ხოლო ერთ დილით, რომელსაც მშვენიერს ვერასდიდებით ვერ დავარქმევთ, ჩვენ გავიღვიძეთ, თვალი (გონების ან გნებავთ ჩვეულებრივიც) ირგვლივ მოვავლეთ და..
სად გაქრა თოვლის ბაბუა? პაპა ან თუნდაც სანტა კლაუსი?
რაღა ჟამის იმაზე კამათი და თავპირისმტვრევაა – რომელი რა კულტურის ნაყოფია და საიდან ნაკარნახევი. კითხვაც სრულიად პრიმიტიულად მოგეჩვენებათ და დაახლოებით ასეთ შაბლონურ გოდებად მოვთარგმნოთ: ,,საით გაფრენილა ჩემი ბავშვობა?” თუ სტატიის ბოლომდე ჩაკითხვა დაგეზარათ.
მე მინდა რაღაც-რაღაც ცოტა ავხლართოთ და ვიკითხოთ: მაინც რა არის თოვლის პაპა – ცხოვრების სირთულეთა იოლად გადალახვის გულუბრყვილო სურვილი? ის ხომ ბავშვების გამოგონილი ფენომენი არი არის – დიდებმა შეუთხზეს პატარებს. ეგებ საკუთარი ძნელბედითი ცხოვრების მარცხთა გაქრობის ერთგვარი ოცნებაა, შვილებისკენ მიმართული. რატომ მივტირით უმისობას – ასე ოცნებების ჩათქმით და მერე პატარებისთვის ვითომ თოვლის პაპას ხელით ასრულებით? რა კანფეტებია ეს კანფეტები – სურვილით მოტანილი (,,თქვი და გაგიჩენ’’) – ის სიტკბო, რომელიც იმ დილის მერე, როცა თვალს მოვავლეთ და ვეღარ დავინახეთ, ბავშებისთვის მაინც შეგვეპარებინა?
ჩემმა თაობამ მაინც უცნაური ბავშობა გამოიარა. უნდა დამეწერა: ეს იქით იყოს და ჩემმა თაობამ მაინც უცნაური ბავშობა გამოიარა. მაგრამ იქით როგორ იყო ამხელა თეორიული წვალება, მით უფრო, როცა ჩვენ თოვლის ბაბუებთან უცნაური შეხება გქვონდა.
ამას წინ ვლაპარაკობდით მე და ჩემი მეგობრები, ჩვენს ბავშობაში უკვე აღარ გვატყუებდნენ თოვლის პაპებით, უბრალოდ გვეუბნებოდნენ რომ ამდაგვარი ტიპი არსებოდა მათ ბავშობაში, საჩუქრები და რამე. და მერე საღებავგადაშლილ, გათეთრებულ კაცებს ნაძვის ხის ქვეშ დგამდნენ. და მერე ჩვენ ვიტყუებდით ჩვენს თავს. რაღაც ,,მეორადი” თოვლის პაპები გვყავდა.
მეტიც – ერთხელ ნაძვის ხის ოთახში შევიხედე, შუქი არ იყო და ეს თოვლის ბაბუა, რომელიც ჩემი ბაბუის ნაქონი იყო, აღარც წარბები აჩნდა და არაფერი – სულ თეთრი იყო – წაქცეული დამხვდა. მაგის მერე თოვლის პაპა მკვდარი კაცი მეგონა, ნამეტანი ბრუტალური ამბავია, მაგრამ… მაგრამ არ იფიქროთ, რამე განსაკუთრებულად მძიმე ბავშობა მქონდა, აქ მთავარი ის არის, რომ ამ შეგრძნებას საპირწონე არ ჰქონდა.
სამაგიეროდ, წითელწვერა თოვლის პაპები იყვნენ – ის ბაბუები, რომელთაც ჩვენს ბავშობაში სამი ომი გადაიხადეს და ათასი ყაჩაღობა გამართეს. ეს თოვლის ბაბუები გვილოცავდნენ ახალ წელს, ისინი იყვნენ ჩვენი მეკვლეები (სიმბოლური თუნდაც) და სანტები. შესაბამისად ყველაფერი წმინდა ( ანუ სანტა) თითქოს გაუფასურდა.
როგორ მოვირჩინოთ ეს ამბავი. ალბათ იმ ამბავს ფარდა უნდა მივაფაროთ და ჩვენ შვილებს აღვუდგინოთ ეს სიბრძნე სიცრუისა. ასე ხომ უკეთესია, სულ რომ არაფერი.
