მოკლე რეპლიკა მოკლე წერილზე

დედაჩემთან მარტივი ურთიერთობა არასოდეს მქონია. მისი აღზრდის წესი მკაცრ დათქმებს გულისხმობდა, ჩემი მისწრაფებები – ამ დათქმების დარღვევას. ჯიუტი ვიყავი და ვარ. თუმცა, მგონი, მაშინ უფრო ვიყავი, ბავშვობაში. აი, ვთქვათ, გაუგებრად ვითხოვდი: „მეზობლის თხა დამიბით და მომიყვანეთ! ახლავე!“ იოლი ამბავი არ იყო. ჯერ – თხის დაჭერა, და რომც შეეპყროთ, მერე მეზობელი გახდებოდა დასაბმელი. თუ არა, თავს ჩამოვიხრჩობ–მეთქი. ბოლო საქმე სად შევიტყვე, აღარ მახსოვს, მაგრამ ვიმეორებდი კი. ეს სცენა მახსოვს. სხვა ბევრი – სხვებს და მიყვებიან ხოლმე. მერე სკოლაში ჩემს კალიგრაფიას, ლექსების დაზეპირებას, რუსულს, გერმანულს დააყოლა სიცოცხლის უმეტესი ნაწილი. მე ვიზრდებოდი. იზრდებოდა განსხვავებაც ჩვენს აზრებს შორის. თხის დაჭერას აღარ ვითხოვდი და, კაცმა რომ თქვას, 14 წლიდან – არც არაფერს. 16 წლისამ საერთოდაც თბილისს მოვაშურე. თუმცა რაზეც ახლა გიყვებით, მანამდე დაიწყო. დედაჩემი წერილებს მწერდა. აი, ისე, როგორც სადმე ვლადივოსტკოში, ჯარში წასულ შვილებს სწერდნენ. ისე, მაგრამ არა ისეთს. იწყებოდა კონკრეტული ამბით: „ქათმები შუუშვი საკარიაში“, – და გრძელდებოდა ზოგადით: „რამე შუუშვი თავში, ნახე, გივიეს ბაღნები რაფერი მაცადინები არიენ, შენ ბურთს დაზდევ მთელი დღეი და მოგვსპე ცოცხლათ ამ ნაკლეიკების თამაშით“. ეს წერილები ყველგან ეწყო: კართან – „ფეხზე გეიწმინდე“, ფანჯარასთან – „პაწაზე ღიათაც არ დატიო, წყალი შემუუარს“, – და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ. განა გაბუტული იყო სულ. თუმცა მაინც. მერე აქეთ, ავტობუსის მძღოლს ატანდა უზარმაზრ ეპისტოლეებს. ქაღალდებში გახვეული მჭადი, ყველი და ქათამი ერთობლივი ძალით აზიანებდნენ ნაწერს და წერილი ნამარხში აღმოჩენილ პალიმფსესტს ჰგავდა. მისტიკა და სხვანი. მოკლედ, ახლაც იგივე გრძელდება. სადმე საქმეზე მყოფი, ოზურგეთში, სახლში, გვიან შევირბენ და აი, ეს წერილი მხვდება აივანზე პირსახოცში გახვეულ „რაღაცასთან“ ერთად – „მჭადი არის, თბილად რომ იყოს“ – და მერე უკვე სხვა წერილები მიჰყვებიან ქვევით საფეხურ–საფეხურ კიბეს. ეს წერილი სულ თითო ხაზია, მაგრამ მილიონჯერ მეტის ამოკითხვა შემიძლია უცებ – წლების და წუთების, სადღაც უკან, ლამფიანი და მოღლილღუმელიანი საღამოების ამოკითხვა, და მით უფრო გრძელია ეს ერთი ხაზი, მით უფრო ღრმა, რაც უფრო ცოტანი ვრჩებით. ცოტანი რა – სულ ორნი: მე და დედაჩემი.