*
არ მახსოვს, ხატვა რა ასაკში დავიწყე, თუმცა, რაც თავი მახსოვს, მგონი, სულ ვხატავდი. სკოლაში უფროსკლასელი ბიჭები “სიყვარულის ხის” დახატვას მთხოვდნენ ხოლმე, როცა ვინმე გოგოსთვის უნდოდათ ჩუქება, რაღაც გრაფიკული ნახატი მქონდა მაგ სახელწოდებით, თან ხე იყო და თან – ქალის და კაცის სახე, ხოდა, იქიდან ვიხატავდი. მეზობლებიც მთხოვდნენ პეიზაჟების ხატვას ან მოდიოდნენ და არჩევდნენ ჩემს ნახატს და მიჰქონდათ, ვჩუქნიდი. ზოგ მეზობელს, მგონი, დღესაც უკიდია სახლში. ერთხელ, “გაეროს ბავშვთა ფონდმა” გამოფენა-კონკურსი მოაწყო, იქ რომელიღაც საპრიზო ადგილზე გავედი და ბადმინტონი მაჩუქეს. მერე, თანდათან, ძერწვა-გამოქანდაკებაც დავიწყე. ხობისწყლის ნაპირების გაყოლებაზე არის ასეთი დანალექსი ქანი – მერგელი ჰქვია, ფერად მუქი ცისფერია. როცა ნესტიანია, პლასტელინივითაა, მერეც ნესტიან გარემოში უნდა იყოს, თორემ თუ გამოშრა, იბზარება და იფშვნება, ხოდა, ამ მერგელისგან ვძერწავდი ხოლმე რაღაცებს. ერთხელ ვაჟა-ფშაველას, ნატურალური ზომის, ბიუსტი გამოვძერწე და გარედან შევღებე, რომ გაეძლო. რამდენიმე წელი გაძლო კიდეც, მთელი სოფელი დადიოდა ამ ბიუსტის სანახავად. საიზოლაციო პენოპლასტისგანაც ვთლიდი პატარა სტატუეტებს, მსუბუქი და მარტივად დასამუშავებელია სამართებლით, ხოდა, ვთლიდი. დღესაც მაქვს სოფელში მაშინდელი რამდენიმე ფიგურა. როგორც შეუმდგარ მხატვარს და მოქანდაკეს, მიყვარს მხატვრობა და ქანდაკება.
*
დიდი მხატვარი, ისევე, როგორც დიდი პოეტი, არი ის, ვისაც აქვს მკვეთრი ხელწერა, დიდი მხატვარი და დიდი პოეტი უავტოროდ უნდა იცნო, ან უნდა იფიქრო, რომ ვინმე მისი მიმბაძველია. ისევე, როგორც საკუთარი მეტრული სისტემის ან, უბრალოდ, ინტონაციური ინდივიდუალიზმის მქონე პოეტის ერთი პატარა, უმნიშვნელო სტროფი და სტროფოიდი იძენს მნიშვნელობას ავტორის მთლიან, უნიტარულ შემოქმედებით სამყაროსთან მიმართებაში, ასევეა მხატვარიც – დიდი მხატვრის უმნიშვნელო ჩანახატიც ფასდაუდებელია, როგორც დიდი სამყაროს პატარა ფრაგმენტი. მიყვარს ბოტიჩელი, მონე, ვან გოგი, მოდილიანი, ფიროსმანი, გუდიაშვილი, მერაბ აბრამიშვილი და სხვები.
*
ლიტერატურა და კინო ჩემთვის უფრო გრძნობად-სენსუალური რეცეფციის წყაროა, სტატიკური ვიზუალური არტი კი (მხატვრობა, ქანდაკება, ფოტოგრაფია) უფრო – სპირიტუალურ-სულიერი. კარგ ნახატს რომ ვუყურებ, მკერდში რაღაც მეღვრება, რაღაცით ვივსები, და ეს არ არის ფიგურალური ნათქვამი, არა, ეს სომატურად საგრძნობია.
*
მხატვრებზე გადაღებული უამრავი ბიოგრაფიული ფილმი მინახავს, მაგრამ საუკეთესოდ ესენი მიმაჩნია:
1. ალექსანდერ კორდას – 1936 წელს გადაღებული – “რემბრანდტი”, ჩარლზ ლოუტონით მთავარ როლში;
2. გიორგი შენგელაიას – 1969 წელს გადაღებული, “ფიროსმანი” – ავთო ვარაზით მთავარ როლში;
3. ედ ჰარისის – 2000 წელს გადაღებული – “პოლოკი”, თავისივე შესრულებით;
4. მაიკ ლის – 2014 წელს გადაღებული – “მისტერ ტერნერი”, ტიმოთი სპოლით მთავარ როლში.
