ყველაფერი დაიწყო ზარით:
- გამარჯობა, „დღის კოდიდან“ გირეკავთ. სიუჟეტებს ვაკეთებთ თანამედროვე ქართველ მწერლებზე და გვინდა, ერთ-ერთი თქვენ იყოთ.
„დღის კოდის“ რედაქტორი მაშინ უკვე მყავდა ფეისბუქზე, როგორც ჩემი მკითხველი. ვიცოდი, რომ „აკუმი“ მოსწონდა. ამიტომ ეჭვი არ გამჩენია – ვიფიქრე, პროდიუსერს ელაპარაკა და ისიც დასთანხმდა-მეთქი. მეც, ჟურნალისტს, რომელიც ნატად გამეცნო, თანხმობა ვუთხარი.
მერე კიდევ რამდენიმე ზარი იყო: ჯერ მითხრეს, „პროსპეროში“ მოდი საღამოსო. ცოტა ხანში მთხოვეს, იქნებ დილით ადრე მოხვიდე, ყავის აპარატი ხმაურობს და ჩვენი გულისთვის კაფეს ვერ დაკეტავენო.
მე ერთი კი ვთქვი, რა ოინია, უცებ რატი ამაღლობელი დაგვადგეს შუა გადაღებისას და ჯიბიდან „საბა“ ამოიღოს-მეთქი, მაგრამ ეს ხუმრობა იყო და მეც და დედაჩემმაც მხოლოდ გავიცინეთ.
გათენდა დილა. ჩავიცვი და წავედი. ათზე უკვე „პროსპეროს“ ეზოში უნდა ვყოფილიყავი.
მეტროდან რომ ამოვედი და „მაკდონალდსს“ გამოვცდი, ისევ ნატას ზარი იყო, შემოსვლის კადრი უნდა გადავიღოთ და „პროსპეროს“ როცა მოუახლოვდები, დაგვირეკეო.
ამ დროისთვის ჟურნალისტებთან ურთიერთობის გარკვეული გამოცდილება უკვე მქონდა. ვიცოდი, რომ როცა სიუჟეტს აკეთებენ, კადრებს ცალკე იღებენ. ამიტომ ეჭვი არც ამჯერად გამჩენია.
მივუახლოვდი „პროსპეროს“ ეზოს და დავურეკე. ნატა გამოვიდა. სკამზე ჩამოვსხედით.
კითხვები გამოვაგზავნე, მიიღეო.
არა, მაგრამ არა უშავს – ასე წინასწარ კითხვები ჩემთან ჯერ არცერთ ჟურნალისტს არ შეუთანხმებია და ყველაფერი მაინც მშვენივრად მიდის-მეთქი, – ვუთხარი.
მაინც გავიაროთო.
და გავიარეთ: წიგნთან პირველი შეხება, როგორ დავიწყე წერა, „აკუმი“… ყველაფერი არც მახსოვს, მაგრამ კაი ხანს კი ვისაუბრეთ.
მერე ნატა ადგა და, ახლა მე შევალ და გამოგძახებთ და შენც შემოდი ეზოშიო.
მეც მათ მითითებას დაველოდე, ეზოში შევედი და…
მერე რაც იყო, უკვე ნანახი გაქვთ.
დავამატებ მხოლოდ იმას, რომ მე ნატა ბოლო წუთამდე ჟურნალისტი მეგონა და მეგონა, რომ მართლა ვიღებდით სიუჟეტს და რატიმ და „საბას“ ხალხმა დრო იხელთეს და თავზე დაგვადგნენ.
მერე ნატამ ქაღალდის პაკეტში ჩამიდო „საბა“, არავინ დაინახოსო – დაჯილდოებამდე არ უნდა გამემხილა, რომ მე გადმომეცა. კადრების მონტაჟს კი ერთი თვე მაინც დასჭირდებოდა.
წამოვედი.
ვდგავარ მეტროს ვაგონში და სულელივით ვიკრიჭები – რა იცის ამ ხალხმა, ქაღალდის პაკეტში, ყველაზე პრესტიჟული ლიტერატურული ჯილდო რომ მიდევს.
მოვედი შინ.
დედა სახლში არ დამხვდა. ჩემი ძმა და მამაჩემი თავიანთი ოთახებიდან მუშაობდნენ. მამაჩემი ვიღაცას ელაპარაკებოდა ტელეფონით. მოკლედ, ვერცერთს ვერ შევუღებდი კარს.
უცებ ვიგრძენი, რომ აუტანლად მტკივა ქუსლის უკანა მხარე, ისე მტკივა, ლამის ვიტირო.
რა მექნა, „საბა“ ფეხსაცმელების კარადაზე შემოვდე, ჩემს ოთახში საწოლზე ჩამოვჯექი და ფეხზე გავიხადე.
იქ რაც დამხვდა, უკვე საშინელებათა ჟანრის ამბავი იყო: მთელი ტერფი გამსისხლიანებოდა.
გული გამისკდა. ახლაღა გამახსენდა, რომ დილით უკვე მწიწკნიდა გაღიზიანებული კანი, მაგრამ სიჩქარეში ყურადღება არ მივაქციე. სახლამდე კი, ერთი სული მქონდა, როდის მოვიდოდი, და თითქმის ვირბინე. სხვა განცდებში ვიყავი, ტკივილი არ მახსოვდა. ახლაღა დამატყდა თავს ერთბაშად.
გინება-ფურთხებით მოვიწმინდე სისხლი, ვაი-ვაგლახით ვიპოვე ანტისეპტიკური მალამო. ჭრილობა დავიმუშავე და გამწარებულმა დედაჩემს დავურეკე, სადა ხარ-მეთქი.
კარტოფილს ვყიდულობო.
რა დროს ეგაა-მეთქი, დაყარე ეგ ყველაფერი და ახლავე მოდი სახლში!
ის მიხვდა, რომ რაღაც კარგი მოხდა და, მოვდივარ, მოვდივარო.
ამასობაში, ჩემი ძმა გამოვიდა. პირველს მას ვახარე ახალი ამბავი და მერე იმწამსვე მამაჩემთან შევიჭერი სამუშაო კაბინეტში. მამაჩემმა, თავის მხრივ, კიდევ დაურეკა დედას, ამდენხანს სად ხარო.
როცა დედა მოვიდა, გადაწყდა, რომ „საბას“ მიღების ამბავი მთელ ჩემს სანათესავოს უნდა გაეგო – აბა, მართლა ხომ არ დავმალავდით?..
