ხუთშაბათი, მარტი 28, 2024
28 მარტი, ხუთშაბათი, 2024

წიგნის სუნი?

– ყური დამიგდე, ჰეკი, ორ ბურთულას მოგცემ მაგაში. თუ გინდა პარასკევ ღამით ჩხრიალების დასაჭერადაც გაგყვები…

ჰეკლბერი ბარემ მკვდარ კატაშიც არ გაცვლიდა, მაგრამ იმ დღეს განსაკუთრებით კარგ ხასიათზე გახლდათ. მამამისი, მთელი კვირა შესრულდა, არ გამოჩენილა, თანაც ყური მოჰკრა, თითქოს მეთევზეებს სანაპიროზე მკვდარი ეპოვნათ.

– იცი რა, ეგებ თუთუნი მიშოვო, საუკუნეა არ დამიღეჭავს, ბოლო-ბოლო, შეფერდსონების წიგნების მთელი კარადა ეტევა აქ…

– მისმინე, ჰეკი, შენ მაინც არაფერში გჭირდება ეგ ყუთი, – საშინლად არ მინდოდა, ჩემი რეპუტაციის კაცს, თუთუნის მოსაპარად ბიძაჩემის ოთახში შეძრომა.

ჰეკლბერიმ ზარმაცად მოიხედა, ცოტაც გაწყდა – გულგრილ სტვენას მოჰყვებოდა და გზას გაუდგებოდა.

– ჯანდაბას, იყოს ეგრე, ოღონდ ახლავე მომეცი.

მესამე დღეს მთელი კლასის დასანახად ჯოხი ოცდაათჯერ დამკრეს, დამაფიცეს, რომ ამ საშინელ, ლუციფერის ყუთს არასდროს გავეკარებოდი, ხოლო სახლში რომ მივბრუნდი, დეიდა პოლიმ ისე ხმამაღლა მიყვირა, რომ… გამომეღვიძა.

რა საშინელი სიზმარი იყო. რაღაც რომ გაწვალებს, ჩაგყვება და ეგ არის. წინა დღეს მეგობრებს შევხვდი, ვსაუბრობდით და სხვათა შორის, ისიც მითხრეს, რომ არსებობს შეუცვლელი ფენომენები, მათ შორის ბეჭდური წიგნი და რომ მისი სუნი და ფურცელზე ხელის შეხების შეგრძნება განუმეორებელია და რომ ქინდლი… და რომ ქინდლი… და რომ ქინდლი და ა.შ.

მე მივუგე – ყველაფერი იცვლება, ადრე რაფსოდები იყვნენ, მერე ხბოს ტყავი გაშალეს, მერე ეშმაკის მანქანა ამუშავდა (გუტენბერგად უხმობდნენ), ახლა ეს არის – ელექტრონული ფორმატი, მერე ის იქნება – ჯერ არ ვიცი. და საერთოდაც – შევარბილე ტონი – რა უშლის ხელს მათ თანაცხოვრებას, ვისაც რა უნდა, იმას იყიდის და წაიკითხავს.

ხოლო მათ თავი გაიქნიეს და ერთხმად თქვეს გულში: „საწყალობელ იქმნა უბადრუკი გიორგი, რამეთუ უვარ-ჰყო ჭეშმარიტი ღმერთი და აღიარა ატროშანი და შეერთო იგი უღმრთოთა”.

ხოლო მე წამოვედი და გზაზე ვფიქრობდი, გაივლის კიდევ ასიოდ წელი და კედელთან… კედელთან კი არა, სადმე მდგარი ჩემი (შენი, მისი) შვილიშვილი ეტყვის ვინმეს, რომ არსებობს შეუცვლელი ფენომენები, მათ შორის ქინდლი და რომ მისი სუნი და ეკრანზე ხელის შეხების შეგრძნება განუმეორებელია…

კი, ასე იქნება… ვიხუმრებ ვულგარულად: ერთადერთი რაც შეიცვლება, საპირფარეშოს ქაღალდის კრიზისის დროს, ქინდლის ვერ დავეყრდნობით… ანუ „ტუალეტის ქინდლები” (ალბათ) არ იარსებებს.

ჰოდა, ახლა როცა გამეღვიძა, ერთხანს ვფიქრობდი. მერე გავბრაზდი, გავბრაზდი და ჯანდაბას სახეაწითლებული მასწავლებელი და მოქირქილე კლასელები. ოცდაათ ჯოხსაც აიტანს კაცი.

– ყური დამიგდე, ჰეკი…

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი