“დავინახე, რომ დედაჩემი იღლიებს იყნოსავდა, ასე კი იმ შემთხვევაში იქცევა ხოლმე, როცა ცხელა და ნესტია. სურს, რომ დეზოდორანტის ეფექტურობაში დარწმუნდეს. მე ჯერჯერობით დეზოდორანტს არ ვხმარობ. მგონი, ადამიანებს ცუდი სუნი, სულ ცოტა, თორმეტ წლამდე მაინც არ ასდით. მანამდე კიდევ რამდენიმე თვე მრჩება”, – ჰყვება მარგარეტი, ჯუდი ბლუმის რომანის გმირი, რომლის მშობლებმაც საცხოვრებელის გამოცვლა გადაწყვიტეს და რომელიც ძალიან ნერვიულობს იმაზე, როგორი იქნება მისი ცხოვრება ახალ სკოლაში, ახალ ადამიანებთან, ახალ ადგილას.
რას ფიქრობენ პატარა გოგოები და ბიჭები, როცა მშობლების რუტინულ პროცედურებს უყურებენ, როცა თავიანთ მომწიფებულ სხეულთან შეგუებას სწავლობენ, როცა ვიღაც მოსწონთ ან ვიღაცას მოსწონთ და როცა არ იციან, რა ხდება მათ თავს? რჩებათ კი უფროსებს დრო და სურვილი, გაიხსენონ როგორები იყვნენ 11-13-15-17 წლის ასაკში და შეუძლიათ კი გულწრფელად და ღიად უპასუხონ თინეიჯერების ზოგჯერ ძალიან მარტივ და ზოგჯერ ძალიან რთულ კითხვებს ოჯახურ ცხოვრებაზე, სექსზე, ბულინგზე, ალკოჰოლსა და თავის მოვლის საშუალებებზე?
ზოგჯერ რთულ შემთხვევებში ნავიგაციისთვის ლიტერატურა კარგი საშუალებაა.
იმის გასახსენებლად, როგორია ცხოვრება, როცა ძალიან ახალგაზრდა ხარ, რამდენიმე წიგნი გამოდგება. იგივე წიგნები შეიძლება აღმოჩნდეს ნუგეში თინეიჯერებისთვის, რომლებიც მიხვდებიან, რომ ადამიანებს უფრო მეტი რამ აერთიანებს, ვიდრე განგვასხვავებს და ის, რაც ჩვენს თავს ხდება, დედამიწაზე სხვა უამრავ ადამიანს გამოუცდია ან ახლა განიცდის. ესეც ამბავია.
“აქ ხარ ღმერთო?! ეს მე ვარ მარგარეტი. ჩემი ცხოვრება დღითიდღე სულ უფრო რთულდება, მე ერთადერთი ვარ, რომელსაც ჯერ კიდევ არ დაწყებია. მე ამას ვგრძნობ, ასევე მე ერთადერთი ვარ, რომელსაც არ გააჩნია არანაირი რელიგია, ღმერთო შენ რატომ არ მეხმარები!?” – შესჩივის ღმერთს მარგარეტი, რომელსაც ერთი სული აქვს, როდის გაეზრდება მკერდი, დაეწყება მენსტრუაცია და სანამ ყველაფერი კალაპოტში ჩადგება, ნუგეშს რელიგიაში ეძებს, თუმცა რთულად ასარჩევია, რომელი კონფესიაა მასთან უფრო ახლოს. წიგნი გასული საუკუნის 70-იანი წლების ამერიკაშია დაწერილი და მისი კითხვისას შვებისმომგვრელია ის, რომ პირველი ლიფის არჩევა, პირველი კოცნა, დაძაბულობა ოჯახის წევრებს შორის და დაჯგუფებები სკოლებში ყველგან და ყველა დროს ერთნაირად აკარგვინებს სიმშვიდეს ადამიანს.
ნიკის და ნორას უსასრულო ფლეილისტი – გოგოსა და ბიჭის ერთ ღამეში დაწყებული იმედისმომცემი სიყვარულის ამბავია. ნორა ფიქრობს, რომ ის ბიჭებისთვის ბევრად ნაკლებად საინტერესო და მიმზიდველია, ვიდრე მისი მეგობარი გოგონები და ჯერაც რამდენიმე თვის წინ დაშორებულ შეყვარებულზე ღელავს, როცა კონცერტის მერე ნიკს შემთხვევით მოხვდება თვალში და აკოცებს. ნიკიც ახალდაშორებულია შეყვარებულს, რომელზე ფიქრსაც ვერაფრით წყვეტს, რომელსაც სიმღერებს უწერდა, რომლის გარეშეც ცხოვრება არ წარმოედგინა და რომელმაც ერთ დღეს უთხრა, რომ მისგან დაიღალა და მალევე სხვა ბიჭებთან ერთად დაიწყო მის კონცერტებზე სიარული. ნიკის და ნორას ვნებები კლასიკაა – თავდაუჯერებლობა, წარუმატებლობის შიში და მწველი სურვილი, რომ უყვარდე, მოსწონდე, შენით აღფრთოვანებული იყვნენ, იზიდავდე და აინტერესებდე მათ, ვინც კოლეჯსა თუ ბარებში შეგხვდება, ვისი აზრიც შენთვის მნიშვნელოვანია, ვინც გინდა რომ შეგიყვაროს.
მგონია, რომ წიგნი უფრო თინეიჯერი გოგონებისთვის არის დაწერილი, რომლებმაც უნდა იცოდნენ, რომ ხშირად ბიჭები, რომლებსაც ისინი ხვდებიან, მათზე უფრო დაბნეული, მათზე ნაკლებად თავდაჯერებულები და სუსტებიც კი არიან და თუკი რამე ისე არ გამოდის, როგორც საჭიროა, ეს არა მათი მკერდის ზომის ან კაბის სიგრძის, არამედ სხვა გარემოებების ბრალია. საერთოდ, გოგონებმა უნდა იცოდნენ, რომ თუკი გამოგონილი როლის თამაშს არ დაიწყებ, სტანდარტებში ჩაჯდომას არ ეცდები და ისე მოიქცევი, როგორც შენ თვლი საჭიროდ და არა ისე, როგორც სხვა მოიქცეოდა შენს მაგივრად, აუცილებლად იარსებებს ადამიანი შენს გარშემო, რომელსაც ზუსტად ასეთი ეყვარები. არავისთვის და არაფრისთვის არ ღირს საკუთარ თავზე უარის თქმა.
გოგონები – წიგნი 1969 წლის აგვისტოში ლოს-ანჯელესში დატრიალებულ ტრაგიკულ მოვლენებს ეხმაურება, რომლის მთავარი შემოქმედიც ჩარლზ რასელი იყო, სასტიკი და დაუნდობელი მკვლელი მიმდევრებით, რომლებსაც “ოჯახს” ეძახდა. წიგნში ისტორიული ფაქტები ფონია, მთავარი პირი მარტოსული და სევდიანი თინეიჯერი, ივი ბოიდია, რომელიც ჩრდილოეთ კალიფორნიაში, ზაფხულის ერთ დღეს პარკში შეხვდება სუზანს და სხვა გოგონებს და მათი თავისუფლება, დაუდევრობა და გამბედაობა მოაჯადოებს, მონუსხავს და ერთ მათთაგანად ყოფნის სურვილს გაუჩენს.
“ჟურნალში ამოკითხული სტატიების გამო მეგონა, რომ ცხოვრება სხვა არაფერია, თუ არა მოსაცდელი ოთახი, სანამ ვინმე შეგამჩნევდეს. მთელი იმ დროის განმავლობაში, სანამ [გოგონები] ვცდილობდით, სხვებს დავმსგავსებოდით, ბიჭები საკუთარ თავს ეძებდნენ”, – ამბობს ივი, რომელიც მალე ექცევა სუზანის გავლენის ქვეშ და ქარიზმატული ლიდერის არაორდინალურ წრეშიც ამოყოფს თავს. მთებში ჩაკარგული დანგრეული რანჩო, სადაც რეალობას მოწყვეტილი სასტიკი წინამძღვრის ნების უსიტყვო მორჩილნი აფარებენ თავს, ივის ეგზოტიკურად, ამაღლებულად და გასაოცრად ეჩვენება და, რანჩოს მცხოვრებლებთან ერთად, გაუცნობიერებლად უახლოვდება შემზარავ ძალადობას… გოგოს ცხოვრებაში ყველაფერი თავდაყირა დგება…
როგორ შეიძლება დაკარგოს ადამიანმა რეალობის შეგრძნება, მოინუსხოს და რეალობა ილუზიით ჩაანაცვლოს? რა განაპირობებს კრიმინალების ავტორიტეტს და ხიბლს და როგორ ახერხებენ მიიმხრონ ახალგაზდები? და რას ეძებენ თინეიჯერები საყრდენად, რა სჭირდებათ მათ მიწაზე მყარად დგომისთვის?
“მათ [მშობლებს] აწუხებდათ ჩემი საშუალო ნიშნები და ის ფაქტი, რომ სხვა მოზარდებისგან დიდად არ განვსხვავდებოდი. მათთვის ნამდვილი ტრაგედია იყო, რომ ჩემში სიდიადის ნიშანწყალსაც ვერ შენიშნავდით”, – იხსენებს ივი წიგნში, რომლის თქმითაც, სიცარიელე, რომელსაც ბავშვობაშიც მძაფრად აღიქვამდა, სიკვდილივით მტანჯველი იყო.
ხშირად მოზარდების მშობლებისთვის მათი გარდატეხის წლები არანაკლებ მძიმეა, ვიდრე თავად ბავშვებისთვის. ზოგი თვალს ვერ უსწორებს პრობლემებს, ზოგი სხვაგან ეძებს კრიზისების მიზეზს, ზოგი დუმილს ირჩევს, ზოგს კი უჭირს ოქროს შუალედის დაჭერა გადამეტებულ ყურადღებასა და საჭირო ემპათიას შორის. მზა რეცეპტები არ არსებობს, თუმცა ლიტერატურა ზოგჯერ სარკეში ჩახედვის ეფექტს იძლევა და ზოგჯერ ესეც საქმეა.
