პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

სექტემბრის ნათელი

სკოლაზე თუ დავფიქრდები და ვეცდები, ჩემი თავი და ერთმანეთი გავიხსენო, ჯერ შესასვლელში ჩარიგებულ ნაძვებს შორის გავლა მიწევს. და შემოდგომის.

დავხუჭავ თავლებს და სექტემბრის ნათელ შუადღეს გავიხსენებ, დამეგობრებას. დედები ალბათ არ გვეთმობოდნენ, ალბათ, ვიტირეთ კიდეც, ეს ალბათ სევდიანი იქნებოდა, ამიტომაც დილა არ მახსოვს. სკოლის გახსენება ერთმანეთით, უდედებოდ და ნაძვებით იწყება.

თუ დავფიქრდები, სკოლაში რა ვისწავლე და ვერცერთ მარტივ ქიმიურ რეაქციას ან ისტორიულ თარიღს ვერ გავიხსენებ, ვიტყვი, რომ სკოლაში თანადგომა და მეგობრობა ვისწავლე. და სიყვარული. და თანალმობა.

ბევრი გვსმენია ბულინგზე და ბევრი ჩვენგანიც მისი მსხვერპლი ყოფილა, მაგრამ ეს რანაირი კლასი იყო, ეს რანაირი ბავშვები ვიყავით, ერთმანეთი ბავშვური დაუნდობლობით არასდროს გაგვიკიცხავს, ერთმანეთის ღარიბული, გაცვეთილი შარვლები თუ ჩანთები არც შეგვიმჩნევია, ისე გულწრფელად დავმეგობრდით, ერთმანეთი ისე შევიყვარეთ რომ ღმერთო ჩემო, რამდენი წელი გავიდა და მას შემდეგ ასე ნამდვილად, ასე მართლა, ასე მარტივად აღარავისთან დავმეგობრებულვარ.

ერთი ეგ არის, ერთმანეთს უმოწყალოდ ვატყუებდით. მე სახლში ორი ფუმფულა ბოცვერი მყავდა, თეკლეს პატარა მაიმუნი და იმ პერიოდში მისი გაწვრთნით გახლდათ დაკავებული, თეოს აუზი ჰქონდა და იქ ოქროს თევზებთან ერთად ცურავდა, გიო კი დისნეი ლენდში აპირებდა დღე- დღეზე წასვლას. ვცრუობდით ასე და ღამ- ღამობით, ძილში ჩაფლულებს სასიამოვნო ჟრუალტელი წამიერად დაგვივლიდა, ჩვენი ოცნებები გარეალურდებოდა, ისხამდა ხორცს, ფარფლებს, ბოცვრების თბილ ქურქს და გვჯეროდა, რომ კი, რომ მართლა ამხელა რამის მფლობელები ვიყავით. სინდისი ერთი წამითაც არ გვქენჯნიდა, რადგან კეთილი ამბების გამოგონება დანაშაული სულაც არ არის, დიდი ამბავი თუ ის ბოცვერი მე ათი წლის შემდეგ ვიყიდე, გიო კი დისნეი ლენდში ჯერაც ვერ წავიდა.

ექვსი წლის სალომე ექვსი წლის დათოს გახუნებულ, დამოკლებულ მაისურს ვერ შეამჩნევს, თხუთმეტი წლის შემდეგ კი რონიზე იტირებს, ჰარისთან რომ მიდის ღამით ფეხაკრეფით, ძილის წინ თავის საუკეთესო მეგობართან შერიგებას ცდილობს, სხვანაირად მშვიდად ვერ დაიძინებს. ჯოან როულინგი კი უცებ შენიშნავს, როგორი მოკლე, გახუნებული პიჟამა აცვია რონის, ალბათ რომელიმე ტყუპი ძმის ნაქონი. ძველი. ასე სირიუს ბლექის სიკვდილზე არ მიტირია. მერე ვფიქრობდი, რა დამემართა. ალბათ შემეცოდა- მეთქი, რა სირცხვილია, ამის გამო ადამიანები ალბათ არ უნდა მეცოდებოდნენ- მეთქი, ეს როგორ შეიძლება, რანაირად ხდება რომ გაცრეცილი ტანსაცმლის გამო გულთან რაღაც ჩაგწყდეს- მეთქი, დიდი ამბავი, ძონძებია- მეთქი.

მაშინ კი, სექტემბრის იმ ნათელი დილიდან თუ შუადღიდან მოყოლებული, ბავშვობის რამდენიმე  წლის განმავლობაში ასეთი წვრილმანები არ შეგვიმჩნევია.

მე სკოლა ასეთი დავიმახსოვრე:

ნაძვებს გაივლი, დილაა. ნამძინარევს შენი ფეხის ხმა უცხოდ ჩაგესმის, თითქოს ფეხის ხმა ცალკე პიროვნება იყოს, ისეა, როგორც ძველ ქართულ ფილმებში: ბაკ- ბუკ, ბაკ- ბუკ. ყოფნაა, ფეხის ხმის ყოფნა. ასე ადიხარ მეორე სართულზე, გესმის სხვების ფეხის ხმაც და თანდათან იღვიძებ, სკოლა ცოცხლობს და გესმის, რომ სცოცხლე ხმაური და მოძრაობაა. კმაყოფილი იღიმი. დერეფნების ნავთის სუნს გაივლი, იატაკი ჭრიალებს და წითელი საღებავი ალაგ- ალაგ აცლილია, საკლასო კარს შეაღებ, მისალმება.

ძალიან რომ ვეცადო, ვერ გავიხსენებ, როგორ ვაწყენინეთ ერთმანეთს, ვხდვებოდით, ერთმანეთის ყოლა იმდენად მნიშვნელოვანი იყო, არ უნდა გვეწყენინებინა. რადგან ძალიან უცნაური ამბავი გადაგვხადა თავს, თერთმეტწლიანი ერთად ყოფნა. მერე კი როცა წავიდ- წამოვედით, ზოგი სხვა ქვეყანაში და ისეც მოხდა, რომ ზოგიც კიდევ უფრო შორს, იმ შორსწასულების გასაცილებლად მისულებმა ვთქვით, რომ რაც გადაგვხდა, მშვენიერი იყო. რომ ახლა თურმე ისე გავზრდილვართ, წასვლა დავიწყეთ. და ტირილიც. არ დაიჯეროთ ღიმილით გაცილების შესახებ. გაცილებისას ტირიან.

ის ნაძვები რომ გაიარო, ჯერ მხრებით უნდა მისწი- მოსწიო, შემჭიდროვებულან, ან მე ვარ დიდი და აღარც ძალიან მაღლები მეჩვენებიან. ხელის ერთი აწევა, კენწეროს სწვდები. გაივლი ნაძვებს, შემოდგომის მზეს, დერეფნებსაც და მაიდგები კარს, რომლის იქითაც ქიმიური რეაქციები და ისტორიული თარიღები კი არა, ბავშვობაა.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი