პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

ძვირფასი დრო ბავშვებისთვის

ისეთი დღეები მიყვარს, როცა სახლში დიდი ხმაური, სითბო გუზგუზებს, ყველა ერთად ვართ, მამა თავის სამუშაოს უზის, შენ შენსას, ტოსტები” იხუხება, ბევრი გემრიელი საჭმელია და ჩვენ ყირაზე გადავდივართ”, მითხრა ჩემმა რვა წლის შვილმა ერთი ძალიან, ძალიან დამქანცველი დღის ბოლოს, როცა ყველაზე მეტად გამახარებდა საღამოს მშვიდი ძილისწინა რუტინა: დროულად დაძინებული ბავშვები და სიწყნარე სახლში.

ხმაური და ყირაზე დგომა ალბათ დიდი მოულოდნელობა არ იქნება ისეთ სახლში, სადაც ორი, თითქმის ერთი ასაკის და უკვე ინტერესებდაახლოებული ბავშვი ცხოვრობს, რომლებსაც ერთმანეთი მაინც ყველაზე მეტად უყვართ და ზოგჯერ ერთმანეთს ყველაზე მეტად „ემტერებიან”, ყველაზე „ბნელ” საქმეებში ერთმანეთის თანამზრახველებიც არიან და ყველაზე კარგი თამაში მაინც ერთად გამოსდით. მაგრამ, თუ ოჯახის უფროსი წევრებიც ჩავერთვებით მათ თამაშებში, ყველაზე ბედნიერი მაშინ არიან და სიხარულსაც და მადლიერებასაც უშურველად გვიბრუნებენ – ყიჟინაც იმატებს, ყირაზე გადასვლაც და დიდი მხიარულების ფეიერვერკია.

თამაშსა და ხალისში გატარებული დრო ყველაზე დიდი საჩუქარია, რაც კი შეიძლება მშობელმა გაიმეტოს შვილისთვის, ამას გადამოწმება არ სჭირდება. თუმცა ხშირად მშობლებს გვავიწყდება თამაში; გვავიწყდება, რომ დრო, რომელიც ბავშვებს სჭირდებათ, მათთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია.

რა სჭირდებათ ბავშვებს კეთილდღეობისთვის? რა სჭირდებათ იმისთვის, რომ სავსე ცხოვრებით იცხოვრონ და თავი ნამდვილად კარგად იგრძნონ? ხომ არ ვაკლებთ რამეს და ხომ არ შეგვიძლია უფრო მეტად ვიზრუნოთ მათ ბედნიერებაზე? გვრჩება კი დრო, რომ ყურადღებით მოვუსმინოთ მათ და დღის ამბები მოვაყოლოთ? ვკითხოთ – რა ხდება მათ კლასში? რა ხდება გაკვეთილებზე? და ა.შ. – ეს კითხვები ძალიან ხშირად მაწუხებს, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც კარგად ვიაზრებ, თუ როგორ მართმევს პასუხისმგებლობებისა და მოვალეობების გამძაფრებული შეგრძნება ამის შესაძლებლობას და რა დიდი წნეხის ქვეშ გვიწევს მშობლობა თანამედროვე მშობლებს. იმაზეც ვდარდობ, როგორ მართმევს ამ საუბრების ფუფუნებას აჩქარებული ცხოვრების სტრესული რიტმი, მუდმივი გადარბენა და ყველაფრის მოსწრების ვნება – ყველაფერი ჩავატიო ერთ ჩვეულებრივ დღეში, რომელიც არის ძალიან მოკლე, მე კი ვცდილობ, გავხადო უფრო ტევადი.

 

რაც უფრო სწრაფად იზრდებიან ბავშვები, არ მტოვებს განცდა, რომ ძალიან უნდა ჩავებღაუჭო ყველა წუთს, რომელსაც ერთად ვატარებთ; ძალიან კარგად უნდა დავიმახსოვრო ყველა დღე, როდესაც ფეხით ბევრი ვისეირნეთ და გემრიელი ნაყინი ვჭამეთ; დავიმახსოვრო ყველა უბრალო გასეირნება პარკსა და ქუჩაში და ეს დღეები შთამბეჭდავ მოგონებად ვაქციო. მშობლობა სწორედ ასეთი მოგონებების სკივრია, რომელსაც ბევრი ხალისიანი და ბედნიერი დღით ვავსებთ.

დრო კი მაინც ისე სწრაფად გარბის, თითქოს უკანმოუხედავად მოქუსლა. თითქოს დრო მშობლების საწინააღმდეგოდ მუშაობს, ამის უტყუარი საბუთი ბავშვები არიან, რომლებიც უსაშველოდ სწრაფად იზრდებიან და ხვდები, რომ ყველა წუთი ძვირფასია, რომელიც მოგვეცა. ყველა წუთი გამოსაყენებელია მათთან სასაუბროდ, სამეგობროდ და მათთან ერთად მხიარულებაში გასატარებლად. ამ მნიშვნელოვან წუთებზე დგას ჩვენი და მათი ცხოვრება, როგორები იქნებიან მომავალში, როგორ იცხოვრებენ, როგორ ეყვარებათ ცხოვრება და ადამიანები, როგორ გაუძლებენ განსაცდელებს…

 

 

 

 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი