პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

არ გეკადრება!

მე პატარა ქალაქში დავიბადე და გავიზარდე. პატარა ქალაქებს (და ხანდახან დიდ ქალაქებსაც) აქვთ ერთი წესი და ეს წესია – არ გეკადრება!

არ გეკადრება, იმიტომ რომ მამაშენის შვილი ხარ.

არ გეკადრება, იმიტომ რომ შენი ძმის და ხარ.

არ გეკადრება, იმიტომ რომ ბიძაშენის ძმისშვილი ხარ.

არ გეკადრება, იმიტომ რომ პაპაშენის შვილიშვილი ხარ.

არ გეკადრება, იმიტომ რომ შენი ქმრის ცოლი ხარ.

არ გეკადრება, იმიტომ რომ შენი ძმაკაცის დაქალი ხარ.

არ გეკადრება, იმიტომ რომ პატარა ქალაქის სრულიად სამამაკაცეთის მეზობელი, მეგობარი, ნათესავი, ახლობელი, ნაცნობი ან არც ისე ნაცნობი ხარ.

და რა თქმა უნდა, არ გეკადრება ის, რაც არ ეკადრებოდა დედაშენს, ბებიაშენს, დეიდაშენს, მამიდაშენს, ბიცოლაშენს, შენს დაქალს, მეზობელ ქალს, ნათესავ ქალს, ახლობელ ქალს, ნაცნობ ქალს, იმიტომ რომ არავინაა დედაშენი, არავინაა ბებიაშენი, არავინაა დეიდაშენი, არავინაა მამიდაშენი, არავინაა ბიცოლაშენი, არავინაა შენი დაქალი და მითუმეტეს არავინაა შენი მეზობელი ქალი და მსგავსნი მისი.

ბავშვობაში, არა – უფრო მოწიფულობისას, ვიცნობდი გოგოს, რომელიც ჩემს პატარა ქალაქში ველოსიპედს იყენებდა ტრანსპორტად და მას ეს არ ეკადრებოდა, იმიტომ რომ იხ. ზემოთ.

მე ვმეგობრობდი ერთ ქალთან, რომელზეც ქმარი თითქმის ყოველღამ ძალადობდა, ისიც ყოველღამ მიდიოდა სახლიდან და ეს მას არ ეკადრებოდა, ამიტომაც ბრუნდებოდა ყოველ ჯერზე უკან, იმიტომ რომ იხ. ზემოთ.

ბავშვობიდან ვიცნობ ქალს, რომელიც ბევრზე ბევრი წელია სადღაც ჯურღმულში ჩადის ერთი ღერი სიგარეტის მოსაწევად, იმიტომ რომ ჯურღმულს გარეთ ეს მას არ ეკადრება, იმიტომ რომ იხ. ზემოთ.

ჩემს ქალაქში იყო ერთი გოგო, რომელიც 9 თვის განმავლობაში მალავდა ჯერ მუცელს და მერე წლების განმავლობაში – შვილს, რადგანაც მას უქმროდ შვილი არ ეკადრებოდა, იმიტომ რომ იხ. ზემოთ.

მე მინახავს ქალი, რომელსაც ქმარი ყველას დასანახად ულაწუნებდა სახეში მაშინ, როცა ის თავის აზრს გამოხატავდა და ეს მას არ ეკადრებოდა, იმიტომ რომ იხ. ზემოთ.

ბავშვობაში ვიცნობდი გოგოს, რომელსაც იმის გამო ურტყამდნენ, რომ მოკლე კაბები მოსწონდა და ეს მას არ ეკადრებოდა, იმიტომ რომ იხ. ზემოთ.

და ვიცნობდი ქალს, რომელიც მასწავლებლად განამწესეს, რადგანაც მას მსახიობობა არაფრით არ ეკადრებოდა, იმიტომ რომ იხ. ზემოთ.

მე ასევე ვიცნობდი ქალს, რომელსაც ქმარი არ ჰყავდა, მაგრამ ჰყავდა პარტნიორი და რაკი ეს არ ეკადრებოდა, სანათესაომ მოიძულა, იმიტომ რომ იხ. ზემოთ.

ბავშვობაში მე მყავდა ერთი მეგობარი, რომელსაც მამამ დედა მოუკლა, იმიტომ რომ ჩემი მეგობრის დედას რაღაც არ ეკადრებოდა.

