საკუთარი ფულით მოგზაურობა, ალბათ, ყველაზე რთულია, როცა სტუდენტი ხარ. თუ დამოუკიდებლად ცხოვრება გსურს, მთელი დანაზოგი, რასაც ნახევარგანაკვეთიანი სამსახურიდან იღებ, ყოველდღიური საჭიროებებისთვის უნდა გადაიხადო. ცხადია, გამონაკლისები არსებობენ, თუმცა, მსოფლიოში ყველაზე გავრცელებული მაინც ზემოხსენებული მდგომარეობაა. ამ წერილში გიამბობთ 23 წლის სტუდენტი გოგონას, ემი ჰეუჩის შესახებ, რომელსაც სწავლასთან ერთად, ძალიან უნდოდა ემოგზაურა, რაც შესანიშნავად გამოუვიდა. მის შესახებ ბრიტანული გამოცემა theguardian გვიამბობს, რომელსაც ამ ისტორიით სხვა სტუდენტების წახალისება სურს. მათი, ვინც ისევე ოცნებობს მოგზაურობაზე, როგორც ემი ოცნებობდა.
- ამჟამად მოგზაურობიდან ახალი დაბრუნებული ვარ და ჩემს მშობლებთან ერთად ღენტში ვცხოვრობ. ასეთ ცხოვრებაზე დიდად არ ვოცნებობდი, თუმცა ხანდახან, იმისთვის, რომ რაღაც სასურველი მივიღოთ, ბევრ რამესთან გვიწევს შეგუება. ჩემი თანატოლების ზოგიერთი მშობლებისგან განსხვავებით, ჩემები ძალიან გულუხვები არიან. ისინი საცხოვრებელი ოთახის ქირას არ მახდევინებენ. დედაჩემი „ბუმერანგ გოგონას” მეძახის. სანამ სამოგზაუროდ წავიდოდი, ლონდონში ვცხოვრობდი. იქ სასწავლებლად წავედი, სადაც პირველად შევიგრძენი დამოუკიდებლობის გემო.
ლონდონში ცხოვრების დროს სამსახური მარტივად ვიშოვე. ერთი აუქციონერის პერსონალური ასისტენტი გავხდი, ვისთვისაც დღის მეორე ნახევარში ვმუშაობდი. ჩემი მოვალეობა გასაყიდი ნივთების აღრიცხვა და აუქციონის ორგანიზება იყო. როცა დამოუკიდებლად ფულის გამომუშავება დავიწყე, მივხვდი, რომ ხელმომჭირნე გავხდი. მაგალითად, გამოვიცვალე მატარებელი, უფრო ნელი მატარებლით ვმგზავრობდი და სამაგიეროდ, თვეში 250 ფუნტს ვზოგავდი. უარი ვთქვი გარეთ სადილობაზე. პროდუქტებს სუპერმარკეტში, გაცილებით იაფად ვყიდულობდი და სადილი კონტეინერებით სახლიდან დამქონდა. ლონდონში ავტობუსი მეტროზე იაფია. ამიტომ, ავტობუსში გადავინაცვლე.
ნიუქასლის უნივერსიტეტში გეოგრაფიის ფაკულტეტზე რომ ჩამებარებინა, სტუდენტური სესხის აღება მომიხდა. სესხის თანხა 42,000 ფუნტს შეადგენდა. ამხელა ვალს რომ ვიღებდი, გაცნობიერებული მქონდა, მისი უკან დაბრუნება მომიწევდა. ვნერვიულობდი. ვიცოდი, რომ ეს თანხა არანორმალურად დიდი იყო ჩემი ყოველდღიური შემოსავლისთვის. თუმცა, რისკი ჩემს განათლებად ღირდა. ბანკთან კონტრაქტი ისე შევადგინე, რომ ყოველთვიურად ძალიან ცოტას ვიხდიდი. ეს ნიშნავდა, რომ სესხის გადახდა მრავალი წლის მანძილზე მომიწევდა, თუმცა ნაკლები სტრესი მექნებოდა. თანაც, ამ ამბავში ყველაზე მნიშვნელოვანია დიპლომის მოპოვება.
