ერთხელაც ხმაურიან ქუჩაში მიმავალმა ჩემს თავს ვკითხე: „რა უქენი შენს ცხოვრებას? სადამდე მიიყვანე შენი თავი?“ გამეცინა – მე ხომ საერთოდ არ მქონია სხვა ცხოვრება.
…
შეიძლება, მაღალმა ღმერთმა რაღაცის სიყვარულითაც დაგსაჯოს.
…
თოვდა აპრილში,
მე გელოდებოდი ფიჭვის ქვეშ
და ვუყურებდი, როგორ აჩენდა
ტალღებსა და ბუშტუკებს გაწყალებული თოვლი
პატარა გუბეში.
…
ბზობას მარტმა მეცხრე კაბა
თეთრი ჩაიცვა.
სრუტუნებდნენ ცხვირით სველი ბატკნები
და დედებს ეკვროდნენ.
მამაჩემი ჩხუბობდა, არაფრის დარდი არ იცი და არაფერზე ფიქრობო.
როგორ მეთქვა, შვინდის ყვავილებზე ვდარდობ –
სიცივე დახოცავს და გაყინულ მიწაზე ჩამოყრის-მეთქი?
…
წაბლისფერ ბუჩქად ეყარა საბანზე მისი თმა. აჭერდა მზე ფანჯრიდან და ოფლის წვრილი წვეთებით დაეწინწკლა მისთვის შუბლი. ბორგავდა ლოგინში. სიცხესთან ერთად ცუდი სიზმარიც აწუხებდა. უფრო მამაცი რომ ვყოფილიყავი, ვაკოცებდი მზით გამთბარ სველ შუბლზე.
…
ვიცი, როგორ ტანჯავს ეშმაკი ჯოჯოხეთში ცოდვილ სულებს. ალოდინებს, სულ ალოდინებს. უღამდებათ ცოდვილებს თვალები ლოდინით, გულიც უწვრილდებათ ძაფზე ძაფზე ეკიდებათ.
…
ფიფქები ღამის პეპლებივით ეხეთქებიან ბუხრის ცხელ მილს. სკდებიან და შიშინით ქრებიან.
…
მაწყევარიც მლოცველივით აღაპყრობს ხოლმე ცაში ხელებს.
…
ღარიბებს გვიხარია, როცა ვხედავთ, რომ მდიდრებსაც თავიანთი უსაშველო სატკივარი აქვთ.
…
იმაზე უნდა იფიქრო კაცმა, რომ ერთი თაროზე მოდებული მტვერი ხარ, რომელსაც ერთხელაც ტილოს მოუსვამენ და გადაწმენდენ.
…
ისეთი სიარული იცოდა, თითქოს ეკლიანი ხე ჰქონდა გადებული გაწვრილებულ მხრებზე.
…
მწერალი მარტო იმისთვის აკეთებდა ძალიან კარგსაც და ძალიან ცუდსაც, რომ მერე ამაზე დაეწერა.
…
ნიკაპზე რომ ჭაღარა თმა აქვს ამოსული, იმაზე არ ფიქრობს; იმაზე ფიქრობს, რომ დიდ ქალაქში მცხოვრებ პატარა ვაჟს ახალ წელს კაკალი დასჭირდება. ამიტომაც ჩურჩავს კაკალს მუქი ხელებით.
…
ის სიბერეში ერთ კარგ რამეს მაინც აკეთებდა: კარში წაიკუზებოდა და ისაქმებდა ხოლმე – უპატრონო ლეკვებს კვებავდა.
…
– რატომ აკეთებდი ამდენ რამეს მათთვის?!
– იმიტომ რომ მძულდნენ.
…
– რატომ აკეთებდი ამდენ რამეს მათთვის?
– უბრალოდ მინდოდა, ჩემთვის გიჟი აღარ დაეძახებინათ.
…
მშიერი ძაღლივით დაწანწალებდა მთვარე ცაზე.
…
ცეცხლი თავის თავს ათბობდა მხოლოდ.
…
– ჩავიფსი, – მეუბნება მოხუცი არსენა და ბავშვივით იღიმის. მერე უცბად შეტრიალდება და გაბუტული შედის თავის ოთახში. დილით გავიგე, რომ მაკრატელი ჩაერტყა უბეში.
…
დამავიწყდა, რამდენს ვატკინე გული, მაგრამ მახსოვს, რამდენი ხე მოვჭერი.
…
როგორ მშურს ისეთი ადამიანების, ცუდუბრალო საუბრის დროს ისე რომ შეუძლიათ გაცინება, თითქოს მართლა რამე სასაცილო იყოს.
ეს არის დიპლომატია.
…
სულ იმის მეშინია, ჩემი მოსწავლეები ისე არ მომექცნენ, როგორც მე ჩემს მასწავლებლებს ვექცეოდი.
…
გაწბილებული მათხოვრის თვალებით იყურებოდა.
…
ჩემი ხნის ქალი ნოემბრის ბნელ ღამეში ხბორებს ეძებს. ბებიაჩემი კი მიწაში წევს.
…
ამაოებას ყველაზე მეტად ლამაზი ქალის სიკვდილის დროს ვგრძნობ.
…
რატომ არ არის ჩემს ნაწერებში სიცილი? მინდა, ისეთი ადგილი იყოს სადმე, სადაც არავინ იცინებს, როცა ვიღაც ტირის.
…
მადლობა, ღმერთო, რომ გამაღვიძე.
…
ამიტომაც ნუ იდარდებ, მეგობარო. ხანდახან ყველაზე მიამიტ თევზსაც გარეულ მხეცზე მეტი ძალა აქვს. ქვიშა კი ყოველთვის ილექება ოკეანეთა, ზღვათა, მდინარეთა ფსკერზე.
