ბავშვების მაგივრად არჩევანს ხშირად უფროსები აკეთებენ – მათ ხომ “უკეთ იციან”, რა ჯობს. ბავშვებს წიგნების კითხვას ელექტრონულ მოწყობილობებთან “მუშაობა” ურჩევნიათ. ახალგაზრდა თაობას “სკრინ რიდერებსაც” კი უწოდებენ, ვინაიდან ინფორმაციის უდიდეს ნაწილს ისინი სხვადასხვა ელექტრომოწყობილობის ეკრანებიდან იღებენ. თუ ჩვენთვის, უფროსებისთვის, ცოდნის მიღების ბუნებრივი საშუალება ქაღალდზე დაბეჭდილი ტექსტი და გამოსახულებებია, ახალი თაობისთვის ასევე ბუნებრივია ელექტრონული მოწყობილობის ეკრანი.
დღეს ელექტრონული მოწყობილობებით “შეიარაღებული” პატარებისთვის უფრო ადვილია არჩევანის გაკეთება, მაგრამ საბავშვო წიგნის სიავკარგეს უმეტესად მაინც უფროსები ადგენენ და ბავშვებს აზრს მაინცდამაინც არ ეკითხებიან. თუმცა გამონაკლისიც არსებობს. ეს წიგნი ჯერ ბავშვებმა მოიწონეს და მერეღა შეამჩნიეს იგი უფროსებმა, და ეს გაცილებით ადრე მოხდა, ვიდრე ელექტრონული მოწყობილობები ბავშვებისთვის ხელმისაწვდომი გახდებოდა.
წიგნი, რომელიც ბავშვებმა აირჩიეს
ეს წიგნი შეიძლება ბედნიერ გამონაკლისად ჩაითვალოს – მიუხედავად იმისა, რომ თავდაპირველად უფროსებმა მას ყურადღება არ მიაქციეს, ბავშვებმა ძალიან შეიყვარეს იგი. ორი წელი გახდა საჭირო, რომ ბიბლიოთეკარებსა და სკოლის მასწავლებლებს ამ წიგნისადმი ბავშვების დიდი ინტერესი შეემჩნიათ. მერე კი უფროსებმაც აღიარეს, რომ წიგნი მართლაც კარგი იყო და ავტორისთვის ჯილდოებიც არ დაიშურეს.
წიგნს “იქ, სადაც ველური არსებები ბინადრობენ” ჰქვია. მისი ავტორი მორის სენდაკია. მორისი ილუსტრატორი იყო, მერე ტექსტების წერასაც მიჰყო ხელი. ილუსტრაციები თავისი წიგნისთვის მან თავად დახატა.
წიგნის გამოცემასაც, ისევე როგორც აღიარებას, საკმაოდ გრძელი ისტორია აქვს. მორის სენდაკმა მასზე მუშაობა გამოცემამდე რვა წლით ადრე დაიწყო. მთავარი გმირები ცხენები იყვნენ და, წიგნსაც, შესაბამისად, სულ სხვა სახელი ერქვა: “იქ, სადაც ველური ცხენები ცხოვრობენ” (Where the Wild Horses Are), – მაგრამ გამომცემელმა ავტორს პერსონაჟების შეცვლა ურჩია, ვინაიდან, მისი აზრით, მორის სენდაკს ცხენების ხატვა მაინცდამაინც არ ეხერხებოდა. თავად ავტორი იხსენებს, რომ როდესაც იგი ახალ პერსონაჟებზე დაფიქრდა, თავისი უამრავი დეიდა და ბიძა გაახსენდა. მათთან სტუმრობისას დეიდები და ბიძიები პატარა მორისს არ ასვენებდნენ და ასე ეუბნებოდნენ ხოლმე: “ისეთი კარგი ხარ, შეგჭამ”.
მიუხედავად იმისა, რომ წიგნი პირველად საკმაოდ დიდი ხნის წინ, 1963 წელს, დაისტამბა და მისი პირველი მკითხველები უკვე ზრდასრული ადამიანები არიან, ბავშვებს ის დღესაც მოსწონთ. სამწუხაროა, რომ ქართულ ენაზე ეს წიგნი ჯერ არ გამოცემულა.
და ისევ ბავშვების არჩევანი
იქნებ დღესაც, როდესაც ელექტრონულ წიგნებს ამჯობინებენ, ბავშვები უბრალოდ მომავლისთვის ემზადებიან – იმ მომავლისთვის, რომელსაც მათთვის უფროსები ვაშენებთ და რომელშიც მათ უამრავ ელექტრონულ მოწყობილობასთან მოუწევთ ურთიერთობა.
