დედამიწაზე არსებობს სკოლა, რომელიც 1424 წელია უწყვეტად ფუნქციონირებს. ეს სკოლა, რა რთული გამოსაცნობია და, ბრიტანეთში კენტერბერის საგრაფოში მდებარეობს. მიიჩნევა, რომ ამ სასწავლო დაწესებულებას თანამედროვე განათლების შესაფერისი ტექნიკური აღჭურვილობა და ოთახები არ აქვს, მაგრამ რაკი ბრიტანელებისთვის ტრადიციის შენარჩუნება უმთავრესი ღირებულებაა, შენობის რეკონსტრუქციაზე, დანგრევაზე ან შეუსაბამოდ გათანამედროვებაზე არავინ ფიქრობს. და მაინც, ამ ნაკლოვანების მიუხედავად, კენტერბერის სამეფო სკოლა 21-ე საუკუნის შესაფერის თანამედროვე განათლებას იძლევა და აქ სწავლა ძალიან, ძალიან პრესტიჟულია.
ხომ უცნაური და საოცარი ამბავია, მაგრამ ინტერნეტში უფრო საინტერესო ისტორიებს წააწყდებით, თუ რამდენიმე წუთს სხვადასხვა ქვეყნის საგანმანათლებლო სისტემის შესახებ ინფორმაციის მოძიებას დაუთმობთ.
მაგალითად, მონტესორის ცნობილი სკოლების ქსელს ფილიალი ინდოეთშიც აქვს, სადაც, არც მეტი და არც ნაკლები, 32 000 მოსწავლე სწავლობს. ეს ნამდვილი სკოლა-ქალაქი 3700 კომპიუტერითა და 1000-მდე უნიტაზითაა აღჭურვილი. ამ ამბის წაკითხვამ კიდევ ერთხელ ცხადად დამანახვა, რა პატარაა ჩემი ქვეყანა, სადაც 1000-ბავშვიანი სკოლა გრანდიოზულად ითვლება. არ ვიცი, რა უნარები აქვს ინდოეთის ქალაქ ლუკნოუს სკოლის დირექტორს, მაგრამ 32 000 ბავშვისთვის თანამედროვე განათლების მიცემა მარტივი ამბავი არ მგონია.
როგორც კი Google-ის საძიებო სისტემაში Phumachangtang-ს ჩაწერთ, პირველს, რასაც გუგლი შემოგთავაზებთ, დედამიწის საოცრება – პუმაჩანგტანგის სკოლაა, რომელიც ზღვის დონიდან 5 373 მეტრზე მდებარეობს. უფრო ცხადად რომ აღვიქვათ, რა მასშტაბზეა ლაპარაკი, წარმოიდგინეთ, რომ თქვენი შვილი კილიმანჯაროს, იალბუზის ან შხარას წვერზე საკლასო ოთახში იჯდეს და მეხუთე კლასის მათემატიკის წიგნში ამოცანას ხსნიდეს. ხომ საოცრებაა?
ჰოლანდიაში სწავლა 4 წლის ასაკიდან იწყება (ამის საპირისპიროა ფინეთი, სადაც 7 წლამდე ასაკის ბავშვისთვის სახლი და თამაშია რეკომენდებული და არა მეცადინეობა) და აქ სწავლას ძალიან სახალისო და საინტერესო ტრადიცია აქვს: როგორც კი ბავშვი მიაღწევს 4 წელს, ის სკოლაში უნდა მივიდეს, შესაბამისად, კლასში მუდამ ზის ერთი ახალი მოსწავლე და ბავშვები დინამიკურ ურთიერთობებს სწავლობენ.
კენიაში სკოლაში სიარული ნებაყოფლობითია, მაგრამ ყველა, ვისაც მიზერული შანსი მაინც აქვს, გაკვეთილს დაესწროს, სკოლას არ აცდენს.
ბრაზილიელებთან ოჯახური ტრაპეზი ლამის წმინდა ზიარებაა, ამიტომ, ხელისუფლებამ სწავლის დაწყება დილის 7 საათზე დააწესა, რათა სადილისთვის ოჯახის ყველა წევრი ერთი მაგიდის ირგვლივ შეიკრიბოს.
ფრანგები, ცნობილი გურმანები არიან და რა გასაკვირია, რომ Curriculum-ში სადილობაც შედის, სადაც ბავშვებს მაგიდასთან მოქცევის წესებსა და კულინარიას ასწავლიან.
ბანგლადეშში 1000-ზე მეტი გემი-სკოლაა, რომლებსაც დენის ალტერნატიული წყარო და საკვების რეზერვუარები აქვთ. ქვეყანამ ეს უცნაური გადაწყვეტილება მეზღვაურობის პოპულარიზაციისთვის კი არა, პრაქტიკული მიზნით მიიღო – სექტემბერ-ოქტომბერში და გაზაფხულზე ბანგლადეშის ქალაქებისა და სოფლების დიდი ნაწილი იტბორება, რადგან გადაუღებელი წვიმა იცის. გზები უბრალოდ აღარ არსებობს და ბავშვებმა რომ შეუფერხებელი განათლება მიიღონ, სკოლები გემებზე ეწყობა.
კოლუმბიაში არის სოფელი Los Panos, რომლის მოსწავლეები სკოლამდე და სახლისკენ ზიპლაინებით მიდიან. სხვა რა გზა აქვთ – მისასვლელი ბილიკი 70 კილომეტრიანია და რთული რელიეფის გადალახვას ითხოვს. ზიპლაინით კი ჰოპ და 5 წუთში სკოლაში ხარ.
ყველაზე დამოუკიდებელი და მოწესრიგებული ბავშვები იაპონელებს ჰყოლიათ. აბა რა, 7 წლიდან სკოლაში მარტონი დადიან (ხშირად ეს სახლიდან რამდენიმე ათეული კილომეტრითაა დაშორებული), საკვები თან დააქვთ, კლასებსა და საპირფარეშოებს თვითონ ალაგებენ და ამიტომაც, იაპონიის სკოლაში არ არსებობს „დამლაგებლის“ ვაკანსია.
2014 წელს ტურინის სკოლას დედამიწის ყველაზე პატარა სკოლის ტიტული ერგო – იქ ერთი მოსწავლე და ამდენივე მასწავლებელი იყო. სევდიანი ამბავია, განსაკუთრებით ჩვენთვის, რადგან საქართველოს მთიანეთი სავსეა ასეთი სკოლებით და მათი რიცხვი მატულობს. მთიულეთის ერთ-ერთ სოფელში ვნახე სკოლა, რომელიც თავის დროზე 300-მდე ბავშვზე იყო გათვლილი. ახლა იქ 6 მოსწავლე დადის და პირველ, მეორე და მესამეკლასელები არ ჰყავთ.
იმედია, მსოფლიოს არ გავაოცებთ სკოლებით, სადაც მხოლოდ მასწავლებლები ივლიან, სხვა მხრივ კი, ყველაფერი კარგი წინ გვაქვს.
