სტივენ კინგი ჩემი საყვარელი მწერალი არასოდეს ყოფილა, მაგრამ მისმა რომანმა „კერიმ“ კიდევ ერთხელ გადამისროლა იმ დროში, როდესაც არც ისე თავდაჯერებული ვიყავი და ცოტა მეშინოდა კიდეც. როგორც ჩანს, არც ისე საყვარელ მწერლებსაც შეუძლიათ, ჩვენი გულებისკენ მთავარი გზავნილები გამოუშვან, დაგვაფიქრონ, გაგვახსენონ მივიწყებული წყენა თუ შფოთვა და გაგვიყვანონ ახალ გზებზე, სადაც გამოცდილებას სხვებსაც გავუზიარებთ და, შესაძლოა, ახალი შეცდომების ალბათობაც გამოვრიცხოთ.
მიჭირს იმის აღიარება, რომ საკმაოდ მშიშარა ვიყავი და ზოგჯერ ჩემი მასწავლებლებისა და თანაკლასელებისაც კი მეშინოდა. მსურდა, ბევრი მეგობარი მყოლოდა და ვეძებდი მათთან დასაახლოებელ გზებს. ეს ხან გამომდიოდა, ხან – არა. მაინცდამაინც არც საკუთარი გარეგნობა მომწონდა და არც დიდად იღბლიანი მეგონა თავი. მახსოვს, ვღელავდი იმის თაობაზე, მქონდა თუ არა კითხვაზე სწორი პასუხი, ვიყავი თუ არა ლამაზი, ნიჭიერი, მოუნდებოდათ თუ არა ჩემთან მეგობრობა ან რა იფიქრეს ჩემზე, როდესაც საყვარელმა მასწავლებელმა გაკვეთილზე უხეში და დამამცირებელი რეპლიკით მომმართა ან როდესაც, დაფასთან გაძახებული, ფორმულებში ისე გავიხლართე, რომ სწორ პასუხს ვეღარ მივაგენი, ან როდესაც აზრი გამიწყდა და რაღაც მნიშვნელოვანის თქმა დამავიწყდა.
როცა ვიზრდებით და თავდაჯერებაც გვემატება, უფრო მეტად ვერიდებით ემოციების გამომჟღავნებას, უფრო მეტად ვმალავთ სურვილებს და ისე ვიქცევით, თითქოს არაფერი გვანაღვლებდეს, თითქოს ჩვენ გარშემო ყველაფერი იდეალურად იყოს. სინამდვილეში კი, თუ გულახდილები ვიქნებით, შეიძლება ვაღიაროთ კიდეც საკუთარ თავთან, რომ დიდად სანერვიულო არც ყოფილა ეს ყველაფერი, რომ ეს ცხოვრებაა, სადაც შეიძლება ბევრი წარმოუდგენელი რამ მოხდეს.
ჩვენს სიცოცხლეში შეიძლება არაერთი უმიზეზო თავდასხმის ობიექტად ვიქცეთ და დიდხანს ვერ მივიღოთ პასუხი კითხვაზე, რატომ დაგვემართა ეს. იქნებ ყველაფერი ჩვენივე გაუცხოების ბრალია?.. ვის არ გამოუცდია მოზარდობის დროინდელი სიმწარე, როცა გინდა, სამყაროს ცენტრი იყო, მაგრამ საკუთარი პერსონის მნიშვნელობის შესახებ ეჭვი გტანჯავს. წლების შემდეგ შეძენილ თვითკმაყოფილებას კი მართლაც ვერაფერი შეედრება. საკუთარი შესაძლებლობების გაცნობიერებას და მიწაზე მტკიცედ დგომას. ცოდნას, რომ საკუთარ თავთან, საკუთარ ღირებულებებსა და შესაძლებლობებთან ჰარმონია იმისთვისაა მნიშვნელოვანი, საზოგადოებასთანაც შეძლო საერთო ენის გამონახვა. საკუთარ თავს აღარ გაურბიხარ და მეგობრებსაც იმის მიხედვით ირჩევ, რამდენად თანხვდება თქვენი ღირებულებები ერთმანეთს. განუწყვეტლივ, ალბათ, იმიტომაც მივისწრაფვით დიდობისკენ, რომ თავისუფლებას ბოლომდე გავუგოთ გემო. უფროსებს ხომ ისე აღარ გვჭირდება, დავემსგავსოთ სხვებს. შეგვიძლია წინააღმდეგობის გაწევა, პრინციპულობის გამოჩენა, გვაქვს ღირებულებათა სისტემა, რომელიც სწორად ცხოვრებისთვის აუცილებელი გვგონია. მაგრამ ამ უბრალო ფუფუნებამდე მისვლა თითქოს არ არის ადვილი, მთელი გზა დიდი თავგადასავალია.
კერიზე გიყვებოდით. ვინ არის კერი უაიტი? ის ჩვეულებრივი ამერიკელი მოზარდია, რომელსაც შინ დედის რელიგიური ფანატიზმი ტანჯავს, ხოლო სკოლაში – თანაკლასელების დაუნდობლობა. უიღბლოა, ვერც ბრწყინვალე გარეგნობით დაიკვეხნის და არც სითამამე აქვს საიმისო, რომ ამდენ გამოწვევას გაუმკლავდეს. ერთი სიტყვით, ის ყველასგან გარიყული პერსონაა, რომელიც ტყავიდან ძვრება, რომ წრე გაარღვიოს და თანაკლასელების მარაქაში გაერიოს, მათნაირი გახდეს, გუნდის ნაწილი იყოს და არა გაბოროტებული მარტოხელა მგელი. მას აღარ უნდა იმ კერიდ დარჩენა, რომლის დანახვა ყველას მხოლოდ ბოროტი ხუმრობის სურვილს აღუძრავს. „ყველას ვძულვარ და არასოდეს დამანებებენ თავს, არასოდეს მობეზრდებათ ჩემი წვალება“, –ფიქრობს ის.
ერთხელ უიღბლობის გამო კერის სკოლაში მწარედ დასცინეს და ერთი ადამიანიც კი არ აღმოჩნდა მის გვერდით, არავინ გამოესარჩლა და დაიცვა გააფთრებული თანაკლასელებისგან. სამწუხაროდ, ეს ვერც იმ მასწავლებელმა მოახერხა, რომელიც შემთხვევით შეესწრო უხერხულ სიტუაციას, რომლის შემდეგაც გოგონას ცხოვრება ჯოჯოხეთად უქციეს.
„ლაშქრობისას კერი უაიტი მუდამ კლასის ბოლოში მიღოღავს. მას ხან ძროხას ეძახიან, ხანაც – თავგასიებულს. მუდამ ოფლის სუნად ყარს“.
აი, ბილი პრესტონი თმაში არაქისის კარაქს აზელს ჩაძინებულს…
ვინ მოთვლის, რამდენჯერ უჩქმეტიათ, რამდენჯერ გამოუკრავთ ფეხი, რამდენჯერ გადმოუყრიათ მერხიდან მისი წიგნები!
ან ის ამბავი რა ღირს, ჩანთაში უხამსი სურათი რომ ჩაუგდეს!
კერი არ იყო, საშუალო სკოლაში სწავლის მეორე წელს ცეკვისას რომ წაიქცა და კბილი ჩამოსტყდა?
ასე ექცევიან ადამიანებს, რომლებიც სხვებისგან განსხვავდებიან; მათი განსხვავებულობა სხვებს უფლებას აძლევს, თავიანთი მრისხანება უდანაშაულო მსხვერპლზე გადმოანთხიონ.
კერის არაფერში მიუძღვის ბრალი, გარდა იმისა, რომ სხვებისგან ოდნავ განსხვავებული ცხოვრების წესი აქვს.
„დაკორტნილი ჩიტები არავის ამოჰყავს ტალახიდან. პირიქით, მათ კიდევ უფრო კორტნიან და ქოლავენ“, – ეს სევდიანი რეფრენი გასდევს კერის ტრაგიკულ ამბავს და კერიც მართალია, როცა ფიქრობს, რომ არასოდეს დაანებებენ თავს.
ეს სიტუაცია ყველას გვეცნობა. კლასში ყველას გვეყოლებოდა ერთი კერი – გოგონა, რომელსაც ჩაგრავდნენ და არავის ეცოდებოდა; რომელთანაც არავინ მეგობრობდა; რომელიც მარტო იჯდა, რადგან მის გვერდით დაჯდომა არავის უნდოდა; რომელსაც არც ისე თანამედროვედ ეცვა, ძველმოდურადაც კი, ან ისე ვერ სწავლობდა, როგორც მისგან ოჯახი და მასწავლებლები მოითხოვდნენ.
ეს ტიპური ძალადობის ამბავია. ცენტრში მსხვერპლია, მჩაგვრელებით და დამკვირვებლებით გარშემორტყმული. ბევრი გულგრილად აკვირდება მოვლენებს და ჩარევას არც კი ცდილობს. საბოლოოდ კი საქმე იქამდე მიდის, რომ თავად მსხვერპლი იქცევა მოსიარულე ბოროტებად. კერის მასწავლებელიც ძალიან წუხდა, რომ ვერ შეძლო გადაერჩინა გოგონა, რომელსაც მისი დახმარება სჭირდებოდა. მაგრამ დაგვიანებული სინანული ამაოა…