ჩვენ ჩვენი ბავშვობიდან მოვდივართ – ეს ფრაზა ყველამ ვიცით და ხშირად ვიმეორებთ. ჩემი თაობის ქალები კი მოვდივართ ბავშვობიდან, რომლის მთავარი ფრაზა იყო – არ გეკადრება! და შვილებსაც ალბათ ასე ვზრდით, იმიტომ რომ სხვა ვერაფერი ვისწავლეთ იმ ბავშვობიდან, რომელშიც ქალებს ერთით მეტი ამოსუნთქვაც კი არ ეკადრებოდათ და ეს – იმ ქალებს, რომლებმაც მერე მართლაც „უკადრებელი სიმძიმე“ იკადრეს და ოჯახები გადაარჩინეს სიკვდილისაგან, მაგრამ თავად ვერ გადარჩნენ და ვერც შვილების სიცოცხლე ვერ დაიცვეს მკვლელი ფრაზისაგან – არ გეკადრება, იმიტომ რომ იხ. ზემოთ.

პატარა ქალაქებს აქვთ მეორე წესი, რომელიც პირდაპირი გამოძახილია წესისა – არ გეკადრება! და ამ წესს ჰქვია – სხვისთვის ცხოვრება. სხვისთვის ანუ – ქმრისთვის, მამისთვის, ვაჟიშვილისთვის, ბიძისთვის, ძმაკაცისთვის, ნათესავი კაცისთვის, მეზობელი კაცისთვის და ზოგადად – კაცებისათვის. თუ ქალი ხარ და თუ კაცისთვის არ ცხოვრობ – პატარა ქალაქში არ დაგედგომება, იმიტომ რომ იხ. ზემოთ. თუ ქალი ხარ და კაცისთვის ცხოვრება აღარ გინდა, პატარა ქალაქში შენი ადგილი არ არის, იმიტომ რომ იხ. ზემოთ და იხილეთ ის სინამდვილე, რომელშიც 25 წლის გოგო, მკვიდრი პატარა ქალაქისა, დღეს ყველა იმ ქალის სახელით იბრძვის სიცოცხლისათვის, ვისაც ბრძოლა არ ეკადრება!

კაცები კი, პატარა ქალაქის „დიდი“ კაცები, აუცილებლად გაიხსენებენ ქალთა რიგით დღესასწაულს, შეიკრიბებიან საძმაკაცოებით სადმე პატარა ქალაქის რომელიმე პატარა რესტორანში და დიდი გულმოდგინებით შესვამენ – ყველაზე მშვენიერი, ყველაზე კეთილი, ყველაზე ძვირფასი ქართველი ქალების, უკაცრავად – მანდილოსნების სადღეგრძელოს. მათ გვერდით ალბათ იქნებიან მათი ცოლები, რომლებსაც მერე მეორე დღეს ან იმავე დღეს აუცილებლად შეახსენებენ, რომ იქ, იმ საძმაკაცოს შეკრებაზე ისე ჯდომა, ისე სიცილი, ისე ღიმილი, ისე თქმა, ისე დამწუხრება, ისე ცეკვა, ისე სიმღერა და საერთოდაც ისე არსებობა არ ეკადრებოდათ.

ეს პატარა ქალაქის წესებია და პატარა ქალაქში მცხოვრებ ქალებს მათი დარღვევა არ ეკადრებათ, იმიტომ რომ ქალებს ბრძოლა არ ეკადრებათ – საკუთარი თავისთვის ბრძოლა, თორემ კაცებისა და შვილების გამო ყველაზე უფრო სასტიკ ბრძოლაში გადახვეწილი ქალები დღემდე საყვედურების გარეშე კადრულობენ იმ უკადრებელ სიმძიმეს, რასაც სხვების არსებობისთვის სიკვდილი ჰქვია.

ათენი დიდი ქალაქია. მაგრამ ამ ქალაქში ბევრი პატარა ქალაქის მკვიდრი ცხოვრობს – დროებით, მერე რა რომ ეს სიტყვა – დროებით, უკვე ათწლეულებს ითვლის. ათენში მცხოვრებ პატარა ქალაქელთაგან უმრავლესობა ქალებია. რომელიმე კვირა დღეს, ომონიაზე, ეკლესიასთან თუ გაივლით, აუცილებლად გაიგონებთ ქართულ ლაპარაკს. ესენი ქართველი ქალები არიან, რომლებიც ფულ-ამანათების დაგზავნის მოლევის შემდეგ, დასვენების ერთადერთ დღეს ყველაზე საშინელი და ბნელი უბნის სკვერის სკამზე ატარებენ, რათა იმ პატარა ქალაქებში დატოვებულ ქმრებსა და შვილებს კაფეში ჭიქა ყავაში გადახდილი 1 ევრო არ მოაკლონ, იმიტომ რომ არ ეკადრებათ საკუთარი თავს ერთი ჭიქა ყავა უყიდონ, მაშინ როცა ქმარს ჯიპი აქვს საყიდელი…

პატარა ქალაქებს თავისი წესები აქვთ. ამ წესებში არაფერია თქმული კაცებზე, იმიტომ რომ:

მე არასოდეს შემხვედრია ბავშვობაში ბიჭი, რომელიც ველოსიპედს იყენებდა ტრანსპორტად და მას ეს არ ეკადრებოდა.

მე არასოდეს მინახავს ჩემს ბავშვობაში კაცი, რომელზეც ცოლი ძალადობდა, ის კი სახლიდან მიდიოდა და ეს მას არ ეკადრებოდა.

მე არასოდეს შემხვედრია კაცი, რომელიც ბევრზე ბევრი წელია ჯურღმულში ჩადის სიგარეტის მოსაწევად, იმიტომ რომ ჯურღმულს გარეთ ეს მას არ ეკადრება.

მე არ ვიცნობ კაცს, რომელსაც შვილი საკუთარი ნებითა და სურვილით ჰყავს პარტნიორთან და ამ შვილს მალავს, იმიტომ რომ არ ეკადრება.

მე არასოდეს მინახავს კაცი, რომელსაც ცოლი სახეში ყველას დასანახად ულაწუნებს, იმიტომ რომ საკუთარი აზრის გამოთქმა არ ეკადრება.

მე არასოდეს მინახავს კაცი, რომელსაც სცემდნენ შარვლის ჩაცმის გამო, რადგან არ ეკადრება.

მე არასოდეს მინახავს კაცი, რომელიც მასწავლებლად განამწესეს, იმიტომ რომ მსახიობობა არ ეკადრებოდა.,

მე არასოდეს მინახავს კაცი, რომელიც ქალი პარტნიორის ყოლის გამო ნათესაობამ მოიძულა, იმიტომ რომ არ ეკადრება.

მე არასოდეს არ მყოლია მეგობარი, რომელსაც დედამ მამა მოუკლა, იმიტომ რომ მამას რაღაც არ ეკადრებოდა.

და მე მინახავს უამრავი ქალი, რომელიც ისე ცხოვრობს, როგორც მხოლოდ ქალს ეკადრება – ანუ სხვის გამო, სხვისთვის, სხვისი ცხოვრებით.

მე მინახავს უამრავი ქალი, რომელსაც თავისუფლება სალანძღავი სიტყვა ჰგონია, იმიტომ რომ ასე ასწავლეს – პატარა ქალაქს თავისუფალი ქალი არაფრით ეკადრება.

და სხვათა შორის, არც კაცი არ ეკადრება თავისუფალი. და ეს კაცები, პატარა ქალაქის მკვიდრი, შეჭმუხნული მენტალობის მქონე კაცები – თავადაც მსხვერპლნი საკუთარი გარემოსი, ხვალ აუცილებლად დალევენ იმ „მანდილოსნების“ სადღეგრძელოს, რომლებმაც საკუთარი ცხოვრება არ იკადრეს, სამაგიეროდ იკადრეს მათი, მათთვის, მათ გამო ცხოვრება და სიკვდილი, დიახ, სიკვდილი – რომელშიც ამ წელს უკვე მერვედ გაისმა პატარა ქალაქების მომაკვდინებელი ლოზუნგი – არ გეკადრება!

არ გეკადრება, იმიტომ რომ მამაშენის შვილი ხარ.

არ გეკადრება, იმიტომ რომ შენი ძმის და ხარ.

არ გეკადრება, იმიტომ რომ ბიძაშენის ძმისშვილი ხარ და ასე შემდეგ დაუსრულებლად…

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი