რამდენიმე დღის წინ ინდოეთში სამართალდამცველებმა ტრეფიკინგის მსხვერპლი 120 ბავშვი იპოვეს და არაადამიანური პირობებისგან და იძულებითი შრომის ვალდებულებისგან გაანთავისუფლეს. 120 ბავშვი ინდოეთში მონად ქცეული ბავშვების საერთო რაოდენობასთან შედარებით ზღვაში წვეთია. აქ საათში დაახლოებით 11 ბავშვი იკარგება, მათ ნაწილს მშობლები ნებით რამდენიმე ათეულ დოლარად ყიდიან, ნაწილი კი სამსახურის ან სკოლაში მოწყობის დაპირებით მოტყუებით მიჰყავთ დიდ ქალაქებში, სადაც, როგორც წესი, შინამოსამსახურეები ან ტრეფიკინგის მსხვერპლები ხდებიან. ქვეყანაში, სადაც 15 მილიონამდე მონა ცხოვრობს, შინამოსამსახურედ დაახლოებით 4 მილიონ ბავშვს უწევს მუშაობა. უცნობია ტრეფიკინგის მსხვერპლთა რაოდენობა, თუმცა ცნობილია ის, რომ ბავშვებს დღე-ღამეში დაახლოებით 16-საათიან სამუშაო გრაფიკში უწევთ მუშაობა ისეთ მძიმე საქმეებზე, როგორიც არის სამშენებლო სამუშაოები, ქარხნები, საბადოები, ტვირთის გადაზიდვა და სხვ.
ასევე ორი დღის წინ ქართული მედიასაშუალებები 13 წლის ორსული გოგონას შესახებ ალაპარაკდნენ, რომელიც 18 წლის ქმარმა “ქორწინებიდან” რამდენიმე თვეში მიატოვა. “ოჯახის დანგრევის” მიზეზად პირველ ცოლთან დაბრუნება დასახელდა, რომელიც მეორე ცოლზე მხოლოდ ერთი წლით უფროსია, 14 წლისაა. საუბარია იმაზეც, რომ 13 წლის გოგონა ყოფილი მეუღლის მხრიდან ძალადობის მსხვერპლი იყო. სატელევიზიო სიუჟეტებსა და სტატიებში, ცხადია, სტერეოტიპული ფრაზების კასკადია:
„ერთმანეთთან უკვე ნამყოფები იყვნენ და სახლში უკან რომ წამოგვეყვანა რა აზრი ჰქონდა”, – ამბობს, დედა; მეზობელმა „თანახმა იყო ეს გოგოც და მივიღეთ როგორც უბნის პატარძალიო”. სკოლის დირექტორმა “ჩვენ გვქონდა გოგონასთან საუბარი და ის ბედნიერად გრძნობდა თავსო”. ალბათ მავანი უყურებს და ფიქრობს, რომ ეს მისი პრობლემა არ არის, ისევე როგორც ინდოეთში მონად გაყიდული ან ტრეფიკინგის მსხვერპლი ბავშვები, რომ ეს სხვისი შვილია, რომელიც თავისი ნებით გათხოვდა, რომელზეც პასუხისმგებლები მისი მშობლები არიან.
სინამდვილეში ეს ამბავი ჩვენი, ყველას პრობლემაა, თანაც ძალიან დიდი. 13 წლის გოგონა ერთადერთი არ არის, რომელსაც დედა მოძალადესთან დასარჩენად იმეტებს, მეზობელი უბნის პატარძლად იღებს და სკოლის დირექტორი თავის ვალს მასთან გასაუბრების შემდეგ მოხდილად თვლის. საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების სამინისტროდან სახალხო დამცველის აპარატისთვის მიწოდებული ინფორმაციით, 2011–2012 წლებში საქართველოს საჯარო/კერძო სკოლებში საბაზო საფეხურის (7–9 კლასები) დასრულებამდე განათლების მიღება შეწყვიტა 7367-მა გოგონამ. უმეტესობისთვის სწავლის შეწყვეტის მიზეზი სწორედ ნაადრევი ქორწინება გახდა. 7 ათასზე მეტი გოგონას მშობლები, ოჯახის წევრები, მასწავლებლები და მეზობლები იცით რამდენია? თითქმის ნახევარი ქვეყანა. და როცა თითქმის ნახევარი ქვეყანა თვლის, რომ 13 წლის გოგონას შეუძლია ოჯახის შექმნა და ბავშვის გაჩენა, 13 წლის გოგონა, რომელსაც ქმარ-შვილი ყავს და სკოლაში დადის, შეიძლება ბედნიერი იყოს, 13 წლის გოგონამ ჯობია თავის მომავალზე თქვას უარი, ვიდრე მოძალადესთან ოჯახის შექმნაზე, მთელი ქვეყანა განწირულის შთაბეჭდილებას ტოვებს.
ამიტომ ამბავი ყველას გვეხება, განსაკუთრებით ჩვენ, ვინც ვიცით, რომ 13 წლის გოგონები უნდა თამაშობდნენ, კითხულობდნენ, ოცნებობდნენ, სკოლაში დადიოდნენ, მომავლის ამბიციურ და დაუჯერებელ გეგმებს სახავდნენ, იპრანჭებოდნენ, უყვარდეთ მაგრამ არამც და არამც არ უნდა ქმნიდნენ ოჯახებს. ვისაც 13 წლის გოგონებთან და მათ მშობლებთან ყოველდღიური ურთიერთობის საშუალება გვაქვს. ნუ დატოვებთ მათ მომავლის გარეშე, გამოიყენეთ სასკოლო სივრცე შესაბამისად და ნუ ჩათვლით, რომ თუ ძალადობის მსხვერპლმა მოსწავლემ თავი ბედნიერად მოგაჩვენათ, ის მართლაც ბედნიერია.
