“ჰაფეზის ვარდი მე პრუდონის ჩავდე ვაზაში,
ბესიკის ბაღში ვრგავ ბოდლერის ბოროტ ყვავილებს
და რაც შემხვდება, შემაჩერებს შორეულ გზაში,
ჩემს ღვრია ლექსში დაისვენებს და დაიჩრდილებს”
თამამად შეიძლება, ტიციან ტაბიძის ეს სიტყვები ქართველ სიმბოლისტთა, უფრო მეტიც _ ქართული ლიტერატურული გეზის სავიზიტო ბარათად მივიჩნიოთ. IV-V საუკუნეებიდან, ანუ იმ დროიდან მოყოლებული, სადაც ქართული მწერლობის ისტორია იღებს სათავეს, ჩვენი ლიტერატურა არ მოსწყვეტია მსოფლიო ლიტერატურის განვითარების ერთიან ხაზს, მსოფლიოში მიმდინარე პროცესებს, ამიტომ, როცა ქართული ლიტერატურის სწავლებაზე მიდგება საქმე, ეს აუცილებლად უნდა გავითვალისწინოთ.
