ძალიან ცდებით თუ გგონიათ, რომ ყველა ადამიანი ერთნაირი გაცისკროვნებით უყურებს ფეხბურთს. ფეხბურთის მოყვარულები ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავებული ხალხია და თუკი მათ ბუნებასა და ინტერესებს ჩავწვდებით, ერთობ ეკლექტური სურათი წარმოგვიდგება თვალწინ.
ფეხბურთის მოყვარულთა ყველაზე დიდ ნაწილს ის ადამიანები შეადგენენ, რომლებიც სპორტის ამ სახეობას გართობის საშუალებად მიიჩნევენ. მათ შორის ბლომად შეგხვდებათ ისეთები, რომლებიც გულწრფელად იტყვიან, რომ თუკი ტელევიზორში არცთუ სანახაობრივი მატჩი მიდის, ხშირად გადაურთავთ სხვა არხზე, სადაც მაგალითად კარგ ფილმს აჩვენებენ. ბევრს რა თქმა უნდა, ესირცხვილება ამის აღიარება და შეიძლება ფიცი-მტკიციც დაიწყოს – სხვა არხზე გადართვით “ფეხბურთის სიწმინდე” არასოდეს შემილახავსო, მაგრამ ორი სიმართლე რომ არ არსებობს, ეს ყველამ კარგად ვიცით.
ცალკე კატეგორიად უნდა გამოვყოთ ის ადამიანები, რომლებიც ფეხბურთს მერკანტილური მიზნებით უყურებენ და გულში მხოლოდ ტოტალიზატორში დადებული ბილეთის დარდი უტრიალებთ. გამოგიტყდებით და ყველაზე მეტად ასეთ ადამიანებთან მიჭირს ფეხბურთის ცქერა, რადგან, როდესაც ფეხბურთში სხვა მუღამებს და ამბებს ეძებ, ის ჯიგარი დამდგარა და მატჩის დროს დაფიქსირებულ ჯარიმებს ითვლის. თან ეს ხდება ჩვენს დროში, როდესაც ტელეფონის ღილაკებზე ხელების ძალუმად ათამაშებით არამხოლოდ კონკრეტულ მატჩში დანიშნული ჯარიმების რაოდენობას, თვით ბარაკ ობამას ფეხის ზომასაც კი გაიგებთ. თუკი, რა თქმა უნდა, გაინტერესებთ ასეთი ამბები.
ფეხბურთის მაყურებელთა არცთუ მცირე ნაწილს მიმბაძველი ფსევდოქომაგები წარმოადგენენ. ამ ადამიანებს ფეხბურთის ცქერას ზოგჯერ სიკვდილი უჯობთ, მაგრამ ხან მეგობრების ხათრითა და მიბაძვით, ხან კი იმის შიშით, რომ ზოგიერთებმა სასაცილოდ არ აიგდონ – კაცს რომ ფეხბურთი არ უყვარს, იმას რა უნდა ელაპარაკოო – ტანჯული სახით შესცქერიან ტელეეკრანებს. მე მინახავს ასეთი ბედკრული ხალხი და მათზე მხოლოდ თანაგრძნობით შემიძლია გელაპარაკოთ.
ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო კატეგორიაა ის ადამიანები, რომლებიც ადრე თვითონაც თამაშობდნენ ფეხბურთს. მათთან ერთად ფეხბურთის ცქერა, კაცმა რომ თქვას, სახალისოა, რადგან მათთვის ფეხბურთი შინაური რამაა და საფეხბურთო იდეალებიც ნაკლებად ჰყავთ ცაში აყვანილი. თუმცა ისიც უნდა ვთქვათ, რომ აღნიშნულ კატეგორიაში ხშირად ისეთი ადამიანებიც შედიან, რომლებსაც თავი ფეხბურთის ექსპერტებად მოაქვთ და მათი “მრავლისმეტყველი დასკნები” ზოგჯერ დამღლელი და ნერვების მომშლელია. არ ვიცი, უცხოელი ყოფილი ფეხბურთელები როგორი ქომაგები არიან, მაგრამ ქართველს თუკი სამი დღე მაინც უვლია ფეხბურთზე, უკვე აქვს იმის ამბიცია, რომ სახეობაში ღრმად ჩახედული კაცია. რას ვიზამთ, ალბათ ასეთი ხალხი ვართ…
ფეხბურთის მოყვარულთა მცირე, თუმცა ასევე საინტერესო ნაწილს წარმოადგენენ ის ადამიანები, რომლებიც მხოლოდ საქართველოს საფეხბურთო ნაკრებებისა და კლუბების თამაშებს უყურებენ და რომლებსაც მიაჩნიათ, რომ ფეხბურთი (ისევე როგორც სპორტის სხვა ნებისმიერი სახეობა) ქართველებმა ჩვენი ქვეყნის პოპულარიზაციისათვის უნდა გამოვიყენოთ. ამ ხალხს ფეხბურთის შიდა ამბების ბევრი არაფერი გაეგებათ, მაგრამ ქომაგობა კი იცოცხლეთ, მაგარი იციან. ასეთი ხალხი ხშირად ჩვენი ნაკრების 5 ფეხბურთელსაც კი ვერ დაგისახელებთ, მაგრამ ჩვენი ნაკრების უკანასკნელ წლებში ნათამაშებ ლამის ყველა შეხვედრის ანგარიშს გეტყვიან.
დაბოლოს, ფეხბურთის მოყვარული ბავშვებიც (უმეტესად ბიჭები) უნდა ვახსენოთ, რომლებიც წარმატებული პერიოდების შესაბამისად ირჩევენ საგულშემატკივრო კლუბებსა თუ ნაკრებებს. ახლა მათი უმეტესობა ”რეალს”, “ბარსელონას”, “ჩელსისა” და “ბაიერნს” გულშემატკივრობენ. მათ უფროსი თაობის არამკითხენი ხშირად ამუნათებენ – ფეხბურთის მოყვარულები ეგრე არ ლაპარაკობენო. მაგრამ რა ვქნა, ძალიან მიყვარს ამ ბალღების ლაყაფის მოსმენა. ალბათ იმიტომ, რომ ჩემს ბავშვობას მახსენებენ…
