საკითხავად ახალი წიგნები ქართველი ავტორებისგანაც გვაქვს.
ალექსანდრე ლორთქიფანიძის კრებული “მოწითალო და მოშავო” სულ ერთი თვეა გამოიცა. წიგნი საინტერესო ლიტერატურული ექსპერიმენტია. ის სამ თემატურ ნაწილადაა გაყოფილი: “მოწითალო” პოემაა პროზაული ჩანართებით და აღწერს პოეტის ამაღელვებელ, საინტერესო შთაბეჭდილებებით სავსე მოგზაურობას იტალიაში. პოემაში ერთმანეთს ერწყმის იტალიის წარსული, რომის მემკვიდრეობა, რომელზეც თანამედროვე ევროპული ცივილიზაცია დაშენდა და ულტრათანამედროვე, ბრენდებითა და ტურისტებით სავსე ქალაქები. ორივე იტალიის ქუჩებში, ამ ქვეყნის დიდებულ გმირებთან ერთად, გამუდმებით ვხვდებით სხვადასხვა ეპოქიდან და სივრციდან მოსულ ადამიანებს, მათ შორის – ეგნატე ნინოშვილს, რომელიც ერთი შეხედვით თითქოს არაფერ შუაშია, მაგრამ სინამდვილეში ამ ნაწარმოებისთვის უდიდესი მნიშვნელობა აქვს.
“და” მხოლოდ ერთი ლექსია და ერთგვარად ამოვარდნილია კრებულიდან. განსხვავებული ლირიკული ხასიათით ის თითქოს ცალკე დგას და ამოსუნთქვის საშუალებას აძლევს მკითხველს, თანაც ერთმანეთთან აკავშირებს ორ ნაწილს.
“მოშავო” ლექსების კრებულია, რომელიც ქართული სინამდვილის და ავტორის პირადი განცდების ასახვას წარმოადგენს. ლექსებს ერთი რამ აერთიანებს – უდიდესი გულწრფელობა, რომლითაც ალექსანდრე ლორთქიფანიძე ჰყვება ხან საკუთარ, ხან სახელოვან ადამიანთა და ხან უბრალო მოკვდავთა სულისშემძვრელ ამბებს.
თამთა მელაშვილის “გერმანელები საქართველოში”, გარდა შესანიშნავი ენობრივი ქსოვილით ტკბობისა, ძალიან საინტერესო ამბებს გაზიარებთ. ეს ნამდვილი ადამიანების ამბებია, რომლებიც გერმანელი კოლონისტების და, იმავდროულად, საქართველოს უახლესი წარსულის შესახებ მოგვითხრობს.
წიგნი ქართულ-გერმანული ურთიერთობის მე-200 წლისთავთან დაკავშირებით გამოიცა.
თამთა მელაშვილი რომანების „გათვლა“ (2010), „აღმოსავლეთით“ (2015) და მოთხრობების კრებულის „მარინეს ანგელოზები“ (2017) ავტორია. „თქმული და უთქმელი ისტორიები. გერმანელები საქართველოში“ კი ზეპირი ისტორიებით შედგენილი მისი პირველი წიგნია.
რძის ფქვილი „ნესტლესი“, ბენზინით მოძრავი ველოსიპედები, საღეჭი კანფეტი „გუმმი პეპსინი“, ფხვნილი თმისა და ბალნის მოსაცილებლად, საქალებო მაღაზია პორტუგალოვისა, სრულიად უშიშარი შვედური სპიჩკები, საკერავი მაშინები „ზინგერისა“, თუთიყუშები სტამბოლიდგან და ოქროსფერი თევზები, ფრენა ჰაეროსტატით – მართალია, რეკლამამ სახე იცვალა, მაგრამ საუკუნეზე მეტი ხნის წინ რეკლამის დამკვეთები მედიას ისევე აქტიურად იყენებდნენ, როგორც დღეს.
გიორგი ჭეიშვილმა წიგნში “150 ქართული რეკლამა” თავი მოუყარა XIX-XX საუკუნეების გაზეთებში განთავსებულ რეკლამებს. ამ წიგნში თავმოყრილი, დღევანდელი გადმოსახედიდან გულუბრყვილო სარეკლამო განცხადებები იმ პერიოდის წამყვანი ბეჭდური გამოცემებიდან – გაზეთ „ივერიადან“ და „ცნობის ფურცლიდანაა“ ამოკრებილი. ეს უნიკალური მასალა რეკლამისადმი ჩვენი წინაპრების დამოკიდებულებას და საუკუნის წინანდელ ტენდენციებს ასახავს.
