(ნამდვილი ამბავი)
პატარაობისას რატომღაც მეგონა, რომ ბავშვები არასდროს იზრდებიან. არ ვიცი რატომ, მაგრამ მჯეროდა, რომ ის, რასაც ბავშვობას ვეძახდი, არასდროს აპირებდა დასრულებას. და მეც, სულ უგზოუკვლოდ ვირბენდი ქუჩებში უბნის ბავშვებთან ერთად. მერე წლები გავიდა: ერთი, ორი სამი, ხუთი და ჩემს ფეხებთან კოპლებიანი ბურთი მოგორდა. თეთრი ბურთი, შავი კოპლებით და პატარა, ხუჭუჭა ბავშვიც მოყვა სწრაფადვე ამ ბურთს. მიყურებდა მორცხვად და იღიმოდა, საყვარლად. ბურთი ხელში ავიღე და გავუწოდე. გამომართვა, – მადლობა ძიაო, – მითხრა, გულზე მიიხუტა თავისი კოპლებიანი ბურთი და გაიქცა სტადიონისკენ. მერე ვფიქრობდი: მე მგონი იმ დღეს გავიზარდე – თქო. იმ ბავშვმა გამზარდა, ისე, უნებურად. განა, რა თქვა, ერთი სიტყვა. ჰო, ძია დამიძახა და მივხვდი, რომ იმ დღიდან ბავშვი აღარ ვიყავი.
ამას წინათ, სამსახურიდან მოვსეირნობდი სახლისაკენ. ციოდა, ქარი აფრიალებდა ფოთლებს. მეც მობუზული, თავჩაქინდრული მოვუყვებოდი კორპუსისაკენ გზას. ერთი სული მქონდა, როდის მივაღწევდი სახლამდე. მერე დედაჩემმა დამირეკა და რაღაც პროდუქტები დამავალა სახლისათვის. გზაზე სწრაფად გადავირბინე, მივუახლოვდი მაღაზიას და გავშეშდი, წამიერად.
მაღაზიასთან ჯოხზე დაყრდნობილი ქალი იდგა. არა, ეს უბრალოდ ქალი არ იყო, არც უბრალოდ ვიღაც ბებო, ანდაც სამოწყალოდ გამოსული ადამიანი. ეს ლია მასწი იყო, ჩემი, ჩვენი ლია მასწი, ყველას ლია მასწი იდგა, ცალ ხელში ცელოფნის პარკში გახვეული პური ეჭირა და გზისკენ იყურებოდა. ის, ძველი სათვალეები ისევ მკერდზე ჰქონდა ჩამოკონწიალებული და იდგა. განა ქალი, განა ბებო, ჩემი ბავშვობა იდგა და სევდიანი თვალებით იყურებოდა აქეთ-იქით. ცივი საღამო იყო, – მახსოვს.
მთელი ბავშვობა დაფასთან გასვლის მეშინოდა. რაღაცნაირი შიში მქონდა ხალხის, ბევრი თვალების… ვერაფრით მოვერიე იქამდე, სანამ ერთ დღეს გაკვეთილების შემდეგ, ლია მასწმა არ დამიტოვა თავისთან. მელაპარაკა დიდხანს, მელაპარაკა იმდენ ხანს სანამ სიცილი და ხარხარი არ ამიტყდა იქვე ჩემს თავზე.
მეორე დღეს პირველი მე გამომიძახა დაფასთან ლია მასწმა. ნელა ავდექი, გადავდგი პირველი ნაბიჯი თუ არა, ვიგრძენი, რომ გული არ ამჩქარებია. ვიგრძენი, რომ მარტო არ ვიყავი და იქ, ჩემ გვერდზე მაგიდასთან, ლია მასწი იჯდა. იჯდა და სჯეროდა, რომ უსუსური არასდროს აღარ ვიქნებოდი, როგორც ადრე და როგორც გუშინ.
ნელა მივუახლოვდი მაღაზიას. არა, უფრო სწორად მივუახლოვდი ლია მასწავლებელს. ჩემს მასწავლებელს. დიდი ხანი იყო გასული, რაც არ მენახა, ბევრი წელი. ის ისევ იდგა, არ ინძრეოდა. არ ვიცი რატომ, რაზე ფიქრობდა. მივუახლოვდი და წინ ჩამოვუდექი.
- გამარჯობა, ლია მას ! – ვუთხარი დაბალ ხმაზე.
- გამარჯობა. – მითხრა და ამომხედა. წყლიანი თვალები ჰქონდა, სევდიანი.
- ვერ მიცანით, ლია მას? – გავუღიმე და მარჯვენა ხელი მის დამჭკნარ ხელს შევახე.
არაფერი უპასუხია. უბრალოდ მათვალიერებდა, უცნაურად.
- გურამი ვარ, გურამი ! თქვენი მოსწავლე. აი, დაფასთან რო…
ვეღარ დავამთავრე წინადადება. უცბად წასკდა ტირილი და გულზე მომეკრა. ხელები ძლიერად შემოვხვიე და მეც ვიგრძენი, როგორ გამითბა ღაწვები ცრემლებისაგან. ტიროდა ლია მასწი და ვტიროდი მეც, ბავშვივით. ქარი კი ისევ ისე აფრიალებდა ფოთლებს.
ჰო, მე მგონი მაშინ დავბრუნდი ბავშვობაში. დიდი ხნის შემდეგ, ერთ დღეს გადავეყარე ლია მასწავლებელს და წამიერად აღმოვჩნდი იქ, საიდანაც დავიწყე. რამდენიმე წამი ასე ვიყავით, მერე ნამტირალევი ხმით მითხრა:
- შენს სახელს ვიხსენებდი, თორე, რავა არ გიცანიო. – თქვა და გაეღიმა ძველებურად, როგორც მაშინ, სკოლის დროს.
სულ რამდენიმე წუთი ვილაპარაკეთ. მერე ჩამეხუტა, დამემშვიდობა და კოჭლობით გაუყვა ქუჩას. მე კი ვიდექი და ვუყურებდი, როგორ მტოვებდა უკვე მეორედ, ჩემი ბავშვობა.
