შემომხედე!
ამას რომ ვაკეთებ, უკვე ვხედავ სადღაც შორს, ბედნიერ ვახშამს. ასე კილომეტრებით შორს კი არა, ბაბუა, წლებით შორს. აი კეცი, ბევრი წელი გაძლებს. მე რომ მოვკდვები, იმის მერეც და ღმერთმა შენ ას წელიწადს გაცხოვროს, იმის მერეც. ხოდა, წარმეიდგინე, ვინცხა ჯდანა და აცხობს ჭადს შენს გაკეთებულ კეცში ორიათასასრომელიცხა წელს – უკვდავება არაა მაგი? კი, უკვდავებაა.
ქვის თლა მთლად ადვილი საქმე არ გეგონოთ. კილომეტრებს გავდივარ, ეგერ, იმ მთაში ვტეხავ და მერე მოვათრევ. ველაპარაკები ხოლმე. პასუხს თუ მცემს? გაგიკვირდება და რავა არა. ზოგი ქვაი მუნჯია, მარა ზოგს ვერ გააჩერებ. ასე ლაპარაკ-ლაპარიკში ვაბრუებ და ვიმორჩილებ. ჩემი წინაპრების საქმე იყო აი საქმე და 12 წლის რო ვიყავი, მას მერე მეც გავყევი. აი, ჩემი კეცები ამერიკაშიც კი აქვენ ახლა, გამეიწერენ და მიაქვენ. ერთმა საცხა ლაკი წუუსვა და სურათი გამოგვიგზავნა. ტიტუ! – მე ვუთხარი – მოგვეჭრა თავი! და ახალი გავუგზავნე თავიდან. კეცი უნდა იყოს კეცი, ცოტა უხეში და ხორკლიანი. ხელი უნდა ეტყობოდეს კეცს. აი ნატანჯი და წლოვანი ხელი.
ამიზაა, რომე კეცზე გამომცხვარი ყოლიფერი გემრიელია. აბა, სხვანაირად რაფერ?!
ავთო სიხარულიძე. კეცის მთლელი. შუა ამაღლება.
შემომხედე!
მარინა უჯმაჯურიძე. მხატვარი. ოზურგეთი.
ბავშვობაში მევიოლინე მინდოდა, რომ ვყოფილიყავი და მხატვარი გამოვედი.
ხატვა სულის საქმეა, სხეული ხან ხელსაც კი უშლის, არ ემორჩილება. წარმოიდგენ, უბრძანებ და მთლად ის არ არის, რაც გაგეფიქრა. აი, სულის ფიქრს თუ მოლბერტზე მონახაზს დაამგვანებ, ეგ არის საუკეთესო ნახატი.
ჩემი საქმე გაუკვალავ გზაზე სიარულია – მხატვრობაშიც და ცხოვრებაშიც. ამიტომაც მტერი ბევრია, მაგრამ მაგარი გამოვდექი. გავძელი ამ პატარა სახლში, რომელსაც სახურავი აექერცლა, აწვიმს და ეს წვიმა ჩემს ტანშიც უარს, როგორც ადამიანებისგან მივიწყების ცივი ნიშანი. სიყვარული მაინც არ დამიკარგავს. ის, ვინც მიმაგდო, ვინც ცილი დამწამა, გადამეღობა – ვერ შევიძულე. რომ შევიძულო – ვერ დავხატავ.
ხატვა – სიყვარულში მეცადინეობაა. რომ არ დაგავიწყდეს, თავს დააძალო და დააჯერო. მერე უკვე წრფელი ხარ და ბედნიერი.
კი, ბავშვობაში მევიოლინე მინდოდა, ვყოფილიყავი და ალბათ ვარ კიდეც – ფუნჯით ვუკრავ. ფერებია ჩემი მუსიკა. შენ – ჩემი მსმენელი. უბრალოდ მომძებნე და შემომხედე.
