ვედრება

პანდემიაზე და გრძელ  ზამთარზე დარდი რაღაც სხვამ ჩაანაცვლა, „სხვამ“ რასაც ომი ჰქვია. ისეთმა უსაშველოდ დიდმა დარდმა, ყველა რომ მოიცვა და სიმშვიდე დაურღვია. აი უცბად გულისძილში წასულს ღამეული გრიგალი კარსა და ფანჯარას რომ შემოგინგრევს.

ამ ომზე ბევრს დაწერენ, დაწერენ შვილმკვდარ დედებზე, და მშობელმოკლულ შვილებზე.  რამდენიმე დღის წინ ეს ლექსი აღმოვაჩინე, ავტორი პოეტი ნატო ინგოროყვაა.

ღმერთო, არ ჩაგეძინოს!

მინიმა ომზე,

სხვა ლექსისთვის წასამძღვარებლად

ღმერთო,

ჩემი უკრაინელი მეგობრის – მწერლის –

ნატალია ტროჰიმის შვილი ომში წავიდა.

მას იარაღი არასოდეს სჭერია ხელში –

ნუ აქცევ მკვლელად.

ჩემი უკრაინელი მეგობარი ოლესია ჯურაევა –

მხატვარი –

ახლა მხოლოდ მშვიდობაზე ფიქრობს და

ბომბდამშენებისთვის ჩაკეტილ უკრაინის ცას ხატავს.

ჩემი ნათლული, მზესუმზირა გოგო ირინა ბონდარი,

ახლაც კიევშია.

ბავშვობის შემდეგ არ მინახავს –

დაასრულე ეს საზარელი ომი, ნუ მაჭმევ სირცხვილს.

ჩემი მეგობარი ქართველი გოგო, ჩემი სეხნია,

ხელისმოკიდედ რომ ვყავდი ქორწილში,

როცა უკრაინელ ბიჭს გაჰყვა ცოლად, ჟაპოროჟიეშია,

უნდა ვინახულო და ცოცხალი დამახვედრე.

ჩემი უკრაინელი ნათლია, ეკატერინა, კიევში, სევასტოპოლის ქუჩაზე ცხოვრობს.

დღესაც ხარობს მისი ბაღიდან წამოღებული ძახველის ბუჩქი ჩემს ეზოში.

სამზარეულოს უჯრა ცირცელებით მოხატულ მის ნაჩუქარ ხის კოვზს ინახავს.

ჩემი კურსელი, იურა, ოდესღაც სიყვარულში რომ გამომიტყდა.

იქვე ცხოვრობს და ახლა სხვა გოგო უყვარს.

უნდა ვესტუმრო, ჩემი შეყვარებული გავაცნო,

უკრაინულ ენაზე თარგმნილი ჩემი წიგნები ვაჩუქო და…

ღმერთი არ გაგიწყრეს,

არ ჩაგეძინოს!

ავტორი როგორც ამბობს, ესაა მისი უბრალო ლექსი, როგორც ხმამაღლა სურვილი, ნამდვილ ადამიანებზე და ნამდვილ ამბებზე. მე კი ვფიქრობ, რომ ვედრებაა,  რომელსაც  ღამე საწოლში კედლისკენ მიბრუნებული ჩუმად ბუტბუტებ:

„არ ჩაგეძინოს ღმერთო, არ ჩაგეძინოს ღმერთო…“.

და წარმოვიდგენ, როგორ ბუტბუტებდა ავტორი