ხშირად ვლაპარაკობთ იმაზე, რა უნდა ასწავლოს მასწავლებელმა ბავშვს, რა უთხრას, რაზე დასვას აქცენტი, რა ფასეულობებს აზიაროს, რისი პატივისცემა ასწავლოს, რა უნარები განუვითაროს, და თითქმის არასოდეს – იმაზე, რა შეიძლება ასწავლონ ბავშვებმა უფროსებს, მათ შორის – მასწავლებლებს.
ხშირად გვგონია, რომ ზრდასრულებმა ვიცით ყველაფერი, რაც პატარებს სჭირდებათ, ჩვენს ხელთაა მართვის სადავეები და დომინანტებიც ჩვენ ვართ, ჩვენ ვადგენთ თამაშის წესებს. სულ ტყუილად.
„მინდა, ჩემმა მასწავლებელმა იცოდეს, რომ მე არ მაქვს სახლში ფანქარი, რომელიც საჭიროა დავალებების შესასრულებლად”.
„მინდა, ჩემმა მასწავლებელმა იცოდეს, როგორ მენატრება მამა, რომელიც ბოლოს მაშინ ვნახე, როცა 3 წლის ვიყავი. სწორედ ამ დროს დააბრუნეს ის იძულებით ამერიკიდან მეხიკოში”.
„მინდა, ჩემმა მასწავლებელმა იცოდეს, რომ არ მყავს მეგობარი, რომელსან ვეთამაშებოდი”.
„მინდა, ჩემმა მასწავლებელმა იცოდეს, რომ ძალიან მიყვარს სკოლა”.
„მინდა, ჩემმა მასწავლებელმა იცოდეს, რომ ჩემი უფროსი ძმა ძილის დროს ისე ხვრინავს, დაძინებას ვერაფრით ვახერხებ”.
„მინდა, ჩემმა მასწავლებელმა იცოდეს, რომ ზოგჯერ დავალებები შეუსრულებელი მრჩება, ვინაიდან დედა ხშირად არ არის სახლში და ვერავინ მეხმარება მათ მომზადებაში”.
„მინდა, ჩემმა მასწავლებელმა იცოდეს, რა სევდიანები არიან ბავშვები და უკეთ ესმოდეს ჩვენი”.
„მინდა, ჩემმა მასწავლებელმა იცოდეს, როგორ ბრაზდებიან „კარგი” მოსწავლეები, როცა მათ გაკვეთილზე „ცუდების” გვერდით სვამენ”.
„მინდა, ჩემმა მასწავლებელმა იცოდეს, რომ წუხელ დედაჩემი ძალიან ცუდად გახდა და საავადმყოფოში მოგვიწია წაყვანა”.
„მინდა, ჩემმა მასწავლებელმა იცოდეს ვიეტნამური – ის შეძლებდა ჩემთან საუბარს იმ ენაზე, რომელიც მავიწყდება”.
„მინდა, ჩემმა მასწავლებელმა იცოდეს, როგორ მინდა წიგნების წაკითხვა. მხოლოდ ერთი წიგნი მაქვს და ისიც უკვე წავიკითხე”.
მოსწავლეთა წერილების შინაარსმა კაილიზე იმდენად დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა, რომ სოციალურ ქსელ Twitter-ზე დაწერა გაკვეთილზე მიღებული გამოცდილების შესახებ და სხვა მასწავლებლებსაც ურჩია იმავეს გაკეთება. ექსპერიმენტი ინტერნეტს ვირუსივით მოედო. წამყვანმა მედიასაშუალებებმა მას სტატიები მიუძღვნეს. ყველა ერთხმად აღნიშნავს, რომ უფროსები სათანადო ყურადღებას არ აქცევენ პატარებს, საზოგადოებისთვის უცნობია მისივე წევრების პრობლემები, ადამიანთა შორის დიალოგი მცირდება და გაუცხოება იზრდება.
თავად კაილი ამბობს, რომ მისმა ექსპერიმენტმა აჩვენა, რა ზედაპირულად ვიცნობთ ერთმანეთს. დენვერში შეუძლებელია 10 წუთი ისე იარო, ამ სკოლას არ წააწყდე. და თუმცაღა ეს მოსწავლეები ყველას დღეში რამდენჯერმე გვხვდებიან, გვესალმებიან და გვესაუბრებიან, მათი ყოველდღიურობით არავინ ინტერესდება, ყველას ჰგონია, რომ ამერიკაში ბავშვებს დალხენილი ცხოვრება აქვთ.
კაილის ექსპერიმენტის შემდეგ ბევრმა მოისურვა, დახმარებოდა მის მოსწავლეებს და ახლა უკვე მიმდინარეობს აქცია პირობითი სახელწოდებით „წიგნების მოსავალი”, რომელში მონაწილეობაც ყველას შეუძლია. ყველას შეუძლია, კაილის მოსწავლეებს წიგნები აჩუქოს და რეალობის გაუმჯობესებაში დაეხმაროს.
