ორი ბიჭის ამბავი

(მეტროში მოსმენილი)

შესავალი

ამ შემთხვევის შესახებ ორი-სამი თვის წინ უნდა მომეყოლა, მაგრამ მოხდა ისე, რომ ვერ მოვახერხე. თუმცა ბევრს ვფიქრობდი მასზე, მეგობრებს, ახლობელ თინეიჯერებს და სტუდენტებს აზრს ვეკითხებოდი, პასუხებს ვიწერდი და დასკვნები გამომქონდა. ამასობაში კი დროც გამომითავისუფლდა, შევიარაღდი ნოუთბუქით და ფრანც კაფკას  მოთხრობის – „ერთი ძაღლის კვლევა-ძიებანი“- პერსონაჟი ძაღლივით, რომელიც „საზოგადოების შუაგულში ცხოვრობს“ და ყველა მის პრობლემას ჩხრეკს და უკირკიტებს, მეც შევუდექი  საჭირბოროტო საკითხზე წერას. ოღონდ საკუთარ თავთან დადებული ერთი პირობით:  ისევ კაფკას პერსონაჟს რომ დავესესხო, გადავწყვიტე, ამ ამბავთან დაკავშირებული „სულიერი მღელვარება“ ჩემთვის დამეტოვებინა და კომენტარებისგანაც  თავი შემეკავებინა.

გამოკითხვა

როგორი რეაქცია გაქვთ უცენზურო სიტყვების  გამოყენება-მოსმენაზე?

მარი (15 წლის): არ მომწონს, მაგრამ, რა ვქნა, აზრი არ აქვს შენიშვნის მიცემას, მით უმეტეს, უცხოებისთვის;

მაკო (15 წლის): არა მგონია, ეს პრობლემა იყოს. ყველა თაობა იყენებს იმ უცენზურო სიტყვებს, რომელიც მისი ახალგაზრდობის დროს მოდაში შემოდის;

ლუკა (19 წლის): არაფერია, გაივლის, თავის დამკვიდრების პონტია, ძიებისაც;

ვაჟა (17 წლის): ვერ ვიტყვი, რომ მომწონს, მაგრამ, თუ საჭიროა, ვიყენებ. ხან არც მინდა, რომ ვთქვა, მაგრამ წამომცდება ხოლმე;

თამარი (23 წლის): ჩვეულებრივი ქართული ქაჯობაა.  ბიჭები უფრო, და არცთუ იშვიათად უკვე გოგონებიც, ამით ვითომ თავიანთ უპირატესობას ამტკიცებენ.  არადა, ჩვეულებრივი დაკომპლექსებული ტიპები არიან. ძალიან სასაცილოა;

ეკა (18 წლის): ნორმალურია, ჩემს შეყვარებულს უხდება – უფრო კაი ტიპია ამ დროს – და მეც მომწონს რაღაცნაირად. ოღონდ მთლად არ უნდა აიქოთოს პირი. ლამაზი სიტყვებიც მიყვარს ისე;

დანიელი (22 წლის): სიტყვებია რა, ჩვეულებრივი სიტყვები. აბა მაშ როგორ გინდათ, ცოცხალი ენა ასეთია. მთავარია, ადამიანი იყო;

ანა (23 წლის): საერთოდ არ მიშლის ხელს. არც სმენას მიბინძურებს. გაირჭოს ყურსასმენები ვისაც არ მოსწონს. დემოკრატია და თავისუფლება ესაა;

ირაკლი (25 წლის): აღარ ვიყენებ უცენზურო სიტყვებს, ან თითქმის არა. არც ვყოფილვარ „მაგათზე შემჯდარი“ არასდროს. უფრო საჭესთან ვიყენებ ხოლმე, ან როცა რაიმე არ გამომივა და ვბრაზობ;

ნიკა (24 წლის):  საგანგაშოს ამაში ვერაფერს ვხედავ. არ უნდა გადაამეტო უბრალოდ. დროს მოაქვს, სიტუაციას. ასაკობრივი სენიცაა ერთგვარი. ჩამოყალიბებული, შემდგარი პიროვნება ნაკლებად იყენებს უწმაწურ სიტყვებს, იმიტომ, რომ ხვდება, რამხელა უაზრობაა.  განათლების ამბავიცაა;

ზურა (21 წლის): ეგეთ რამეებს მღვდლები და ეკლესია კრძალავენ და მშობლებს და მასწავლებლებსაც არ ევასებათ. ახალგაზრდებს არა მგონია, რეაქცია ჰქონდეთ ამაზე. აბა წაიკითხეთ თანამედროვე ავტორები, უცენზურო სიტყვებითაა სავსე წიგნები და ასწორებს. იმიტო, რო ნაღდია. დროც ასეთია, ოცდამეერთე საუკუნეა!  აბა, „ჩემო ყველავ“, „საყვარელო“ და „სიხარულოა“  სიტყვები?  მე თუ მკითხავ, მაგარი გულის ამრევი „ყ…ბაა“.

