მარტის ბოლოს სამსახურიდან წამოვედი. სამსახურიდან, რომელშიც თითქმის ხუთი წელი გავატარე. თავისუფალ და აგრარულ უნივერსიტეტებში საზოგადოებასთან ურთიერთობის მენეჯერად ვმუშაობდი. “საზოგადოებასთან ურთიერთობის მენეჯერი” – ღმერთო, როგორ მძულს ეს სიტყვები. თუმცა, სიტყვა “პიარშიკი” უფრო მეჯავრება. გარდა იმისა, რომ “პიარშიკს” რუსული კუდი აქვს, ის სხვა, რუსულსავე სიტყვას მაგონებს, რომელიც კანზე ამოსულ არასასურველ სტუმარს აღნიშნავს. არა, იმას კი არ ვამბობ საზოგადოებასთან ურთიერთობის მენეჯრების ღვაწლს კი არ ვაკნინებ, ღმერთო კი მომკალი. უბრალოდ, თავად დასახელებაა რაღაცნაირად ფრონცკი და სირისტიანი – “საზოგადოებასთან ურთიერთობის მენეჯერი”.
მოკლედ, საზოგადოებასთან ურთიერთობის მენეჯერი ვიყავი. რაღაცების წერა, რაღაცების მოფიქრება, რაღაცების დაგეგმვა და რაღაცების აღსრულება მევალებოდა. ძირითადად კი აბიტურიენტებთან ლაპარაკი (საქართველოში ეს მათ მშობლებთან ლაპარაკსაც გულისხმობს. უმეტესად კი მშობლებთან უფრო, ვიდრე შვილებთან). ნუ, რა თქმა უნდა, მხოლოდ ლაპარაკში ხელფასს არავინ მოგცემს, ამ ლაპარაკს შედეგი უნდა გამოეღო, სასურველია – დადებითი შედეგი. სიმართლე ითქვას, აბიტურიენტის დარწმუნება არც ისე რთული საქმეა. მითუმეტეს მაშინ, თუკი მას სიმართლეს ეუბნები. მარტიავია: არწმუნებ, რომ ეს უნივერსიტეტი საუკეთესოა და ამის შენ თვითონაც გჯერა. მე მჯეროდა და მეეჭვება, რომ როდესმე ეჭვი შევიტანო ამ უნივერსიტეტების პირველობაში. თავდაჯერებას ერთ-ორ ამაღელვებელ ფრაზას დაუმატებ, შთამაგონებელი პერსონაჟების მონოლოგებს შეჭრი-შემოჭრი, გადაასხვაფერებ, გაიხსენებ ფილმს “მვდარი პოეტების საზოგადოება”, მოსწავლეს თვალებში ჩახედავ, მისსავე ოცნებებს გაახსენებ, მათი ასრულებისკენ შეუღიტინებ და ეგაა – იოლად შესასრულებელი მისიაა მე თუ მკითხავთ.
ამ საქმის დაწყებიდან ოთხი წლისა და რამდენიმე თვის შემდეგ მივხვდი, რომ ძალიან დავიღალე და სამსახურში ყოველდღიური მისვლა, ყველა ის საქმე, რომელსაც ავად თუ კარგად ვაკეთებ, ინსტიქტების დონემდეა დაქვეითებული – რომ გამაღვიძო, ანუ მორფევსს ჩემი თავი უცაბედად გამოსტაცო ხელიდან, პრეზენტაციას მაინც ჩავატარებ, თან ისე, რომ ერთი სიტყვა არ შემეშლება, არც მისაღები აბიტურიენტების რაოდენობას ავურევ, არც გრანტების ოდენობას, კონკურსების თარიღებსაც სწორად ვიტყვი და კლუბების დასახელელბებსაც. და, რაც ყველაზე ცუდია, ამის კეთებისას ნერვიც არ შემერხევა. მერე კი, მომენტალურად დავიძინებ.
ავდექი და წამოვედი.
“საით გადადიხარ?” – წამოვიდა ამ შინაარსის შეკითხვების მდინარე, ზღვა, ოკეანე.
“რამე უკეთესი გამოჩნდა?” – მიაბამენ შეკითხვას ისე, რომ წინა კითხვაზე პასუხს არ ელოდებიან.
“ხო, აბა რა იქნება, უარესში ხომ არ წახვიდოდი” – თავადვე პასუხობენ საკუთარ შეკითხვას.
“თუ საიდუმლო არ არის (ამ დროს ოდნავ იღომიან და თვალებს დაბლა ხრიან), ხომ ხვდები… ხელფასი მეტია?”
მე კი ვპასუხობდი: “არსად არ წავსულვარ, უფრო სწორად სახლში მივდივარ, შევარდნაძისავით. ერთხანს დასვენებას ვაპირებ. უკეთესი არაფერი მიპოვნია. არც მიძებნია სიმართლე გითხრათ. რაც შეეხება ხელფასს, რაზე მეტი? განა თქვენ იცით რამდენს მიხდიდნენ წინა სამსახურში?”. და ასე, და ასე.
სამსახურიდან წამოსვლა ერთიათად ხალისდება, როცა იხსენებ რამდენი რამე გაქვს გადასამეორებელი (ზოგიერთი კი მეასედ სანახავი ან წასაკითხი):
“ვარკსვლავური ომები”
“ინდიანა ჯონსი”
“უკან მომავალში”
“ჰარი პოტერი”
“ბეჭდების მბრძანებელი”
ჯეკ ნიკოლსონის ფილმოგრაფია.
მარკესის ბიბლიოგრაფია.
სამი-ოთხი შეთვალიერებული და დაბევებული ახალი წიგნი.
ჟიულ ვერნის შენთვის საყვარელი წიგნები…
და, ასე უსასრულოდ.
ორ თვეს მეძინა. როცა ვიღვიძებდი ან ფილმს ვუყურებდი ან ვკითხულობდი. მესამე თვის დასასწყისში კი მივხვდი, რომ ყველაზე მეტად უსაქმურობამ დამღალა და ის-ის იყო დეპრესიისკენ უნდა მექნა პირი, რომ მყუდროება დამირღვიეს.
დასვენება სკოლისდროინდელი არდადეგებივით დასრულდა. ხვალ ახალ სამსახურში პირველი სამუშაო დღე მაქვს და ისე ვცქმუტავ, როგორც 31 აგვისტოს, როცა საპირველსექტემბროდ უკვე ნაყიდი მქონდა ახალი ტანსაცმელი და სულიმწარედ ველოდი გათენებას. ახალი ტანსაცმელი არ მიყიდია, მაგრამ გრძნობები კი არ იცვლება.
ვნახოთ, რა იქნება.
