ხუთშაბათი, აპრილი 25, 2024
25 აპრილი, ხუთშაბათი, 2024

ადამიანები შემოდგომიდან – მეორე ნაწილი

შეიძლება პოეტური ბოდვაა და გლობალური დათბობა ძველ კალენდარულ მოწყობებს არ ცნობს, მაგრამ დღემდე ცხადად ვგრძნობ და მტკიცედ მჯერა, რომ აგვისტოს მიწურულს მობერილ ნიავში, თუ ჩაუსაფრდები, აუცილებლად დაიჭერ ერთ წვეთ სუნს, რომელიც მთელ შემოდგომას დაგანახებს.

 

ალბათ ოდესმე მეცნიერები იმსჯელებენ, რომელია წამების უმაღლესი ფორმა სმენის ჟანრიდან: კოღოს ჯიუტი წუილი ყურთან გამთენიის ხუთისკენ, მოშლილი ონკანიდან წყლის შეუდრეკელი, ოღონდ მოფრთხილო წანწკარი თუ ქვაბის ძირის წმენდა წვერსაპარსის პირით (ვინც ბოლო წინადადება ვერ გაიგო, განვმარტავ – ჩახანას ფხეკა ბრიტვით).

 

ცა ერთი და იგივე არ არის. არის ბავშვობის ცა და ეს ცა აუცილებლად შენი ეზოს თავზეა ან აივნის, ან ფანჯრის. მაშინაც, როცა ოცდათხუთმეტის ხარ ან სამოცდათხუთმეტის. ასეთი ცა არ იცვლება, არც ღრუბლები იცვლებიან და არც ვარსკვლავები. იქ ვარსკვლავები სულ ჩვეულებრივი ვარსკვლავები არიან – ციცინათელების ტოლები და რომ დაითვლი და მეჭეჭები ამოგივა – ისეთები. არც მილიონი წლის წინ არის წამოსული მათი ნათება და არც რაღაც გალაქტიკების პლანეტარული სისტემების წევრები ჰქვიათ. უბრალო, პატარა, ძალიან პატარა ვარსკვლავებს ხედავ და მხოლოდ შენს ცაზე ანათებენ.

 

გრუხუნა – ასე ერქვა იმ ამინდს, ახლა თბილისში როა. ელვა და კვალში გრხხხ.

პირველი – თუ შუადღე იყო, შემთხვევით ლამპოჩკა ენთო (იმ ენაზე ვწერ, ქართულისთვის ნუ დამძრახავთ), შეითამაშებდა და გაქრებოდა. ამას წინ უსწრებდა: „ე, დენი წავა ახლა, ძაბვა არ დავარდეს, გამორთე მაცივარი“ და მოსდევდა : „დედა, რაფერ გლახათ წევიდა ცა, კიდომ კაი რომ გამოგართვიე. აი, ისე წევიდა, აღარც მუა“.

მეორე – თუ საღამო იყო, კრუხი შფოთდებოდა და წიწილები გარბოდნენ მისკენ. მერე ბებია კრუხს მიეპარებოდა, ფრთების თავში ხელს ჩაავლებდა და ბუდისკენ მიჰყავდა. წიწილებს სხვები ვიჭერდით. დევნა. მთელი ფილმი. გრხხხ საუნდტრეკით და ხაპის ფოთლებზე პირველი წვეთების ხმით.

მესამე – თუ შუაღამე იყო და ვიყავი ასე ოთხიდან ექვს წლამდე, მამაჩემს ზურგზე ვეკვროდი. ხოლო მამაჩემი ყვებოდა ზღაპარს და სახურავზე წვიმა დააბიჯებდა.

მეოთხე – თუ დილა იყო, ვფიქრობდი, რომ ასეთი ამინდი, ალბათ ყველაზე უკეთესი მაშინაა, როცა შეყვარებულთან ერთად წევხარ, შეყვარებულს ცოტა ეშინია და შენ იღიმი.

ასეთია ჩემი ბავშვობის გრუხუნის ანატომია. ადრე დილამშვიდობისა ყველას.

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი