაფერისი მისი შვილის აღზრდისათვის. მიუხედავად იმისა, რომ ქალს ძალიან დიდი სირთულეების გადალახვა მოუწია, მაინც მოახერხა ოჯახისთვის სხვა საცხოვრებელი ადგილის მოძებნა. ამჯერად მათ მეზობლად ქალაქის ბაზარი აღმოჩნდა. ახალ ადგილას გადასვლიდან ყურადღებიანმა დედამ მალევე შეამჩნია, რომ მისი ვაჟი მეგობრებთან ერთად მოვაჭრეების როლში იყო შესული და ძალიან უხაროდა, როდესაც რომელიმე თანატოლს გააცურებდა და „სავაჭრო გარიგებას გააფორმებდა“. მენცის დედა მიხვდა, რომ ეს არ იყო ის ღირებულებები, რომლებითაც მისი შვილი უნდა აღზრდილიყო და ხელახლა შეიცვალა საცხოვრებელი ადგილი.
ამჯერად სკოლის მახლობლად გადავიდნენ. დედა უკვე ხედავდა საკუთარ პატარას, რომელიც უფროს ბავშვებს შურით შეჰყურებდა, რადგან ისინი უკვე მცირე ზომის წიგნებს კითხულობდნენ; მსჯელობდნენ ფილოსოფიასა და მეცნიერებებზე, და პატივისცემით ექცეოდნენ უფროსებსა და თანაკლასელებს. ბიჭუნა დიდი წარმატებით ბაძავდა სკოლის მოსწავლე ბავშვებს და საბოლოოდ თავისი დროის ერთ-ერთი გამოჩენილი მოაზროვნე და ფილოსოფოსი გახდა.
დაფიქრებულხართ რა გარემოში იზრდებიან თქვენი შვილები?
ვპირდები შვილებს, რომ ვასწავლი ისეთ ცხოვრებას, რომელშიც ბედნიერება არ იქნება დამოკიდებული მხოლოდ ცხოვრებისეულ გარემოებებზე.
ჩვენი მშობლები მუდმივად ცდილობდნენ, ესწავლებინათ ჩვენთვის ცხოვრებაში საკუთარი გულისა და შეგრძნებებისათვის მოსმენა. ჩვენ უნდა მოგვესმინა შინაგანი ხმისათვის და არა უცხო ადამიანების მოსაზრებებისათვის. არ უნდა გაგვეთვალისწინებინა ისეთი სიტუაციური მოვლენები, რომლებიც ყოველ წუთს შეიძლებოდა შეცვლილიყო. ჩვენ გვასწავლიდნენ, შეგვენარჩუნებინა შინაგანი წონასწორობა და საკუთარი თავის რწმენა, რათა ვყოფილიყავით მშვიდი და ბედნიერი. ახლა მოგითხრობთ იგავს, რომელსაც მშობლები ბავშვობაში გვიყვებოდნენ, რომ ჩვენთვის უკეთ დაესაბუთებინათ თავიანთი მოსაზრება:
„დიდი დიდი ხნის წინ ჩინეთის ერთ-ერთ პატარა სოფელში ცხოვრობდა მოხუცი კაცი, რომელსაც მხოლოდ ერთი ვაჟი ჰყავდა. ერთ დღეს მოხუცის შვილი სამსახურის საძებნად ქალაქში გაემგზავრა. სოფლელები ფიქრობდნენ, რომ მარტო დარჩენილი მოხუცი ძალიან დამწუხრდებოდა, მაგრამ ასე არ მოხდა.
გარკვეული დროის შემდეგ ვაჟი შინ დაბრუნდა. სოფლის მცხოვრებლები სტუმრად მივიდნენ მოხუცთან, რათა მიელოცათ მისთვის შვილის დაბრუნება. მაგრამ სტუმრებმა აღმოაჩინეს, რომ მათი მეზობელი სულაც არ იყო ამ ამბით აღფრთოვანებული. მოხუცს არც უხაროდა, არც სწყინდა. მან თანასოფლელებს ყურადღებისათვის მადლობა გადაუხადა.
ერთხელაც მოხუცი თავის ბედაურს ასეირნებდა. მოულოდნელად მას სადავეები ხელიდან გაუსხლტა და ცხენი გაექცა. მეზობლები საჩქაროდ შეუდგნენ მის დამშვიდებას, რადგან დაკარგული ცხენი ძალიან კარგი ჯიშის ბედაური იყო. თანასოფლელებს კიდევ ერთხელ გაუცრუვდათ იმედი, რადგან მოხუცი სულაც არ ჩანდა დამწუხრებული. მეორე დღეს სოფელმა ახალი ამბავი შეიტყო, რომ ცხენი თავად დაბრუნდა პატრონებთან და თან ორი ერთმანეთზე ლამაზი და ჯიშიანი დედალი ცხენიც მოიყვანა. მაგრამ მეზობლები ისევ პირში ჩალაგამოვლებული აღმოჩნდნენ, რადგან მათი მეზობელი ისევ მშვიდად გამოიყურებოდა და არანაირ სიხარულს არ გამოხატავდა მოულოდნელი საჩუქრის გამო. ეს ამბავი ამით არ დასრულებულა.
სულ მცირე ხანში მოხუცის შვილს ცხენმა ფეხი დაუზიანა. თანასოფლელები ისევ გაიქცნენ, მეზობელთან, მაგრამ ნახეს, რომ მოხუცი სულაც არ იხოკავდა ლოყებს ამ ამბის გამო. ამავე დღეს სოფელში მაცნე მოვიდა, რომელიც მცხოვრებლებს ატყობინებდა, რომ მამაკაცები ომში არიან გაწვეული. ფეხმოტეხილი ვაჟი გაწვევას, რა თქმა უნდა, გადაურჩა.
ახლა მაინც ძალიან გახარებული იქნება მოხუცი მამაო, იფიქრეს სოფლელებმა და კვლავ მიაკითხეს მას ამ ამბის მისალოცად. მოხუცმა სტუმრებს შეხედა და თქვა: „რაც არ უნდა ხდებოდეს ჩვენს ცხოვრებაში, ყველაფერი ჩვენივე სასიკეთოდ კეთდება“.
თქვენ რას ფიქრობთ, მკითხველებო? როგორ ზრდით საკუთარ შვილებს?
პირობას ვდებ: ჩემს შვილებს აუცილებლად ეცოდინებათ, რომ ხანდახან ყველაზე მნიშვნელოვანი გაკვეთილები ცხოვრების ყველაზე რთულ სიტუაციებში ისწავლება.
ბიზნესსკოლაში სწავლის პირველივე წელს მე და ჩემს მეუღლეს გაგვიჩნდა იდეა, დაგვეარსებინა კომპანია, რომელსაც „My Potential“ („ჩემი პოტენციალი“) ერქმეოდა. იმ წლებში სერიოზული ინტერნეტბუმი იყო და საინფორმაციო პორტალის შექმნა, რომელიც თვითგანვითარების ინდუსტრიის საჭიროებებს მოემსახურებოდა, სასიხარულო იყო ყველასათვის, მათ შორის პოტენციური პარტნიორებისა და მაღალკვალიფიციური მენეჯერებისთვის. შემდეგი ორი წელი ბობოქარი ემოციების, წარმატებებისა და დრამატული მარცხის პერიოდი აღმოჩნდა. მოკლედ რომ მოგიყვეთ, ათ მილიონზე მეტი დოლარის მობილიზება შევძელით და სულ მალე კომპანიაში უკვე სამოცი თანამშრომელი შრომობდა. „ჩემი პოტენციალი“ ერთ-ერთ ყველაზე პერსპექტიულ კომპანიად ითვლებოდა, მასზე იწერებოდა მედიაში. მე და ჩემი მეუღლე ორი ახალგაზრდა ბიზნესმენი თვალნათლივ ვაკვირდებოდით, როგორ ავიხდინეთ სტუდენტობის დროინდელი ოცნება.
სამწუხაროდ, მალევე ჩვენ მრავალი პრობლემა დაგვატყდა თავს და მივხვდით, რომ კომპანიის ფუნქციონირებას ვეღარ ვაკონტროლებდით. მმართველობის სადავეები ჩამოგვერთვა და ისინი ჩვენზე „ბრძენ და გამოცდილ“ პროფესიონალებს გადაეცათ. მაგრამ ყველაზე რთული განსაცდელი დადგა მაშინ, როდესაც ჩვენ მმართველად დავიქირავეთ ქალბატონი, რომლის ხედვა რადიკალურად განსხვავდებოდა ჩვენისგან. მისი მმართველობის სტილი სრულიად უემოციო, სწორხაზოვანი და იმდენად ხისტი იყო, რომ ხშირად თანამშრომლები თვალცრემლიანი ტოვებდნენ მის კაბინეტს. კომპანიაში გატარებული სამი თვის შემდეგ ამ ქალბატონმა მოახერხა და ფაქტობრივად ნამსხვრევებად აქცია ჩვენ მიერ აშენებული კომპანია. ახლა, როდესაც ამ ამბავს ვიხსენებ, ვხვდები, რომ ის ჩემს ცხოვრებაში გარდამტეხი აღმოჩნდა, რადგან კონფლიქტებისადმი შიშმა და საკუთარ უნარებში დაურწმუნებლობამ პარალიზებული გამხადა. ამ ყველაფერმა კი ხელი შემიშალა, რომ დამეცვა ის, რისიც მწამდა და რაზეც ვოცნებობდი. ვხედავდი, როგორ მიდიოდნენ კომპანიიდან ის ადამიანები, რომლებიც პირველი დღეებიდანვე მხარში ამომიდგნენ. შედეგად, ნელ-ნელა დაინგრა ის, რასაც ასეთი რუდუნებით ვაშენებდი. ამ მარცხის მიზეზი თავად გავხდი, რადგან შიში ხელს მიშლიდა საკუთარი მოსაზრებების გამოთქმაში, მაშინაც კი, როცა აშკარა იყო, რომ საქმე არასწორად მიდიოდა საქმე.
დღეს შემიძლია ვთქვა, რომ იმ მძიმე გამოცდილებამ დამიბრუნა ენთუზიაზმი – გადავწყვიტე, რომ ყოველთვის გამოვთქვა მოსაზრება და დავრწმუნდი, რომ არ არსებობს საქმე, რომლის გაკეთებაც ვიღაცას შეუძლია, მე კი – არა. უმთავრესი კი ის არის, რომ ჩემი მაგალითით მე შევძლებ შვილებს საკუთარი თავის რწმენა გავუღვივო, რომ მათ არასდროს შეეშინდეთ იმ მოსაზრებების გაჟღერება, რომელთა გაჟღერებაც საჭიროდ მიაჩნიათ.
კარგი იქნება, თუ საკუთარი ცხოვრებიდან გაიხსენებთ სერიოზულ კონფლიქტურ სიტუაციებს, რომლებმაც უფრო ძლიერი გაგხადათ და შვილებს მოუყვებით.
თქვენ გაეცანით მცირე ამონარიდს მალიკა ჩოპრას წიგნიდან: „100 დაპირება ჩემს შვილს. როგორ გავხდეთ საუკეთესო მშობელი“. მალიკა ჩოპრა არის ამერიკელი მწერალი და ქალი ბიზნესმენი. ის დაიბადა აშშ-ში მასაჩუსეტის შტატის ქალაქ ლინკოლნში, 1972 წლის 24 ივლისს. დაამთავრა Concord Academy, Kellogg School of Management და ბრაუნის უნივერსიტეტი. მალიკა ჩოპრა არის რამდენიმე კომპანიის დამფუძნებელი და პრეზიდენტი. პარალელურად ის წერს და აქვეყნებს სტატიებს. ამჟამად ცხოვრობს მეუღლესთან და ორ ქალიშვილთან ერთად, რომელთაც მისი წიგნები ეძღვნება.
