ხუთშაბათი, მარტი 28, 2024
28 მარტი, ხუთშაბათი, 2024

სხვა ბერლინი

არსებობს სხვა ქალაქის სიყვარული, ისეთი მძაფრი, შენს ქალაქში დგახარ და გული გიჩერდება, კუჭთან პეპლებს გრძნობ და სუნთქვა გიჭირს. ისეთი ხორციელია ეს სიყვარული, ისეთი ხანგრძლივი და მუდმივიც კი, რომ არ წახვიდე, მოგადგება ყასაბივით და მთელი ცხოვრების განმავლობაში უმოწყალოდ დაგჩეხავს, მერე გულმოდგინედ გაგანაწილებს: იქით ქონი, აქეთ ხორცი, მჭლე. მერე იტყვიან, რომ არაპატრიოტული საქციელია, რომ არავის შეეფერება სხვა ქალაქის ასეთი სიყვარული და წასვლა მით უმეტეს. ეს ისეთი უხერხულია, როგორც შენი ვეგეტარიანული შიმშილი რომელიმე ხორციან სუფრაზე.

მაგრამ როგორ შეიძლება, სიყვარული იყოს ასეთი უხერხული?! წასვლა მით უმეტეს: ამას, როგორც წესი, ასე ადვილად არ გპატიობენ, მიწა- წყლისას, მამულისას შეგახსენებენ და ბევრჯერ გისაყვედურებენ შენს უკანონო სიყვარულს, შენს არალეგალურ საქციელს. მერე შენზე დიდხანს ილაპარაკებენ ისე, როგორც ქალზე, რომელმაც შვილები და ოჯახი მიატოვა და სხვა კაცთან გაიქცა.

არადა, უწყინარია ჩვენი სიყვარული.

პირველად ჩემი მეგობარი წავიდა. მაშინ ჩვიდმეტი წლის ვიყავი, ის უარაფროდ წამოვიდა ჩვენი ბავშვობის სიყვარულში, მე ჩემი ყველაფრით თბილისში დავრჩი.

ჰო, ეს პოსტდამერ პლატცია, ბერლინი. ვდგავარ და გვერდით უზარმაზარი შენობები მიდგას, ცოტათი ნიუ იორკშიც ვარ, უფრო მეტად- ბერლინში.  ხმაურია, სიმაღლე და სიცივე.

ახლა, როცა ჩემს მეგობართან ერთად აქ, ამ ქალაქში ვდგავარ, გვერდით კი  ამხელა შენობები ამოგვიდგნენ,  ვხედავ:

სხვა ქალაქებს და სხვა ქვეყნებს. სხვების სამშობლოებს და ჩემსას. ყველა ისეთი არაჩვეულებრივია, სრულიად შესაძლებელია, ჩახვიდე და უკან აღარ დაბრუნდე. სრულიად შესაძლებელია, სხვა მიწა ისე ბუნებრივად გახდეს შენი, როგორც თმა, რომელიც საუკუნის წინ გადაიღებე  და ახლა  შენი ბუნებრივი ფერი დაგავიწყდა. და ეს ღალატი, აბა რაღა თქმა უნდა, რომ არ არის.

სამშობლო მოცემულობაა, ამ სიტყვის ყველაზე კეთილი, ემოციური გაგებით. ის ხანდახან არ გენატრება, რა დაუნდობლადაც არ უნდა ჟღერდეს, ასეა. თანდაყოლილი რამეა, ხშირად ვერ მოგენატრება. მაგრამ თუ მოგენატრა, ერთი დიდი სევდაა.

ასეთი მონატრებებისას დედაჩემის მომზადებული ყავის და კარტოფილის ღვეზელის სუნი მცემს ხოლმე. ვხედავ, ჩვენი უზარმაზარი ფანჯრებიდან ზამთრის მზე გადმოდის, წყალივით იღვრება, ოთახს პირთამდე ავსებს. ალბათ შაბათია. ჭრიალებს ჩვენი ძველი იატაკი, დედაჩემი დედურად, ფეხაკრეფით დადის, ეს კი მაინც ჭრიალებს. ეს მენატრება ხოლმე, ეს მახსენდება, ეს აუღელვებელი სიმშვიდე, ეს უარაფრო და უანგარო სიყვარული, ეს სიღარიბე და ეს სიმდიდრე.

რამდენი ხანია არ მიფიქრია სამშობლოს რაობასა და მისი ქონის აუცილებლობაზე. ბავშვობაში ძალით გვაფიქრებდნენ ხოლმე და ხანდახან ჩვენ, ბავშვები, დროებით ვიძულებდით ამ აუცილებლად შესაყვარებელ სივრცეს, ამ მიწას და გაუბედავად ვამბობდით, რომ სამშობლო მგონი ისაა, სადაც გავიზარდეთ და რომ კი, გვიყვარს და რომ არ ვიცით როგორ გვიყვარს და რომ კი, მის წინაშე პასუხისმგებლობები გვაქვს, რომ ჰო, შესაძლოა, ცოტაოდენი ვალიც, რომ კი, ის თავდადებას მოითხოვს, ეს თავდადება ადრე მსხვერპლი იყო, შესაძლოა ახლაც.

მაგრამ იქნებ, უმსხვერპლოდაც შესაძლებელია სიყვარული?!

იქნებ მაშინ, როცა შენი საყვარელი ქალაქის ცენტრში დგახარ და არსაიდან მოსული სევდა კიდევ ერთხელ გაფიქრებინებს, რომ ამ სიყვარულის მიუხედავად მაინც სხვაგან ხარ და სხვა ხარ, საკმარისია ეროვნული იდენტობის, ჩემთვის ხანდახან ასეთი გაუგებარი ტერმინის შეგრძნების, შეგნებისა თუ შენარჩუნებისთვის?!

ნეტა, საერთოდაც, რა არის ეს ეროვნული იდენტობა, ეგ ფანჯარაა, რომლიდანაც ზამთრის მზე იღვრება ხოლმე?!

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი