დაბადება სიკვდილის დროს

ედემში ვარ. ედემი სასტუმროს სახელია. ის ყვარელში დგას და მისი დარაბების მიღმა შემოდგომაა. უფრო სწორად, მისი უდიდებულესობა, შემოდგომა. ღამეა. 23 საათი და 59 წუთი. სადაცაა 12 ნოემბერი დადგება. სასტუმროს ეზოში დაფენილ ყვითელი ფოთლების ხალიჩას მთვარის შუქი ადგას და ვერცხლისფერ ბილიკებს ხატავს. უშველებელ სივრცეში სულ ოთხნი ვსხედვართ. ვიტრაჟებთან მიმდგარ სავარძელში მჯდომი კაცი, ჩემი აზრით, რომ ან ზაალი ჰქვია, ან ხვიჩა, ტელეფონს უკირკიტებს. სათვალე ცხვირის წვერთან ახლოს აქვს დაკოფსებული და ღრმად სუნთქავს. ბარის გადასწვრივ წყვილი ზის. ღვინითა და ერთმანეთის სიყვარულით მთვრალებს თავები მიუბჯენიათ და მგონი მიიძინეს კიდეც. მეც მთვრალი ვარ. ერთი საათის წინ საფერავი დავლიე და როგორც საფერავს სჩვევია, ცხოვრებაზე მაფიქრებს. ერთ წუთში ჩემი ოცდამეექვსე დაბადების დღე დადგება და ვხვდები, რომ წინა ოცდახუთისგან განსხვავებით თავს ძალიან უცნაურად ვგრძნობ. მექსიკური კარტელის ბოსივით სიღრმეში ვზივარ და ჩემს სახეს შუქი სანახევროდ ანათებს. ყურში ლეონარდ კოენის „A Thousand Kisses Deep“ ჩამესმის. კოენის გარდაცვალების შესახებ დილით შევიტყვე, როცა ყვარლისკენ მოვდიოდი. როგორც ჩანს, სასტუმროს მენეჯერმაც გაიგო ეს ამბავი და მის სიმღერას სიმღერაზე უშვებს. მადლობის მეტი რა მეთქმის – მეხმარება დავრჩე იმ გაურკვეველ, თუმცა სიცოცხლისთვის არასახიფათო სევდაში, რომლიდან გამოსვლაც არ მსურს.

ექვსი თუ შვიდი წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც ნინიამ ეს სიმღერა პირველად მომასმენინა. ზუსტად მახსოვს, როგორ ამოვარდა mp3-ის ფაილი სიტყვებით სავსე ველში და როგორ უყოყმანოდ დავეთანხმე მის ჩამოტვირთვას. საოცარია, რა ღრმა ნაკვალევს ტოვებენ ასეთი მომენტები შენს გონებაში.

26 წელია მოგონებებს ვაგროვებ. ამ პროცესის აღქმა კი მხოლოდ მაშინ შევძელი, როცა მულტფილმი „Inside Out“ ვნახე. მაშინ დავინახე, როგორ მუშაობს ჩემი მეხსიერება. როგორ ხდება ერთის დამახსოვრება და მეორის სანაგვეზე გაგზავნა. რა მახსოვდა იმ მომენტში? რა ტივტივებდა ჩემი გონების ზედაპირზე, როცა სანახევროდ მთვრალი, შემოდგომით გარშემორტყმული, თბილი სასტუმროს ვესტიბიულში მჯდომი, ახლად გარდაცვლილი ლეონარდ კოენის სიმღერას ვისმენდი? – მახსოვდა კარადა.

ბავშვობაში, ყველაზე მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებებს კარადაში ჯდომისას ვიღებდი. კარადასთან კიბეს მივადგამდი და ზედა ნაწილში ვძვრებოდი. იქ საოჯახო მუზეუმის ექსპონატები, საახალწლო ნაძვის ხის მორთულობა, სათადარიგო საბნები და ბალიშები ეწყო. იქვე სუფევდა სხვაგან თვალით უნახავი და გულით უგრძნობი სიმყუდროვე და მარტოობის განცდა, რომლის მსგავსსაც წლების შემდეგ მხოლოდ გაბრიელ გარსია მარკესის წიგნები მაგრძნობინებს. მყუდრო ატმოსფეროს ქმნიდა სხვადასხვა ნაცნობი საგნის ერთობლიობა და მათი სურნელებისგან შემდგარი ბუკეტი, რომელიც ჩემს გონებას, ყნოსვის რეცეპტორების გავლით ერთსა და იმავე სიგნალს აწვდიდა – უსაფრთხოდ ხარ, შეგიძლია თავისუფლად იფიქრო.

