პელესა და მარადონას ურთიერთდაპირისპირებაზე, ამ ორი ფეხბურთელის შედარებასა და ხელ–ფეხის დატოლებაზე თითქმის აღარავინ წერს. ეს ის თემაა, რომელიც იმდენად გადაიღეჭა და გაიცრიცა, რომ ქარაგმული ფანტაზიის მოშველიებითაც კი ვერაფერს იტყვი ახალსა და ამაფორიაქებელს. მაგრამ, სადაც არ უნდა წახვიდე, ეს ორი ადამიანი მაინც მუდამ “ფეხებში გებლანდება“ (ფეხებში ვინ ვის ებლანდება, ეგეც საკითხავია) და ბედის უცნაური დამთხვევით 2010 წელი ორივე ამ ადამიანისთვის საიუბილეოა, და თან როგორი საიუბილეო…
მარადონა 1960 წლის 30 ოქტომბერს დაიბადა. პელე კი 20 წლით ადრე – 1940 წლის 23 ოქტომბერს. 20 წელიწადი და ზუსტად ერთი კვირაა სხვაობა ორ კაცს შორის, რომელთა ბედიც მათი სურვილის საწინააღმდეგოდ ასე გადაეჯაჭვა ერთმანეთს. სადაც პელეს ვახსენებთ, იქ მარადონაც წამოჰყოფს ხოლმე თავს და მარადონას ხსენებაზეც ჩვენდაუნებურად პელეს სახელი გვიტივტივდება გონებაში.
პელეზე რომ აღარაფერი ვთქვათ, მარადონას თამაშიც კი ბევრ ახალგაზრდა ქომაგს ტელევიზორის და უფრო ყოვლისშემძლე ინტერნეტის საშუალებით თუ უნახავს, მაგრამ ამ ორი კაცის “შიშით“ ვერა ფეხბურთელი დუნიაზე ვერ გაიჭაჭანებს ისე, რომ პელეს ან მარადონას არ შეადარონ.
“აგი ნამეტანი კაი ბიჭია, დარტყმაც იმფერი აქვს, კაცს რო გოუხარდება, მარა მაინც პატარაა ჯერე და ნამეტანი მეეჭვება, მაი რომ მარადონობამდე გეიქაჩოს“, – ლეო მესიზე ამბობს ვაგზლის ბაზრობაზე მოვაჭრე გურული კაცი და თან კონსერვებით სავსე ყუთებს ხვნეშით ალაგებს თაროზე. კაკას ტალანტით აღფრთოვანებული ახალგაზრების დასაშოშმინებლად, სოლოლაკელი მესაათე ბაბუა კი ირონიულად იცინის და ამბობს: “თქვენ რო კაცმა გისმინოთ, კაკას იქით კაცნი არ იყვნენ. პელემ რაც გოლები შეაგდო, იმის ნახევარი მაინც გაიტანოს მაგ კაკამ, მარა სადა აქვს მაგას მაგდენი შნო. მაგასა და კიდევ იმ თავგასიებულ ინგლისელს – რუნია თუ ვიღაც ოხრობა. მაგარიაო ყველა მაგას იძახდა და აგერ, მსოფლიოს ჩემპიონატზე, რაღა მაგას ეთამაშოს და რაღა მე გამოვსულვარ “ულიცაში“ ნიფხავიანი“.
ზოგისთვის ეს “პელემარადონიზმი“ ერთგვარი ასაკობრივი კლიშეა და სხვა არაფერი, რადგან ადამიანებს ყველაზე მეტად ის დრო და შესაბამისად იმ ეპოქის ფეხბურთელები უყვართ, როდესაც თავად იყვნენ ჯეელები და რადიომიმღებსა თუ ტელევიზორებს გაფაციცებით მისხდომოდნენ, საფეხბურთი სოახლეების მოლოდინში. სიბერეში ახლანდელი ჯეელებიც ალბათ ყველა ახალ ტალანტს ზიდანს, მალდინსა თუ რონალდუს შეადარებენ, მაგრამ საქმე ის არის, რომ მათთან ერთად ისინიც ყველაფერს მარადონასა და პელესთანაც დააკავშირებენ. ეს ორი ლათინოსი ფეხბურთელი არიან ხალხი, რომელთაც მათი კარიერის დასრულების შემდეგაც კი ვერსად ვერ წაუხვალ და გაექცევი. ყველგან მოგაგნებენ და გიპოვნიან, რადგან დედამიწის უმიყრუებულეს კუნჭულშიც კი, სადაც ადგილობრივთა შვილები მამების მიერ მოკლული კოიოტის კბილებით თამაშობენ, ერთი ადამიანი მაინც გამოჩნდება, რომელსაც პელესა და მარადონას შესახებ ეცოდინება.
შორს წასვლა რად გვინდა, ოთხი წლის წინ ლიახვის ხეობის, რუსების მიერ მაშინ ჯერ კიდევ დაუნგრეველ სოფელ თამარაშენში, მინახავს სატვირთო ავტომანქანა “გაზიკის“ მძღოლი, რომელსაც მანქანის კაბინის უკანა კედელზე ნახევრად შიშველი დიაცების ფოტოების გვერდით პელესა და მარადონას ფოტოები ჰქონდა გაკრული. მახსოვს, მაშინ ძალიან გამაკვირვა ამ ორი მტრად გადაკიდებული კაცის ფოტოსურათების გვერდიგვერდ ხილვამ. მძღოლმა კი ამიხსნა, რომ თავად მარადონას გულშემატკივარი იყო, მისი “სმენა“, ვინმე იაგო კი, რომელიც 60 წელს გადაცილებული კაცი იყო, თავის დროზე პელეს გულშემატკივრობდა. ჰოდა, რაკი პატივცემულმა იაგომ დაინახა, რომ მისმა შემცვლელმა დღისით და მზისით, მანქანის კაბინაში, პელეს გამაბაიბურებელი მარადონას ფოტო ჩამოაკონწიალა, მივიდა სახლში, კედლიდან ვაი–ვაგლახით ააძრო ჯერ კიდევ 60–იან წლებში გაკრული და სიძველისაგან კედელს შეზრდილი პელეს ფოტო, მივიდა და მარადონას ვერდით მიუჩინა ადგილი. ეს იყო ამ ორ ადამიანს შორის ერთგვარი უტყვი შეთანხმება. ან ორივე ერთად – ან არცერთი!
