“ჩვენი, სტუდენტების ფული, უნივერსიტეტის ბიუჯეტის საკმაოდ დიდი ნაწილი იხარჯება გართობაზე”, – მითხრა ერთმა ჩემმა რესპოდენტმა რამდენიმე დღის წინ, რომელიც ახლა უნივერსიტეტის ავტონომიურობისთვის იბრძვის თსუ-ს 115-ე აუდიტორიაში.
“ერთადერთი, რისთვისაც ფული არ მენანება, გართობაა, კარგი კონცერტი, მოგზაურობა”, – გვითხრა ერთმა მეგობარმა, როცა მორიგი მსჯელობა გვქონდა იმაზე, სად მიდის ფული, რომლისთვისაც ლამის დღე და ღამე ვმუშაობთ.
ფულზე და გართობაზე ფიქრი და ლაპარაკი ჩვეულებრივი ამბავია, მაგრამ ახლა, ამ მოვლენების ფონზე, რაც ჩვენ გარშემო ტრიალებს უფრო და უფრო ხშირად ვფიქრობ ამ ორ განსხვავებულ პოზიციაზე და მგონია, რომ ჩვენ ვართ ხალხი, რომლებსაც არც საკმარისი ფული გვაქვს და არც გართობის გაგვეგება დიდად რამე. და თუ ამ მსჯელობას გავყვებით, ადვილად შესაძლებელია, ჩვენი ბევრი პრობლემა ამ მოცემულობასაც კი დავაბრალოთ.
როგორია ტიპური ქართველი სტუდენტის, გინდა მოსწავლის ან უკვე დამოუკიდებლად მცხოვრები ახალგაზრდის გართობა?
არ დამავიწყდება ზაფხული, როცა ქვიშხეთში ვისვენებდი. მთელი კვირის განმავლობაში ვეძებდი სხვა დამსვენებლებს, ახალგაზრდებს, ჩამოსულებს, ადგილობრივებს. არავინ ჩანდა. შაბათ-კვირას გამოვიდნენ სოფლის ორღობეებში, საღამოს ლოცვისა და დილის წირვისთვის. ხო, ეკლესიის ეზო იყო ერთადერთი ადგილი, საჯარო სივრცე, სადაც მათ ერთმანეთის ნახვა, ერთმანეთთან ლაპარაკი, ცოტაოდენი გართობა შეეძლოთ. ღვთისმსახურების მერე ისხდნენ გალავნის გარშემო და ლაპარაკობდნენ. მერე მცირე ჯგუფებად უკან ბრუნდებოდნენ, შემდეგ კვირამდე.
ქვიშხეთი პირობითი ადგილია, ასეა ქვეყნის თითქმის ყველა დიდსა და პატარა დასახლებაში, ასე იყო იქ, სადაც მე გავიზარდე.
არაფერი ხდებოდა. ბიბლიოთეკებში საბჭოთა პერიოდის წიგნები იყო, კინო არ არსებობდა, არც სპორტული მოედნები და დარბაზები, შიგადაშიგ რომელიმე ესტრადის ვარსკვლავი შეიძლებოდა ჩამოსულიყო, საშინელი კონცერტი გაემართა. ისიც ძალიან იშვიათად. დაბადების დღეებზე და სასკოლო ღონისძიებებზეც შეიძლებოდა წასულიყავი, მაგრამ იქაც რა, წინასწარ იცოდი, ვინ დაგხვდებოდა და რა მოხდებოდა.
გავიზარდეთ ასე, გართობის გარეშე.
უნივერსიტეტში რა ხდებოდა? არც იქ ხდებოდა არაფერი საინტერესო. სტუდენტური დღეები, უნიჭო შემსრულებლების კონცერტები, ხმამაღალი პოეზიის საღამოები, იდეოლოგიზებული პატრიოტთა ბანაკები… ეგ იყო და ეგ.
მართალია ის ჩემი რესპონდენტი, რომელიც ამბობს, ჩვენი ფული გართობაზე იხარჯებაო. მაგრამ მე ამას ერთ პრინციპულად მნიშვნელოვან სიტყვას დავამატებდი. ფული უაზრო გართობაზე იხარჯება. გუშინ ვიყავი უნივერსიტეტში მისული და განცხადებები დაგეგმილი ღონისძიებების შესახებ არაფრით განსხვავდებოდა 10 წლის წინანდელი განცხადებებისგან. იგივე ხალხის საჯარო ლექციები, იგივე შეხვედრები, იგივე საღამოები. ჩვენ რომ ბავშობიდან კარგად გართობა გვესწავლა, ბევრი განსხვავებული სივრცე გვქონოდა, სადაც ჩვენი ინტერესების შესაბამის გასართობებს აღმოვაჩენდით, ალბათ ასე ადვილად ვერ შემოგვთავაზებდნენ წლების განმავლობაში ერთსა და იმავე გასართობებს, ერთსა და იმავე თემებს სასაუბროდ, ერთსა და იმავე ადგილებს წასასვლელად. ალბათ ის დაფა ახლა ცოტა განსხვავებული იქნებოდა.
მართალია ჩემი მეგობარიც, რომელიც ამბობს, რომ გართობაზე არ ენანება ფულის დახარჯვა. ის გართობის იმ ფორმას გულისხმობს, რაც დიდ ემოციებს, კარგ მუხტს, თავგადასავლებს და დაუვიწყარ მოგონებებს ნიშნავს. ამისთვის კი არაფერი უნდა დაგენანოს კაცს, სწორედ ამეებისთვის უნდა იცხოვრო. დაუვიწყარი მომენტებისთვის, მნიშვნელოვანი თავგადასავლებისთვის.
ჩვენი ინტერესები და გასართობები რომ მრავალფეროვანი იყოს, ყველას რომ ჰქონდეს საშუალება ის აკეთოს, რაც ესიამოვნება, იქნებ უფრო ნაკლებად გვექექა სხვისი ცხოვრების დეტალები, გვეძებნა ჭუჭრუტანები ყურის მისაგდებად, გაგვერჩია მნიშვნელოვანი ნაკლებად მნიშვნელოვნისგან, სწორი აქცენტები დაგვესვა და ამდენი დრო არ დაგვეხარჯა ელემენტარული ჭეშმარიტებების მტკიცებაში.
