მინდა ერთ მასწავლებელზე მოგიყვეთ, რომელსაც გარშემომყოფები ახასიათებდნენ, როგორც საკუთარი საქმის ერთგულ, მშრომელ და მიზანდასახულ პიროვნებას. თუმცა დღეს ვაპირებ, ის სხვა კუთხით დაგანახოთ.
მასწავლებლის პროფესიის რამდენიმეწლიანი სწავლა-დაუფლების შემდეგ სკოლაში დაიწყო მუშაობა. ისეთ სკოლაში, სადაც ძალიან გაუმართლა და გარემომ ხელი შეუწყო თავისი საქმის მეტად შეყვარებაში. პირველად სადამრიგებლო კლასი რომ აიყვანა, ძალიან ინერვიულა ორი მიზეზის გამო: ჯერ ერთი – გამოუცდელი იყო; და მეორეც – ასაკით პატარა. (მოდი ვთქვათ, მასწავლებლობისთვის „პატარა“ ერთგვარი სტერეოტიპია).
ხასიათიდან გამომდინარე ცოტა სიმკაცრით გამოირჩეოდა, რაც, ერთი მხრივ, ეხმარებოდა კლასის მართვაში, თუმცა, მეორე მხრივ, ყოველთვის განიცდიდა თითოეული ხმამაღალი ტონით ნათქვამ წინადადებას, რადგან ეს ყველაფერი მოსწავლეებზე უარყოფითად მოქმედებდა. თუმცა, ამის პარალელურად უამრავ სითბოსა და სიყვარულს გასცემდა, რაც ერთგვარად აბალანსებდა ამ ყველაფერს.
მასწავლებელი ყოველდღე მიდიოდა სკოლაში, სკოლიდან დაბრუნებული კი ფიქრობდა გასულ დღეზე. ახსენდებოდა ყველა დეტალი და საკუთარ თავს აკრიტიკებდა. აკრიტიკებდა, რომ დღესაც მოუწია უხეში საუბარი მოსწავლეებთან, დღესაც მოუწია ვიღაცისთვის მკაცრი ტონით შენიშვნის მიცემა. ფიქრობდა, რომ მეორე დღეს გამოასწორებდა თავის საქციელს, თუმცა კვლავ იგივე მეორდებოდა. მასწავლებელს ძალიან უნდოდა ჰუმანური პედაგოგიკის მეთოდები ჭარბად ყოფილიყო თავის საქმიანობაში, თუმცა არ გამოსდიოდა.
დრო კი გადიოდა.
აი, დადგა ის დღე, როდესაც მასწავლებელმა გაუშვა თავისი სადამრიგებლო კლასი. ბევრი დრო დარჩა გასული რამდენიმე წლის შესაჯამებლად. თითოეულ მოსწავლეზე დასაფიქრებლად. მათთვის მიცემული საჭირო თუ აუცილებელი უნარების შესაფასებლად. ბევრ რამეს ნანობდა, ბევრი რამით ამაყობდა. ცდილობდა, საკუთარ თავში დაეჭირა ის ოქროს შუალედი, რომლის შედეგადაც ყოველგვარ უარყოფით მომენტებს დადებითი გააბათილებდა.
ერთ დღეს ის შეხვდა თავის მოსწავლეებს, რომელთაგანაც ძალიან ბევრი სითბო და მონატრება იგრძნო. თითქოს მოსწავლეებს არც კი დამახსოვრებოდათ მასწავლებლისგან რაიმე სახის წყენა, რომელიც ალბათ თავის დროზე აუცილებლად იქნებოდა ორივე მხრიდან. სახლში მოსულმა მასწავლებელმა კი ძალიან, ძალიან ბევრი იფიქრა და მიხვდა, რომ ყოველგვარ არასასიამოვნო წუთებს საშლელივით შლის ის სითბო და სიყვარული, რომელსაც გასცემ. განა ასე არ არის, როდესაც დედა თავის შვილს უბრაზდება? მაგრამ რამდენიმე წუთის შემდეგ ბრაზი უკვალოდ ქრება. თითქოს ასე ხდება მოსწავლე და მასწავლებელს შორის. რადგან ძალიან ხშირად, მასწავლებელს ზედმეტი მზრუნველობის, სიყვარულის გამო შესტკივა გული მოსწავლეებზე, მათ მიერ დაშვებულ შეცდომებსა თუ სიზარმაცეზე. მაგრამ, განა ყოველთვის ქრება არასასიამოვნო მომენტები? რა თქმა უნდა, არა. შესაძლოა ზოგიერთ ბავშვს მთელი ცხოვრება გაჰყვეს მასწავლებლის მიერ ნათქვამი თუნდაც ერთი გულსატკენი სიტყვა. ამაზე ძალიან ბევრი ჰქონდა ნაფიქრი ჩვენს ნაცნობ მასწავლებელს, ამიტომ გადაწყვიტა, რომ შეეცვალა მიდგომები. შეეცვალა მოსწავლეებთან ურთიერთობის ფორმები.
გადაწყვიტა, რომ ყველა მოსწავლისთვის მიეცა მოტივაცია, არ ჰქონდა მნიშვნელობა იმ წუთას შეეძლოთ თუ არა მათ კონკრეტულად რაიმეს გაკეთება, ეს არ იყო მთავარი. მთავარი იყო ის, რომ მათ ეგრძნოთ მასწავლებლის მხარდაჭერა, ეგრძნოთ, რომ მასწავლებელს მათი სჯეროდა. ამიტომ ნებისმიერ მოსწავლეს ხშირად სამოტივაციო ფრაზებს უმეორებდა, იმდენად ხშირად, სანამ მოსწავლეები საკუთარ თავში არ დარწმუნდნენ.
ცდილობდა, შეენარჩუნებინა სიმშვიდე მაშინაც კი, როდესაც მეათედ არღვევდა პირობას მოსწავლე და ისევ არ მოჰქონდა მიცემული დავალება.
ცდილობდა, ყველა მოსწავლეში ეპოვა ის მთავარი, რაც მას განსაკუთრებულს ხდიდა და დახმარებოდა ამის წარმოჩენაში.
მასწავლებლებიც ადამიანები არიან. მათაც აქვთ სუსტი მხარეები. ისეთი, რომელზე საუბარიც ყოველთვის არ შეუძლიათ, თუმცა გამუდმებით მუშაობენ საკუთარ თავთან. საკუთარი თავში აღმოჩენილი არასასურველი ქცევის შეცვლა კი არასოდეს არაა გვიან. მთავარია ვაღიაროთ, ვაღიაროთ პირველ რიგში საკუთარ თავთან.
სწორედ ასეა თქვენთვის უკვე ნაცნობი მასწავლებელი,
რომელიც
მე ვარ.