თავდაპირველად ფულს სახლისთვის ვაგროვებდი. ნახევარგანაკვეთიანი სამსახურებით წელიწადში 20,000 ფუნტის გადანახვა შემეძლო და მოგზაურობაზე ისე ვოცნებობდი, იმის წარმოდგენაც კი მიჭირდა, რომ ამ ოცნებას ასე ახლო მომავალში ავიხდენდი. ჩემი გათვლებით, სამოგზაუროდ წასვლას შვიდ წელიწადში შევძლებდი, თუმცა ამ დროისთვის, ლონდონში ბინის ყიდვის ფული მაინც არ მექნებოდა. ამიტომ, სადმე, უფრო ხელმისაწვდომი ადგილი უნდა შემერჩია. არ მიფიქრია, რომ ეს წარმოუდგენელი იყო.
იმ ზაფხულს ნიუქასლიდან შინ დავბრუნდი და შემდეგ, საზაფხულო სამუშაო უიმბლდონზე დავიწყე. მათი რეგულაციების გამო, იმ ზაფხულს მართლა ბევრი ფული ვიშოვე. ორ კვირაში დაახლოებით 1500 ფუნტი გამოვიმუშავე და გადავინახე. ამის შემდეგ, ოთხი თვე ვმუშაობდი ერთ-ერთ ორგანიზაციაში ტურების დასაგეგმად, სადაც კვირაში 100 ფუნტს მიხდიდნენ. ეს ფული თითქმის არაფერში მყოფნიდა. ვერაფერი დავზოგე.
შემდეგ ზამთარი დადგა და მე, თხილამურებზე სრიალზე გაგიჟებულმა, გადავწყვიტე უიმბლდონზე მუშაობისას დაზოგილი ფულით საფრანგეთში წავსულიყავი და მესრიალა. მოგზაურობა ძვირი ჯდებოდა. ფრენისა და ცხოვრების გარდა, აღჭურვილობის, დაზღვევის, საბაგიროს გამოყენების ხარჯები უნდა გადამეხადა და ბევრი სხვა წვრილმანი დანახარჯიც უნდა დამეფარა. ამ მოგზაურობამ ჩემი გეგმები თავდაყირა დააყენა. თუმცა, მე თუ მკითხავთ, სამართლიანად და წარმატებით. მას შემდეგ ერთი წლის განმავლობაში Savills-ში ვმუშაობდი, სადაც 22,500 გამოვიმუშავე და 8.000 ფუნტი შევინახე. ვიცი, რომ ამ დანაზოგითაც ვიმოგზაურებ. ამჟამად ისევ სტუდენტი ვარ, საერთო საცხოვრებელში ვცხოვრობ და ყველაფერს ვაკეთებ, რომ სამოგზაუროდ ფული შევაგროვო. თუ ბევრი დრო არ მაქვს, მეზობლების ძაღლს ვასეირნებ, რისთვისაც საათში 10 ფუნტს მიხდიან.
რაც შეეხება სახლის ყიდვას, მე და ჩემმა ბიჭმა გადავწყვიტეთ, რომ საწყის ეტაპზე ერთად ვიქირავებთ ბინას, რაც კომუნალური გადასახადების ჩათვლით 850 ფუნტი ღირს. ამ ფულს შუაზე გავიყოფთ და უფრო მარტივად შევძლებთ მოგზაურობისთვის ფულის დაზოგვას.
კიდევ ერთი კარგი ამბავი ისაა, რომ კომპანიამ, სადაც ამჟამად ვმუშაობ, გადაწყვიტა, რომ სამაგისტრო სწავლა დამიფინანსოს, რაც ძალიან მაბედნიერებს.
