ტკბილ 90-იანებში ვაზისუბნელების ერთადერთი სავაჭრო ცენტრი ვარკეთილის მიწისქვეშა გადასასვლელი იყო. ყავის ფინჯნები – თანაკლასელის დაბადების დღის საჩუქრად; მტვერში გამოფენილი საცვლები – საკუთარი მოხმარებისთვის; ორლარიანი პლასტმასის პისტოლეტები – ღვთისგან დაწყევლილ დროს გაჩენილი შვილების გულის გასახარებლად; მძაფრი სუნამოები – გადაჭედილ სამარშრუტოებში ოფლის სურნელებასთან გასაზავებლად; ბათუმიდან მატარებლით ჩამოტანილი მომჩვარული ხამსა – თევზეულის გემოს არდასავიწყებლად; ქსეროქსის დაკოჭლებული აპარატი – წყლის გადასახადის ჩამოწერის თაობაზე სახლმმართველობაში შესატანი განცხადების გასამრავლებლად…
მოგვიანებით ვაზისუბანში გაჩნდა „კოკორინა” – დიდი, მხარგაშლილი, ბაცი შარდისფერი შენობა, რომელშიც სუპერმარკეტმა დაიდო ბინა. მაშინ ცხადში პირველად ვნახეთ უმეთვალყურეოდ დახლზე შემოწყობილი საქონელი და პროდუქტის ჩასალაგებელი ეტლები. „სულო და გულო. მოკიდე ხელი და ჩააგდე”, – ასე აგვიხსნა „კოკორინას” მუშაობის სტრუქტურა მეზობელმა, რომელმაც ეს სასწაული პირველმა იხილა. რა გასაკვირია, რომ ყველანი ურწმუნო თომებად ვიქეცით.
„კოკორინაში” იყო, სახელგატეხილი ვაზისუბნელი ქურდბაცაცების გამო, სალაროსთან ატუზულს, კონსულტანტმა შარვლის ჩახდა რომ მომთხოვა და დაუფიქრებლად დავემორჩილე. ამაზე ბევრი იცინეს. თანამშრომლებმაც და კლიენტებმაც. მე კი აჭარხლებული გამოვვარდი გარეთ და ყელში ბურთგაჩხერილმა ყვითელ კორპუსამდე შეუსვენებლად ვირბინე. ის დღე იყო და ის დღე – ისე დაადეს მძიმე ბოქლომი, „კოკორინაში” ფეხი აღარ შემიდგამს. თუმცა გაკვირვებით ერთხელაც გამაკვირვა, როცა მამაჩემმა იქიდან „დენდის” ანალოგი – „სიუბორი” მოგვიტანა.
მასში ბედნიერებისთვის საჭირო ყველაფერი იყო: ტანკები, რომლებშიც მე და ვახო მსუბუქად მძიმე მუსიკის თანხლებით მტერს ვასამარებდით; ცირკი, სადაც თოკიდან თოკზე გადახტომისას დღემუდამ მიწაზე ვეზღერთებოდი; ტეტრისი – ციდან ჩამოცვენილი ბლოკები გულზე შავ მიწასავით რომ მაცვიოდა; გალაქტიკა – ვარკვლავურ ომებში რომ მხლართავდა; ბომბერმენი – კუდში გამოდევნებული მტერი მუცელს რომ მატკივებდა; თოფის სროლა – სიმო ჰაიად რომ მაქცევდა ხოლმე; კონტრა – რომელიც მაგრძნობინებდა, რომ მე და ჩემი ძმა ერთი გუნდი ვართ.
და კიდევ ერთი…
მარიო ბევრი ვიცით. გემოვნების ამბავია, ზოგს ჩიმარო მოსწონს, ზოგს – ვარგას ლიოსა და ზოგსაც – გომესი. ისეთებსაც ვიცნობ, ყველა ერთბაშად რომ მოსდის თვალში. ისე კი, ამ სახელის მონოპოლისტი ერთი სუპერკაცია. უფრო სწორად, ნახევრად სუპერკაცი. ან იქნებ ნახევრის ნახევრად სუპერკაცი. შეიძლება, უფრო პატარაც.
მე თუ მკითხავთ, მარიო იტალიელი სანტექნიკი კი არა, ქართველი ხელოსანია. აი, ასე – დარდიმანდი ხელოსანი, ღვინის მსმელი, მომლხენი და ხელის დამრტყმელი. ბახუსმორეულს ძველი გულის პრანჭვები რომ ახსენდება, კრაჭუნა პაპას დუქნიდან პირდაპირ თემქისკენ რომ გაუწევია თამუნიას ეზოში ცაცხვთან ჩასათვლემად. მერე, ქართველი კაცის ბუნება და თბილისი ისეთი თაიგულია, ყველაფერს რომ იტევს. გზად ვის არ გადაეყრები: მუსიკის გაკვეთილიდან შინ მიმავალ სარაფნიან გოგონებს, მთვრალ ოღრაშებს რომ შეუწუხებიათ და კაცობა გკარნახობს – უნდა დაიხსნა; ჩელუსკინელებთან შემხვედრ ბაცნებს, თან სიგარეტს რომ გთხოვენ და თან გაიძულებენ, ზედ შემდექიო; თამუნიას მამას, ქალიშვილს სადარბაზოსთან რომ დარაჯობს ცეცხლისმფრქვეველი დრაკონივით. მერე კი, ამ ხაფანგებს რომ დაუსხლტები და ყველას ჯანდაბაში გაისტუმრებ, თამუნიაც ანაზდად გადმოგხედავს მბჟუტავი შუქით განათებული აივნიდან.
„სუპერ მარიოს” თამაშში ჩემი ძმა აბსოლუტური ჩემპიონი იყო მძიმეწონოსნებს შორის. ჯოისტიკს ისე იმორჩილებდა, როგორც რონი სალივანი – კიას. მისი მატჩების სანახავად სამეზობლო იკრიბებოდა. მე კომენტატორის ამპლუაში უფრო ძლიერი გახლდით. ახლაღა ვაკვირდები: ჩემი და ვახოს თამაშის სტილს ჩვენი ხასიათი განასხვავებდა. ის რთულ, გრძელ გზებს ირჩევდა, მე – მოკლეს და მარტივს. ამ სიმარტივეს კი, როგორღაც, ფასი არ ჰქონდა, წყალწყალა იყო. ვახო რისკავდა, მე რისკი მაფრთხობდა.
უეცრად გადავწყვიტეთ, „მარიოს” პერსონაჟებისთვის, მათი გარეგნობიდან გამომდინარე, სახელები დაგვერქმია. მიწაზე მოსრიალე ბაღლინჯოებს მარკ რივკინს ვამსგავსებდით, მაგრამ რაკი მისი სახელი ყურში ცუდად გვხვდებოდა, „ვესტნიკის კაცი” შევარქვით; ბოროტ ღრუბელს, არსაიდან რომ გამოტყვრებოდა ხოლმე, ჩვენი მეზობლის პატივსაცემად „ნანა ქალი” ვუწოდეთ.
ყველაზე საინტერესო კი წინ გველოდა. ჩვენი მშობლები, რომლებიც განუწყვეტლივ გვიმეორებდნენ: „ადექით, თვალები გეტკინებათ”, „ადექით, ადაპტორი გახურდა”, „ადექით, ეკრანი დაჯდება”, – ღამღამობით თურმე ჩუმად თამაშობდნენ „სუპერ მარიოს”. მოუხერხებლად, დილეტანტურად, მაგრამ გულმხურვალედ. მახსოვს, როცა ულვაშიანი სანტექნიკი უფსკრულს გადაახტებოდა, დედაჩემი ჯოისტიკიანად მიჰყვებოდა ხოლმე. ისინი თამაშობდნენ ძალიან ნელა, აგროვებდნენ ყველა ქულას, ამტვრევდნენ ყველა აგურს, მაგრამ ვერასოდეს იმარჯვებდნენ.
გაგიკვირდებათ და ზუსტად მახსოვს ჩემი უკანასკნელი თამაში. შუაწელში გასული, „ნანა ქალს” რომ გავურბოდი, უფსკრულში გადავიჩეხე. ეს იყო და ეს. ჩემი გმირი იქიდან აღარც ამოსულა. თუკი პიკასოს ცხოვრებაში ცისფერი პერიოდი არსებობდა, ჩემს ცხოვრებაში იყო „მარიოს” პერიოდი – საარაკოდ ბედნიერი დრო, როცა მტრებად მხოლოდ ვიდეოთამაშის გმირები მიმაჩნდა.
მას შემდეგ ბევრი რამ შემემთხვა: გულის პრანჭვებიც, ჩელუსკინელებზე ადევნებული ბაცნებიც, მუსიკის გაკვეთილიდან შინ მიმავალი გოგონებიც და მათი მამებიც.
ეჰ, თამუნია, თამუნია!
