იქაური ზამთრები ცალკე ნოველებია. ახალი წლის მზადების ღამეები – სხვა მაგია. იგივენი და უფრო მძლავრად დანთებული ღუმელი. მოკოწიწებული ფულით შეგროვებული მასალით ნამცხვრის ცხობის პროლოგი. სიკვდილმისჯილთა საკნიდან ქათმის შეგუებული დუმილი. და კედელზე შარშანდელი, შარშანწინდელი, იმისწინდელი საახალწლო პლაკატები დიდებული კოლაჟებით: BMW ნიაგარის ჩანჩქერის ფონზე და კლაუდია შიფერი და მამალი, თუ მამლის წელია. შერონ სტოუნი, სახლი ალპებში რომანტიკული, ბაცი ყვითელი ნათებით და დრაკონი. ლეტიცია კასტა, სანტაკლაუსი და ვირთხა. ნაომი კემპბელი არ მახსენდება
იქით საფრთხობელაა. იმის იქით თივის ზვინი. მერე საძროხე. საძროხესთან დგას კაცი. ასეთი კაცები გრძელ ამბებს გვიყვებიან. შორიდანვე. გარდაუვალი, ძველი ტანსაცმლით. შარვალი მამამისის დანატოვარი, მონაცრისფრო, ქათმის სკლინტშემხმარი. ზევით რაღაც მაისური, ორი ზომით დიდი, ზედ ხელს იწმენდს თუ გაძლების მიღმა დაესვარა. ფეხზე შუმჩნეველი კენჭებით სავსე კალოშები. ქუდი კი წითელი ახურავს. ახლათახალი. სუფთა. მეზობლის გოგოს ჩამოტანილი, რომელიღაც გერმანული ფირმის მოსამსახურის სპეც–ქუდი. სახე დაძაბული, ოღონდ მშვიდი, თითქოს დანაღმული კონფლიქტის ველი ამ ქუდსა და ტანსაცმელს შორის. მისი ცოლი ძროხას წველის. ორმოც წელთან მოტრიალე ქალი. საძროხეში. უცებ თუ შეიხედე და გამოგხედა, ოცი წლის გადახდილი ქორწილის სურათებს დაინახავ, ლურჯ ალბომში შენახულ ყვითელმოკიდებულ სურათებს. ნარდზე დევს ეს ალბომი. და ნოხი. მეჯვარეები. სახეები. სახეები. შეხედავ და მისი თვალები აუცილებლად იმ ალბომისკენ გადაგდებენ. ასეთი ალბომი ყველგან დევს. ასეთი თვალებიც ყველა ქალს აქვს. მაშინ როცა ძროხას წველიან, რძეს ჩაყურებენ და უცებ ამოგხედავენ
ეს სახლი ძველია. დროს მხოლოდ გაუგებარი შპალერის ლპობა და კლება ითვლის და გატყობინებს. კედელზე არც საათი კიდია და არაფერი. აქ ზაფხულობით მამაჩემი ამოდის და თხილს არჩევს. თხილი ამ სახლის ეზოში მოდის. ზაფხულის ბოლოს. ახლა გვიანი შემოდგომაა. მღვრიე მზეების დრო. წვიმების. ხველის. ხანაც ქარის. ჩემი და შენი. ჩალის სუნის დრო. უხორცო ცაზე გამეორებული მთვარეების. შორი მეზობლებიდან არყისსუნიანი ხმის მოღწევის და ძროხების ზარმაცი ბღავილის დრო. ტალახიანი გზების იშვიათი მანქანის ნაბორბლარით. იქ ჩამდგარი ჭრელი წყლის. ჩემი და შენი. კოკა-კოლას გადაჭრილ ბოთლებში ჩატენილი ქათმის სკინტლის. გადმობრუნებული ქვების ქვეშ შეღვიძებული ჭიაყელების. სიარულის მობეზრების დრო. სქელტანიან წიგნებზე თვალის შევლების და მერე კითხვის დაზარების დრო. უცხო ძაღლის ჩამორბენის და თვალის წამიანი მოშტერების დრო.
შუაღამისას, სოფლის სადგურზე მატარებელი ჩაივლიდა. ძილში მესმოდა მისი ხმა. ძილშივე შემოდიოდა და ურელსოდ გაივლიდა. სიზმრის სარეკლამო ჭრასავით. მაშინდელი სიზმრები კი სულ ერთი სცენარის იყო. მე და მადონა ნინიძე ვქორწინდებოდით. ორივე ექვსი წლის ვიყავით, პირველკლასელები და როგორც ნეფე-დედოფალი – იქაც ექვსი წლის. სტუმრები, მაყარი და მუსიკის დამკვრელი კაცები, ზრდასრული ასაკის – ძირითადად ნარევი ხალხი, მანამდე ნანახი ქორწილებიდან. ჩვენ კი ექვსი წლის. უკან წითელი ხალიჩა და წინ, უზარმაზრი თეთრი ტორტი, რომელიც ხან მეზობლის ინდაურად იქცეოდა ხოლმე. მოდიოდა ერთი მუსიკოსთაგანი და, რა ვიმღეროო, და მადონა ეუბნება: ეს საწყალი კურდღელი იმღერეო და ამ დროს მეღვიძებოდა და მაკანკალებდა. ამაზე საშინელი სიზმრები არასდროს მინახავს. ამაზე უფრო ფერადი და საშინელი.
