თათია მთვარელიძე- მწერალი, მთარგმნელი
მე, როგორც სხვები ამბობენ, მასწავლებელი ვარ, როგორც მე ვამბობ – მოსწავლე.
ორივე ჩემი პროფესიაა – ორივე ძვირფასი და საფრთხილო:
მოსწავლე ვარ მაშინ, როდესაც ჩემს სტუდენტებს ვუსმენ. და ეს შვებას მგვრის.
მასწავლებელი ვარ ალბათ მაშინ, თუ ვგრძნობ, რომ ჩემი სტუდენტები მისმენენ და ეს მაშინებს.
მაშინებს იმიტომ, რომ მე – როგორც მათ მაწავლებელს ბევრი რამის ცოდნა მომეთხოვება, სინამდვილეში კი ძალიან ცოტა რამ ვიცი.
მაშინებს იმიტომ, რომ ჩემმა სტუდენტებმა იმაზე მეტი იციან, ვიდრე მოეთხოვებათ.
მაგალითად, მათ იციან, რომ ჩვენი რწმენა და აზრები არასდროსაა მდგრადი, ისინი მუდმივი ცვალებადობის ურყევ კანონს ემორჩილებიან და ეს სამყაროს ყველაზე მშვენიერი თვისებაა.
მე, როგორც სხვები ამბობენ, მასწავლებელი ვარ, როგორც მე ვამბობ – მოსწავლე.
მასწავლებელი ვარ მაშინ, როდესაც ვამბობ, რომ არ ვიცი.
მოსწავლე ვარ მაშინ, როდესაც ვამბობ, რომ არ მჯერა.
და ორივე ვარ მაშინ, როდესაც არცოდნისა და დაეჭვების მდინარეები ერთმანეთს ერთვის და წერას ვიწყებ.
ამ დროს მე ვწერ მასწავლებლისათვის, ვწერ იმაზე, რაც არ ვიცი. ვწერ იმაზე, რისიც არ მჯერა. და როდესაც წერას ვამთავრებ, უკვე ვიცი და უკვე მჯერა, რომ არსებობენ ჯადოსნური ადგილები, რომლებიც ადამიანებსა და მათ მიერ წარმოთქმულ სიტყვებს მნიშვნელობებს უასმაგებენ. ეს სიტყვები მარადიულ შესაქმეთა საწინდარია. ამ სიტყვებს ძალუძთ გარდაქმნან, შექმნან, ააშენონ სამყაროები. უკეთესი სამყაროები.
მე ვწერ მასწავლებლისთვის, იმიტომ რომ ეს ადგილი შესაქმეა იმ ახალი სამყაროსი, რომელშიც მე – როგორც მოსწავლე და მე – როგორც მასწავლებელი სიამოვნებით ვიცხოვრებდი – მეორედაც, მესამედაც… მეათასედაც…