თავისუფლად ფიქრი კი, უპირველესად, თავისუფლად ოცნებას გულისხმობდა. რაც უფრო ვიზრდებოდი, მით უფრო მკვეთრად იკვეთებოდა ოცნებათა საზღვრების კონტურები. კარადის სიმყუდროვეში დაბადებულ პირველ ოცნებებში, სკოლის კარადის უკან სამალავი მქონდა. თუმცა, სამალავი კი არა, მთელი სასახლე იყო – ზუსტად ისეთივე, როგორშიც ზორო ცხოვრობს: უშველებელი სავარჯიშო დარბაზით, იარაღის საცავით, შავი ბედაურისთვის განკუთვნლი თავლით და თეთრი ქვისგან გაკეთებული ბუხრებით. მოგვიანებით, მგონი მეორე კლასში, იმ სამალავში გოგონა გაჩნდა. რა თქმა უნდა, ჩემს გონებას, რომელსაც იმ დროისთვის ძალიან სუსტი ოპერატიული მეხსიერება, ვიდრე ბარათს და მყარ დისკს, ჰქონდა, არ შეეძლო ჩემი პერსონაჟისთვის გოგონასთან ურთიერთობაში რთული დავალებების მიცემა. ამის გამო, ის წარმოსახვა უხმო კინოს უფრო ჰგავდა, ვიდრე ეროტიულს.

დროთა განმავლობაში კარადაში უამრავი ოცნება დაიბადა: დათო – მეცენატი; დათო – ზღვაში ბავშვის გადამრჩენელი; დათო – წარმატებული მექალთანე (ამ ოცნების აუხდენლად დარჩენა ჩემგან დამოუკიდებელი მიზეზის – ჩემი გარეგნობის გამო მოხდა); დათო – ცნობილი კინორეჟისორი; და ბოლოს, დათო – ცნობილი მწერალი… ვესტიბიულში სიმხურვალემ იმატა. ლეონარდ კოენის ხმა უფრო და უფრო სევდიანი ხდებოდა, მიცვალებული  დაბადებიდან ოცდამეექვსე წლისთავს მილოცავდა.

• რაზე ოცნებობ ახლა, 2016 წლის 12 ნოემბრს? – მკითხა პირველკლასელმა დათომ, კარადაში მჯდომმა.
• რა ვიცი მე, რა უხერხულ შეკითხვებს სვამ? – ვუპასუხე წყრომით.
• ბოლოს როდის მოიტოვე საოცნებო დრო ძილის წინ? – ტონს აუმაღლა, კობრასავით წამოემართა.
• არ მახს…
• ეეეე, ვერ ივარგე – სიტყვა გამაწყვეტინა – ვერავის იმედი ვერ გაამართლე და რაც მთავარია, ვერც საკუთარი თავის – მექსიკური სერიალის ბრძენკაცის ხმით მითხრა.

პირი გავაღე, მაგრამ ვერაფრის თქმა ვერ მოვახერხე.

• იქ მოდი, ჩვენ რომ ვიცით.
• იქ? სად იქ? კარადაში?
• ხო, აბა სად?
• იქ რა მინდა?
• იქნებ გეშველოს რამე.
• 110 კილო ვარ, როგორღა დავეტევი იქ?
• 110?
• ხო.
• აუფ.
• აბა.
• სცადე მაინც…

წყვილს ერთმანეთზე თავმიდებულს ეძინა. „ვცდი“ – ვიფიქრე ჩემთვის – „იქნებ ავძვრე კიდეც, თუკი ჩემი ოცნებები ჩემს წონას აღემატება“.