როცა შუქი არ იყო და საიმისოდაც პატარა ვიყავი, რომ ლამფის შუქზე წიგნები მეკითხა, სხვა რა უნდა მეკეთებინა, ბებიაჩემის მოყოლილ ამბებს

ოსკარის 91-ე დაჯილდოების ცერემონიალზე მექსიკურმა ფილმმა, ალფონსო კუარონის “რომამ”, სამი ოსკარი მიიღო: “საუკეთესო რეჟისორის”, “საუკეთესო ოპერატორული ნამუშევრის” და “საუკეთესო უცხოენოვანი

ცხადია, მაშინვე მივხვდი, რომ “ზედვაკელი” ფსევდონიმი იყო, მაგრამ მაშინ წარმოდგენა არ მქონდა, რომ ზემო იმერეთში არსებობს სოფელი ზედვაკე. გიო სწორედ

ერთ ძალიან კარგ საიტზე დევს ჩემი ერთ-ერთი საუკეთესო კონვენციური ლექსი “წმინდა ანა”, ორი კომენტარი აქვს, ერთის ავტორი გვაუწყებს, რომ მოსწონს,

შოთა ჩანტლაძე ყოველ საღამოს უნივერსიტეტის ბაღში მის მოსასმენად შეკრებილ უმცროს კოლეგებს ეუბნებოდა ხოლმე: არ არის საჭირო ყველაფრის წაკითხვა, რაც ხელში

დაახლოებით 2007 წელი იქნებოდა, როცა ლიტერატურულ საიტებს მივაგენი. ჯერ ვეცნობოდი, ვათვალიერებდი, რა ხდებოდა, რა ტენდენციები იყო თანამედროვე ქართულ პოეზიაში, ვინ

ბესიკი ჩემს ცნობიერებაში ძალიან პატარა ასაკში შემოვიდა. ალბათ პირველ კლასში ვიქნებოდი, როცა ჩემი სკოლის უფროსკლასელებმა სოფლის კლუბში „თეთრი ბაირაღები” დადგეს.

როგორც წესი, შუქი არ იყო. დღისით და საღამოობით მხოლოდ მაშინ მოდიოდა, როცა რომელიმე დაფასებული კაცის ოჯახის წევრს აქორწინებდნენ ან ვინმე

ის საპრეზიდენტო პროგრამის ფარგლებში საქართველოში ინგლისური ენის მასწავლებლად ჩამოვიდა. შავკანიანი, ლამაზი გოგო დეტროიტიდან. რაღაცით ქვინ ლატიფას ჰგავდა, მაგრამ ეგეთი მსუქანი

როგორც ამბობენ, სტუდენტობა საუკეთესო პერიოდია ადამიანის ცხოვრებაში, რომანტიკული ელფერით შეზავებული წლები. თუმცა ჩემს შემთხვევაში მსგავსი არაფერი ყოფილა. ის ოთხი წელი,