ბაქანი

ვისაც ხშირად უხდება მეტროსადგურ „ნაძალადევში“ ჩასვლა, იმან იცის, რომ  იქ ზამთარ-ზაფხულ მუდმივად უსიამოვნო ორპირი ქარი უბერავს, რომელიც თავის პიკს მაშინ აღწევს, როცა საპირისპირო გვირაბებიდან მატარებლები ერთდროულად გამოდიან. ჩემი აზრით, ამ დროს  ბაქანზე ყველაზე ჯანმრთელები, თავზეხელაღებული ახალგაზრდები, ან ამ სადგურში შემთხვევით მოხვედრილები დგანან; კიდევ, ალბათ, ისინი, ვინც ბოლო გაჩერებაზე ჩამოდის და სკამის დასაპყრობად თადარიგს იჭერს. აი, ჩემსავით გაცივების შიშით შეპყრობილები, ან უკვე გაცივებულები, ნიკრისის ქარიანები და მოხუცები კი  მოსაცდელი დარბაზის საკმაოდ გემოვნებით მოხატულ მთავარ კედელს და მძლავრ სვეტებს ვეფარებით და ისე ველით მატარებლის ჩამოდგომას.

მიუხედავად არცთუ საამურ მდგომარეობაში ყოფნისა, ზოგჯერ მომწონს კიდეც აქ დგომა. ნამდვილად არის ამ ცოცხალ მიწისქვეშეთში რაღაც მითოლოგიური: ლეთესავით მოედინება მატარებელი, შენ კი დგახარ და ფიქრობ: ალბათ იქაც ასე მარტივად ხდება ყველაფერი – სხდებიან სულები ნავებში და  მიწიერი ცხოვრება დავიწყებას ეძლევა… შეიძლება ზოგიერთი ქალი ან კაცი თვითონ ჰადესს ან პერსეფონესაც კი მიამსგავსო – შენეული წარმოსახვისას, რა თქმა უნდა. მაგრამ ყველაზე დიდი ხიბლი ალბათ მაინც ის არის, რომ აქ, მატარებლის მოლოდინში, ვითომ შენთვის აბუზული, უამრავ საინტერესო სახეს ხედავ და გვერდით მდგომი ადამიანებისგან ისეთ ამბებს ისმენ, რომლებსაც მერე, ჩემსავით „ცუდად“ თუ მოიქცევით, „სათანადოდ“ გამოიყენებთ.

შეხვედრა

მოსაცდელ დარბაზში მოყვითალო მარმარილოს ფილებით მოპირკეთებულ ერთ-ერთ განიერ სვეტს ვეფარები და მატარებლის ჩამოდგომას ველი. იგვიანებს. ჯერ კიდევ 3 წუთზე მეტი რჩება. ტრადიციული ორპირი ძვლებამდე ატანს. ჩემი მარადიული აქსესუარის, შარფის, ბოლოებს ორივე ხელით ვიჭერ, რომ ქარმა არ გამიფრიალოს. დილის მიუხედავად, სასიამოვნო სიჩუმეა მოსაცდელ დარბაზში. ჩემ წინ ერთი ახალგაზრდა, 16-17 წლის კედებიანი ბიჭი რბილი ნაბიჯებით, ნერვიულად გადი-გამოდის. პირი საკმაოდ სუფთად აქვს გაპარსული ასაკის კვალობაზე. ჯინსები და სადა ლურჯი მაისური აცვია. არანაირი წარწერა – არც გულზე, არც ზურგზე. ხელები არ იცის სად წაიღოს. ხან შარვლის წინა ჯიბეებში ჩაიწყობს, ხან უკანაში. მერე ერთ მომუჭულ ხელს მეორეში იქცევს, მერე პირიქით – მეორეს პირველში. შიგადაშიგ თმასაც ისწორებს. თმიდან ისევ ჯიბეებში ჩამოაქვს ხელები და თავიდან იწყება ყველაფერი.  ჯიბეში მობილურიც უჩანს, მაგრამ რატომღაც ხელში არ უჭირავს და ძალიან მიკვირს. ცოტა ხნით ბიჭს უყურადღებოდ ვტოვებ, შარფი მაინც ჩამომომისრიალა ქარმა ყელიდან და იმას ვისწორებ. ამასობაში კი ბიჭის მეგობრის მოსვლა გამომრჩა. მაღალი, აწოწილი ბიჭია. უჯრულა, მაჯებზე გადაკეცილი პერანგი აცვია, ჯინსები

და უთასმო ბოტასები. თმა გადაპარსული აქვს, წვერი… თუმცა ჯერ წვერი არ ჰქვია ამას…

დიალოგი

მეორე ბიჭი – რაშვები, შეჩემა!

პირველი ბიჭი – რავი, ვარ რა.

მ.ბ.– ხო ამოხვალ?

პ.ბ. – რავი, შეჩემა, მაგრად მიტყდება, ხო იცი.

მ.ბ. – აქეთ გამიტყდება, რო არ ამოხვიდე. თან ხო იცი, ჯიგარია ნანა და ეგეთ რამეებზე არ ვარდება. შენ ძმობას ვფიცავარ, თუ რამე ცუდი ეთქვას. დაჟე იცინოდა. ისე მართლა მაგარი ყ.. ხარ, როგორ ვერ მოტვინე ტოო, რო დაგეტორმუზებინა…

პ.ბ. – აუ, რავი, შეჩემა, საიდან უნდა მცოდნოდა… მაგრა კი გამიჩალიჩე – (ოდნავ წითლდება და ვერ ვიჯერებ).

მ.ბ. – მე რა გაგიჩალჩე, მთლად გამოყ…ი, აბაზანაში აღარ შევიდე შეჩემა?.. კაი, შეეშვი ახლა მაგ ფერებში  გადასვლებს და კარგად მომიყევი, რა მოხდა.

პ.ბ. – აუ, ბიჭო (ადგილზე იწნიხება პირველი და ტელეფონს იღებს ჯიბიდან, ხელში ნერვიულად ათამაშებს), შენ ძმობას ვფიცავარ, ავდექი თუ არა დილით, ვიფიქრე, დაურეკავ და ვკითხავ, სად შევხვდეთ-მეთქი. ხო იცი, გაურკვევლობები და ტყუილა წინ და უკან სიარული არ მევასება. ჰოდა, ვრეკავ და, იმდღევანდელზეც ხო ვიყავი აჭრილი და, როგორც კი ოქეი მიცა, ხმის ამოღებას აღარ დაველოდე და ეგრევე დავიწყე – აუ ჩემი, როგორ მიტყდება ნანა დეიდასთან (წრეზე დატრიალდა და რომ შემობრუნდა უფრო წითელი იყო) – და აღარ გავჩერდი. სადა ხარ, შე ყ..ო-მეთქი, ეგრე რო ვთქვი პირველი,  მახსოვს და მერე ალბათ, უარესი ყ…ობები მოვაყოლე… შენ რამე გითხრა?

მ.ბ. – (იცინის) ჰო, მითხრა, მაგრამ არ არი-მეთქი ნაწყენი, შეჩემა. ალბათ შენც ეგრე ელაპარაკებიო, შენზე მითხრა. მაგარი საძმაკაცო მიმართვები აგირჩევიათო და ცოტა წაუისტერიკა კიდეც, როგორ მოვიფიქრებდი, ჩემი შვილი თუ  ესე ილაპარაკებდაო… შენც ხომ შეიძლება მოგსვლოდა დედამისთან ეგეთი რამე და, რომ გამეგო, სირცხვილით თინას ვეღარ დავენახვებოდიო…

პ.ბ. – აუ როგორ ტეხავს, რა ვქნა, ტოო… და შენ რა უთხარი?

მ.ბ. – რას ვეტყოდი, შეჩემა, გავუიასნე, რო ეგეთი მიმართვა და ლაპარაკი ძმაკაცობაში მოსულა-მეთქი, ნანა კიდე რომელი სოფლელი ნახე, რო ვერ გაეგო… ისე თავს კი იქნევდა კაიხანს…არა, მეც რას ვეუბნებოდი უპასუხე-მეთქი… მაგრა არ მევასება, როცა სხვა იღებს ჩემს მობილურს, მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი, რო შენ რეკავდი და იმიტომაც ვუთხარი. დაიკიდე მოკლედ, რა!..

პ.ბ. – ჰო, მაგრამ ამოსვლა მაინც მიტყდება შეჩემა…

მ.ბ. – იცოდე მაგრად მაწყენინებ, შენს ძმობა ვფიცავარ და ნანასაც გაუტყდება, რო არ ამოხვიდე. არც შეიმჩნევს, ხო იცი, რო ჯიგარია, და ამდენს რაღას მაბაზრებ, ტოოოო…

პ.ბ. – რავი, კაი, ხო, შეჩემა, წავიდეთ.

მ.ბ. – ძმა ხარ.

ამბის დასასრული

ისინი რომ ერთმანეთს გადაეხვივნენ, სწორედ ამ დროს მოვარდა გიჟივით მატარებელი. აფრიალებულ შარფზე ვიტაცე ხელი, საფარიდან გამოვედი და ბიჭებს საბოლოოდ გავხედე. წინა ვაგონისკენ გარბოდნენ სიცილით,  ხელის კვრითა და მათი ასაკისთვის დამახასიათებელი  უხერხული მოძრაობებით.

აქ შეიძლებოდა ყოფილიყო მკითხველის კომენტარები

……………………………………………………………………………………………………………………………………………….

…………………………………………………………………………………………………………………………

…………………………………………………………………………………………….

………………………………………………………………………