თებერვლის ამინდია – გამოხრულ კბილში წყალნარევი ჭაჭა თუ ჩაგსვლიათ – ეგეთი გემოს და განწყობის. ქუჩაში შეგხვდება ზაზუნა. ზაზუნა ადამიანია. მეტიც – ზაზუნა დენის კაცია. ჩვენ – ძროხა დავკარგეთ. ზაზუნამ – თავი. მოდის ქორეოგრაფიული ბარბაცით. აცვია ფრთხილადყავისფერი ბუშლატა და ახურავს თამამადტალახისფერი ქუდი. ასდის პომიდვრის მჟავის სუნი. ყიჟინით ასდის – სამასი მეტრიდან გაგაგონებს. ეს სუნი დარვინული ბუნებრივი გადარჩევის ამბავში მარადიული გამარჯვებულია, რადგან ზაზუნა ასე ორმოც ოჯახში მაინც იყო, ორმოცივეში რაღაც აჭამეს და მაინც პომიდვრის სიმჟავე გცემს. ზაზუნა დენის კაცია. დენი კიდევ ის კაცია, თვეში ორჯერ რომ მოდის. ზაზუნა მოდის თვეში სამჯერ. ჩვენი ძროხა საერთოდ არ მოვიდა. არ მახსოვს რომელი – წაბლია, ფაცუნა და თუ კასანდრა. სტადიონზე დარჩებოდა – ამბობს მამა და მე და მამა სტადიონისკენ მივდივართ. საღამოს ექვსი საათია. ცოტაც და შეღამდება. შურასთან ლამფა ცოტა ადრე აინთო. მაგას ჩვილი ბაღანა ჰყავს და ალბათ ტანს ბანს. ამას ან მამაჩემი ამბობს ან არ ამბობს, მაგრამ ისე ხშირად უთქვამს აქამდე, რომ იქ ჩავლისას მაინც ყურში ჩამესმის. ზაზუნამაც ჩაგვიარა. ბარბაცის ილეთმა ვერ გადაგვკვეთა და დიდად არც ჩვენ გამოგვიდია ჩახუტებით თავი. ზაზუნა რაფერ ხარ? – მიაძახა მამაჩემმა. ზაზუნამ თქვა – რავლრვრაბდბჰნცნჰასჰბდცურ თუ რაღაც მსგავსი და გზა გააგრძელა. ძროხა იწვა კუთხურის ალმის ადგილას. ჩვენ გაგვიხარდა და გამოვდენეთ. ჭიშკარი ბებიამ გაგვიღო. დაღამდა.
სცენის დასასრული.
თქვენ შეიძლება რამე სასაცილო ამბავს ელოდით ან ბუხარში ცეცხლის ტკაცუნს და ჭიქა წითელ ღვინოს და კრიმანჭულს და ჭყინტ ყველს და თვალის ჩაპაჭუნებას.
მაგრამ აი, ეს არის სოფელი. ეს არის მისი ჩვეულებრივი დღე. ამბავი არაფერზე. სოფელი გაძლების ხელოვნებაა. გამეორებული სცენების გაძლების ხელოვნება. ამ ხელოვნებით ბედნიერება ცოტას შეუძლია. ძალიან ცოტას. ამ გაძლებაში სხვა ადამიანად იძერწები. რომ გაიგო, ასე ასჯერ მაინც უნდა ჩაუარო ზაზუნას გვერდით.
თხილი მათი არსობისა
ხანდახან შენი თავიც გავიწყდება. აი, ის – ოციოდ წლის წინ მამას რომ მისდევდი. მამა მიდიოდა ,,კაჭკით’’. თხილის ჩამბარებლებთან. კაჭკაზე ფქვილის ტომრებში ჩაყრილი თხილით. და დედა გაბარებდა: არ ამოიღო, არ გატეხო, კბილს აფუჭებსო. შეიძლება იმიტომ, რომ მართლა კბილს აფუჭებდა, შეიძლება სხვა რამის გამოც. რადგან ჭირდა და სჯობდა პური გვეჭამა, ვიდრე თხილი. და თხილი პურს ყიდულობდა. ფქვილის ტომრებში გამოკრული თხილი.
ბოლო სამი დღეა ჩვენი სამუშაო დილა მეთხილეების უცნაურ ოთახებში იწყება. მე და ლევან კოღუაშვილი ფილმისთვის მასალას ვეძებთ. ამბებს, ადამიანებს. ჯერ მარტო ოთახებია დიდი კინო, ათასწვრილმანიანი, ფერადი უიმედობით. ეს ხალხიც მსგავსია მათი, ვინც აბარებს. იმნაირივე. მეზობელი. ნათესავი. ერთნაირი დარდი აქვთ და დარცხვენა. შემოწმების სცენაც ტკივილიანია, ფაროსანით დასეტყვილი თხილიდან გაფუჭებულის ამორჩევა 20 ნიმუშის დატეხვა და ფასის პროცენტის გამოყვანა. ამ დროს მართლა გრძნობ, რომ მიწა იწვის, დამტეხავის, თხილის პატრონისაც და შენიც. ,,ა, დავთვალე ნაირა და 12 გაფუჭებულია ოცში. მოი ვითომ ათია გლახა, ისე დაგითლი და გეკუთნის 10 ლარი 35 თეთრი’’. ,,რას იზამ’’ – ამბობს ნაირა, შეიძლება სკოლის მასწავლებელი ან ექთანი, ძალიან ლამაზი ქალი და ფულს ფრთხილად იღებს. და რა იმალება ამ ერთი ცელოფნის პარკში ჩაყრილი თხილის უკან, ათ ლარ და ორმოცდათხუთმეტ თეთრს უკან? კარაქი და მაკარონი? წამლები? ბავშვის რვეული? გვინდა გავყვეთ მათ დილებს და საღამოებს, მათ ოცნებებს, სადღაც წლების წინ რომ ფეხი წამოიკრეს, წაიბორძიკეს და ალბათ ძილის წინ წამით იღვიძებენ.
წლებია, მათი ყოფა ამ თხილის ირგვლივ იძერწება. სამყაროს ცენტრია სათხილე, რადგან მომავალი წელი მოსავლის მიხედვითაა უკეთესი და უარესი.
ეს ხალხი სულ გვავიწყდება, არ ვიმჩნევთ. რაღაც თითქოს დიდზე და მნიშვნელოვანზე ვმსჯელობთ, ერთმანეთს ვემოყვრებით და ვემტერებით ამ მნიშვნელოვნის გამო და მხოლოდ ეს მნიშვნელოვანი გვგონია მნიშვნელოვანი. არადა, უმნიშვნელოა. არადა, დამვიწყებლები დავიწყებულებზე ცოტა ვართ და სიცოტავე რა მოსატანია, უფრო არამთავრი ხალხი. მერე რა, რომ საინფორმაციო საიტების ტოპამბებში მხოლოდ ჩვენ ვჩანვართ. ისინი კი ფარდულებში სხედან თხილის ტომრებთან. თქვენ კი არ გაქილიკებთ, ხომ გითხარით, სხვა კი არა, ხანდახან ჩემი თავიც მავიწყდება-მეთქი. მაცდურია ეს ყოფა, ხიდს გადმოღმა. აქაც თხილია, ,,სხვა თხილი’’ და შექცევა იცის. არადა, ,,კბილს’’ აფუჭებს. ძალიან, ძალიან აფუჭებს. ხომ ამბობდა დედაჩემი.
