ბავშვობაში, როდესაც მუსიკის ნამდვილი მნიშვნელობა ჯერ კიდევ არ მესმოდა, ჩემთვის სულერთი იყო, რას ვუსმენდი. უბრალოდ, მსიამოვნებდა ის ხმაური, რომელიც ძველი ხმის გამაძლიერებლებიდან მოდიოდა. დიახ, სახლში მეც ძველი საბჭოთა „პრაიგრივაწელი” მქონდა, აი, ფირფიტები რომ იდება, ის. ხანდახან ნემსის გაწმენდა ან სულაც გამოცვლა რომ სჭირდებოდა, ერთი ზოლიდან მეორეზე ნორმალურად რომ გადასულიყო და შეუფერხებლად დაეკრა.
მახსოვს, ბევრი ფირფიტა გვქონდა, თუმცა იყო მათ შორის ერთი, რომლის მოსმენაც განსაკუთრებით მსიამოვნებდა. რუხი გარეკანი ჰქონდა, შუაში ფოტოთი, რომელზეც ოთხი ადამიანი იყო აღბეჭდილი. შიგნით შავი ფირფიტა იდო წითელი ეტიკეტით და რუსული წარწერით „Мелодия”.
სწორედ ამ ფირფიტის მოსმენისას გავიგონე პირველად განსხვავებული ჟღერადობა, რომელიც არასოდეს დამავიწყდება.
ფოტოზე აღბეჭდილი ოთხი ადამიანი ჯონ ლენონი, პოლ მაკარტნი, ჯორჯ ჰარისონი და რინგო სტარი იყვნენ, ფირფიტას კი ორ ენაზე ეწერა: „The Beatles. A Taste of Honey/Битлз. Вкус Меда”. თითქმის დარწმუნებული ვარ, ბევრ თქვენგანს ექნებოდა შინ ასეთივე ფირფიტა (რამდენიმე წლის წინ გავიგე, რომ ეს მხოლოდ და მხოლოდ სიმღერების ნაკრები ყოფილა და „Beatles”-ს ამ სახელწოდების ალბომი საერთოდ არ გამოუშვია).
არაბუნებრივი და ძალიან სასიამოვნო – აი, როგორი განწყობა მეუფლებოდა ჯგუფის მოსმენისას. მერე გავიზარდე და უკვე მაგნიტოფონი საშუალებით, აუდიოკასეტაზე ვუსმენდი „ბიტლზს”. მერე იყო კომპაქტდისკი, კომპიუტერი… ახლა კი ეს ბენდი ჩემი iPod-ის განუყოფელი ნაწილია კლასიკურ ჯაზთან, ბლუზთან, „Pink Floyd”-სა და კიდევ რამდენიმე მართლაც ეპოქალურ მუსიკალურ მოვლენასთან ერთად. ასე რომ, შეიძლება ითქვას, „The Beatles”-ს ყოველდღე თან ვატარებ.
ოთხ ლივერპულელ ახალგაზრდაზე ბევრი თქმულა და, სავარაუდოდ, უფრო მეტი დაწერილა, ახალს ნამდვილად ვერაფერს ვიტყვი. მხოლოდ რამდენიმე საინტერესო დეტალზე მინდა გავამახვილო თქვენი ყურადღება.
ალბათ ბევრმა თქვენგანმა არ იცის, რომ „Beatles”-მა როგორც ჯგუფმა ამ შემადგენლობით სულ ათი წელი იარსება. ხოჭოები იმდენად პოპულარულები იყვნენ, რომ ლენონმა ერთ-ერთ ინტერვიუში ისიც კი განაცხადა, ჩვენ მსოფლიოში ქრისტეზე მეტად ცნობილები ვართო. მართალია, ამით მათ არაერთი რელიგიური ორგანიზაციის გულისწყრომა დაიმსახურეს, ხოლო სამხრეთ აფრიკაში მათი მუსიკა 1971 წლამდე აკრძალულიც კი იყო, მაგრამ „ბიტლზის” პოპულარობის დონის განსაზღვრა ამ ფრაზის მოსმენის შემდეგ ნამდვილად არ გაგიჭირდებათ.
