არის ხალხი, ვისაც მიაჩნია, რომ უმაღლესი რანგის პოლიტიკაში ქალთა აქტიური მონაწილეობა უშედეგო და არაფრის მომცემია. ამ გენდერულმა სტერეოტიპმა, დიდი ხანია, ჩვენს საზოგადოებაშიც მყარად მოიკიდა ფეხი. მაგალითად, საქართველოს პარლამენტის 150 წევრიდან მხოლოდ თექვსმეტია ქალი, ხოლო მუნიციპალურ საკრებულოთა მრავალი ასეული დეპუტატიდან – სულ რაღაც 13-14%. პოლიტიკოს ქალთა საწინააღმდეგო არგუმენტების გასაბათილებლად მეოცე საუკუნის ისტორიის ზედაპირული მიმოხილვაც კი კმარა. გასული ასწლეულის უმნიშვნელოვანეს პოლიტიკურ მოვლენებში საკვანძო როლს ხშირად ქალი ლიდერები ასრულებდნენ. მათ შორის გახლდათ ებრაელი მასწავლებელი გოლდა მეირიც.
მომავალი პოლიტიკოსი 1898 წელს კიევში, ღარიბი ებრაელი დურგლის ოჯახში დაიბადა. ბავშვობა უკიდურეს გაჭირვებასა და “პოგრომების” – ანტისემიტური დარბევების – მუდმივ შიშში გაატარა. იუდეველთა მიმართ დისკრიმინაციული პოლიტიკის მქონე იმპერიას ოჯახი აშშ-ში გაექცა და ვისკონსინში, ქალაქ მილოუკიში დასახლდა. იმ დროს გოლდა 8 წლის იყო. იქვე დაამთავრა სკოლა და პედაგოგიური კოლეჯი და მალე პატარა ებრაული სკოლის მასწავლებელი და მემარცხენე სიონისტური მოძრაობის აქტივისტიც გახდა. მოსწავლეთა და სხვა თანამემამულეთა მხარდასაჭერად გოლდა ხშირად მართავდა პოლიტიკურ თუ საქველმოქმედო აქციებს. სწორედ ამ პერიოდიდან დაიწყო მტკიცე და შეუვალ ლიდერად მისი ჩამოყალიბება.
1921 წელს ახალგათხოვილი მეირი აღთქმულ მიწაზე, ერთ-ერთ კიბუციში (კოოპერატიულ მეურნეობაში) გადასახლდა. ახალგაზრდა ქალი საზოგადოებრივ საქმიანობას წარმატებით ართმევდა თავს. მთელი 20-30-იანი წლების განმავლობაში მას გაძლიერებულ ებრაულ პროფკავშირში წამყვანი თანამდებობები ეკავა. მისი მთავარი ამოცანა ევროპიდან გამოხიზნული ებრაელებისთვის საცხოვრებლების მომზადება და პალესტინის ინგლისური ადმინისტრაციის წინააღმდეგ მოქმედება იყო.
მეორე მსოფლიო ომის დასრულებისთანავე გოლდა ისრაელის სახელმწიფოს დამაარსებლის, დავიდ ბენ-გურიონის, უახლოეს თანამებრძოლად იქცა. იგი ხან არაბ ქალად გადაცმული აწარმოებდა მოლაპარაკებებს ტრანსიორდანიის მეფესთან, ხან ფინანსების მოსაზიდად მოგზაურობდა ჩრდილოეთ ამერიკაში. 1948 წელს 50 წლის ქალბატონი მორიგი ამერიკული ვიზიტიდან წარმოუდგენლად დიდი კაპიტალით – 50 მილიონით დაბრუნდა. ამ თანხით ჩაეყარა კიდეც საფუძველი ისრაელის სუვერენიტეტს.
71 წლის გოლდა მეირი პრემიერ-მინისტრის სტატუსით დააბრუნეს აქტიურ პოლიტიკაში. ხუთი ურთულესი წლის განმავლობაში ებრაელი ერის “კეთილშობილმა ბებიამ” ძალზე სერიოზული მოლაპარაკებები აწარმოა საერთაშორისო თანამეგობრობასთან და გამარჯვებით დაასრულა “იომ ქიფურის” უმძიმესი ომი.
როგორ მოახერხა რიგითმა ებრაელმა პედაგოგმა ეროვნულ ლიდერად და მნიშვნელოვან ისტორიულ ფიგურად ჩამოყალიბება?
მის მთავარ ღირსებად პრინციპულობასა და თავდაჯერებულობას, მომავლის ურყევ რწმენას ასახელებენ. ერთხელ პრემიერმა აღნიშნა კიდეც: “მინდა გულახდილად გითხრათ, რომ მე არასდროს დამისახავს მიზნად ჩემი მოქმედებით პირადი წარმატების მოპოვება. თუ ვაცნობიერებდი საქციელის მართებულობას, დასახული მიზნისთვის, შესაძლო შედეგების გაუთვალისწინებლად, ვაკეთებდი ყველაფერს, რაც ჩემზე იყო დამოკიდებული”.
პოლიტიკის ისტორიის მკვლევარებს შეუმჩნეველი არ დარჩენიათ ამ ებრაელი ქალის გულწრფელობა, სილაღე და იუმორის გრძნობა. ბევრს კარგად ახსოვს მისი ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი მოხსენება, რომლის დროსაც მეირმა მოულოდნელად განაცხადა: “მოსემ 40 წელიწადი გვატარა უდაბნოში, რათა მივეყვანეთ ახლო აღმოსავლეთის ერთადერთ მიწაზე, სადაც ნავთობი არ მოიპოვება”. მისი ხასიათის კლასიკურ დემონსტრირებად მიიჩნევენ ექსპრემიერის შეხვედრას ქნესეთში სტუმრად მყოფ ეგვიპტის პრეზიდენტთან
თუმცა, გოლდა მეირის მოღვაწეობის ყველაზე მნიშვნელოვან თავისებურებად ჰუმანური ღირებულებებისა და სოციალური სახელმწიფოს იდეის განსაკუთრებულ ერთგულებას მიიჩნევენ.
ეგებ საქართველოს სკოლებში მიმოფანტულ ყოველ მეორე პედაგოგს არ შეეძლოს გოლდა მეირის მსგავს ლიდერად ჩამოყალიბება, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, მათ შორის ბევრია ისეთი, ვინც შესანიშნავად გაუძღვება ადგილობრივ ხელისუფლებას.
