ერთი ახირებული ლექტორი გამუდმებით მთხოვდა, მწერლების ბიოგრაფიები მესწავლა და, მიუხედავად იმისა, რომ ინტერესსაც ვიჩენდი, მაინც უკმაყოფილო იყო. მახსოვს, ერთხელ ალექსანდრე საჯაიაზე დაიწყო საუბარი და ჩემგან მოშორებით მჯდომ ბიჭს სთხოვა, ამ პოეტზე რამე ეთქვა. ზამთარი იდგა. უნივერსიტეტის პირველი კორპუსის ნულოვან სართულზე, ნესტიან, გაურემონტებელ, გაყინულ ოთახში ვისხედით ორმოცამდე სტუდენტი და ლექტორი… ადგა ის ბიჭი, რაღაც საცოდავად დაიჯღანა, მერე ჩაფიქრდა, ხელები ქურთუკის ჯიბეში ჩაიწყო, უკანასკნელ შეშლილ მეოცნებესავით (ჰო, ალბათ ასეთი იქნება უკანასკნელი შეშლილი მეოცნებე) მაღლა აიხედა, რაღაცას თუ ვიღაცას გაუღიმა და დაიწყო:
„თოვლი თოვს. თეთრი ქარია,
თეთრ სამოსელით ვირთვები.
ჩიტებო, რა გიხარიათ,
რისთვის მღერიხართ ჩიტები.
დიდი ზამთარი იქნება?
ნეტამაც ასე ინებოს!
თქვენ მაინც რა გეფიქრებათ,
რა გენანებათ, ჩიტებო?
გადივლის, დაიფარება
ფიქრებით, თოვლის ქულებით…
თქვენ მაინც ვინ გეყვარებათ…“
და აქ ლექტორმა ანიშნა, გაჩერებულიყო. ბიჭიც გაჩუმდა. თითქოს ეწყინა, რომ არ დაასრულებინეს, თან იფიქრებდი, ახლა უკვე ყველაფერი ფეხზე ჰკიდიაო.
– უკაცრავად, მე ბიოგრაფიულ დეტალებზე საუბარი გთხოვეთ და არა ლექსის წაკითხვა.
– დიახ, ვიცი.
– გისმენთ. დაიწყეთ.
ამანაც ისევ დაიწყო:
„თოვლი თოვს. თეთრი ქარია“…
ლექტორმა ანიშნა, გაჩერდიო.
– ლექსი არ მინდა-მეთქი.
– არ არის ეს ლექსი.
– აბა რა არის?!
– ბიოგრაფია.
სასწაული დღე იყო. სიმართლე ვთქვა, იმწუთას არც ლექტორი მადარდებდა, არც ის სტუდენტი. არც სხვა სტუდენტები. თითქოს საკუთარი თავიც კი მეზიზღებოდა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს სველი სამოსი მეცვა და ვიყინებოდი. ერთი სული მქონდა, როდის გავიდოდი ამ ნესტიანი აუდიტორიიდან. უბრალოდ, დროის გასაყვანად ვუსმენდი და ვუყურებდი იმ ჩვეულებრივ ამბავს, რაც ხდებოდა.
მერე, გარეთ, რუსთაველის მეტროსკენ დავუყევი ქუჩას ფეხით. აქა-იქ თოვლი იდო და კიდევ იწყებდა თოვას. სიგარეტს მოვუკიდე და ისევ ის სულელი გამახსენდა, ლექსზე რომ თქვა, ბიოგრაფიააო. მართალი თქვა. ნამდვილი, შინაგანი მღელვარების, სულის ცხოვრების ბიოგრაფია თუ ვინმეს აინტერესებდა, სწორედ ეს ლექსი იყო და არა „1916 წელს დაიბადა, 1944-ში გარდაიცვალა“.
ალბათ, სიხარულით ავხტები მერხზე და ჩამოვხტები, ავხტები და ჩამოვხტები, თუ ოდესმე ჩემი ერთი მოსწავლე მაინც ასე დაინახავს ავტორს, ასე შეხედავს ლიტერატურას, ასე მაღალი გამოჩნდება თავისი აზროვნებით.