აკრძალული გახლდათ „ბიტლზის” მუსიკა საბჭოთა კავშირშიც. ჩემ მიერ უკვე ნახსენებმა სტუდია „მელოდიამ”, რომელიც 60-იან წლებში ერთადერთი სტუდიური მწარმოებელი იყო საბჭოეთში, უარი თქვა ჯგუფის ჩანაწერების გამოშვებაზე. მიზეზი: „მათნაირი მუსიკოსები, რომლებიც მუსიკალური ხელოვნების ფსკერზე არიან დაცემულნი, საბჭოთა ჩანაწერებში ადგილს არ იმსახურებენ”. თუმცა ჩანაწერებმა, მიუხედავად ყველაფრისა, როგორღაც მოახერხა „რკინის ფარდის” გარღვევა. ბიტლომანებმა სწრაფად გაამრავლეს და გაავრცელეს აუდიომასალა. საბჭოეთისთვის ეს სერიოზული პრობლემა იყო, რადგან ხალხი იმას აკეთებდა, რაც არ სურდა მმართველ ძალას: უსმენდა თავისუფალ მუსიკას – კლიშეებისგან, სტანდარტებისა და ჩარჩოებისგან თავისუფალს. BBC-ს ერთ-ერთ სიუჟეტში ისიც კი ითქვა, რომ „ბიტლზმა” დიდი როლი შეასრულა საბჭოთა ხალხში ანტიტოტალიტარული აზროვნების ჩამოყალიბებაში. შესაძლოა, სწორედ მათი და შემდეგ სხვა, უკვე საბჭოთა ჯგუფების გავლენა იყო ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ფაქტორი, რამაც სისტემის რღვევა გამოიწვია. ამ მოსაზრებას შეიძლება დავეთანხმოთ, შეიძლება უარვყოთ კიდეც. ეს იმაზეა დამოკიდებული, რამდენად მნიშვნელოვან ფაქტორად განვიხილავთ კულტურას საზოგადოებისთვის. პირადად მე მას ძალიან დიდ მნიშვნელობას მივანიჭებდი.
ქართველი ბიტლომანებისთვის „ხოჭოების” ყველაზე მნიშვნელოვანი კომპოზიცია, ალბათ, „Back in The USSR”-აა („უკან, საბჭოთა კავშირში”), რომლის ტექსტში საქართველოც არის მოხსენიებული: „Georgia’s always on my mind” – „საქართველო მუდამ ჩემს გონებაშია” (ფრაზა აღებულია რეი ჩარლზის ცნობილი ტრეკიდან, რომელიც ბლუზის ლეგენდამ შტატ ჯორჯიას მიუძღვნა, „ბიტლზმა” კი ის საბჭოთა კავშირს მოარგო და ჩვენებურ „ჯორჯიაზე” იმღერა). პოლ მაკარტნიმ ერთ-ერთ ინტერვიუში გაიხსენა, რომ ეს არის სიმღერა რუს ჯაშუშზე, რომელიც დიდხანს იმყოფებოდა შეერთებულ შტატებში, მერე კი თავის ქვეყანას დაუბრუნდა.
სხვათა შორის, დღემდე არსებობს მოარული აზრი, რომ „ბიტლზმა” საბჭოთა კავშირში საიდუმლო კონცერტი გამართა საგანგებოდ მაღალი რანგის ჩინოვნიკთა შვილებისთვის. ბევრს ჰგონია, რომ ზემოხსენებული სიმღერა სწორედ ამ კონცერტისთვის შეიქმნა. რუსეთში „ბიტლზის” ზოგიერთ ფანს ამ ვერსიისა დღესაც სჯერა, თუმცა რამდენად რეალურია იგი, ძნელი სათქმელია.
როგორც უკვე გითხარით, „ბიტლზის” მუსიკის აღსაქმელად მთავარი პირადი ემოციებია. პოსტის ბოლოს სწორედ მათ გაგანდობთ:
არასოდეს შევიტან ეჭვს ფრაზაში „მიეცით შანსი მშვიდობას” („Give Peace a Chance”),
ყოველთვის მწამს, რომ „რაც გვჭირდება, სიყვარულია” („All You Need Is Love”)
და ვერასოდეს ვიპოვი საყვარელი ადამიანისთვის გრძნობის გაზიარების უკეთეს საშუალებას, ვიდრე ეს სიმღერაა:
