ალბათ, ყველას გვახსოვს რამდენიმე წლის წინანდელი ამბავი, რომლის თვითმხილველი მწერალი და კრიტიკოსი ლელა კოდალაშვილი იყო: როგორ ჩამოაგდეს, ებოლას ვირუსის შიშით, ფერადკანიანი ბიჭი ავტობუსიდან. რამდენადაც მახსოვს, შემდეგ ლელამ აღიარა, რომ ამბავი ცოტა გაამწვავა, მაგრამ ეს სიტუაციას არ ცვლის, შეიძლება ასეთი რადიკალური ფორმით არა, მაგრამ რასისტულ გამოხტომებს, სამწუხაროდ, ამ ქვეყანაში არცთუ იშვიათად ვაწყდებით. რასიზმი მხოლოდ და მხოლოდ ცხვირ–პირის დალეწვით არ გამოიხატება, ის შეიძლება ავტობუსის კონტროლიორის მხრიდან ეთნიკურად და რელიგიურად განსხვავებული ადამიანის მიმართ არასათანადო მოპყრობაშიც გამოიხატოს, ასეთი შემთხვევა რამდენჯერმე მქონია, მაგრამ ამჯერად ორ შემთხვევას გავიხსენებ:
მახსოვს ერთხელ ავტობუსში რამდენიმე მგზავრმა (ახალგაზრდებიც იყვნენ მათ შორის) კონტროლიორს ხურდა მიაწოდა, რომ მათთვის ბილეთები აეღო. წინ შავკანიანი ბიჭი იჯდა და იმანაც მიაწოდა, კონტროლიორმა ყველასთვის აიღო ბილეთი, გარდა იმ ბიჭისა. დაბღვერილი სიფათით შეხედა და ხელით ანიშნა შენ თვითონ აიღეო. „სულ გაბლატავდნენ ესენიო!“ – ჩაილაპარაკა მერე და ამაყად მოგვავლო თვალი თანამოაზრის მოლოდინში, მაგრამ რამდენიმე ჩვენგანის აღშფოთებას რომ გადააწყდა, ავტობუსის უკანა ნაწილისკენ გაიძურწა. არადა მგზავრებისთვის ბილეთების აღება მისი პირდაპირი მოვალეობაა და უნდა მოემსახუროს ყველას, განურჩევლად რასისა, სექსუალური ორიენტაციისა და პოლიტიკური თუ რელიგიური კუთვნილებისა.
კიდევ ერთი შემთხვევა მახსენდება: რუსთაველზე, ავტობუსში, სომხურად მოლაპარაკე ორი გოგო (სავარაუდოდ ტურისტები) იჯდა, გაჩერებასთან კონტროლიორები ამოვიდნენ, რამდენიმე მგზავრმა ბილეთი აიღო, ამ გოგოებმაც ლაპარაკი შეწყვიტეს და ერთ–ერთი მათგანი ბილეთის ასაღებად ადგა, კონტროლიორმა სალარომდე არ მიუშვა და ჯარიმის გამოსაწერად ქვევით ჩაიყვანა ორივე.
ახლა კი იმ თემაზე უნდა გადავიდე, რამაც ამ ბლოგის დაწერა გადამაწყვეტინა: ზოგადად, როგორც ყველა ნორმალური ქართველი ახალგაზარდა, ისე ვარ აღზრდილი, რომ ტრანსპორტში უფროს კაცს, ქალს თუ გოგონას ადგილი უნდა დავუთმო. ამას წინათაც „მარშრუტკაში“ ვიჯექი, ქალი ამოვიდა და დავუთმე ადგილი, ცოტა ხანში სხვა ადგილი განთავისუფლდა და იქ დავჯექი, ისევ ამოვიდა ქალი და ამჯერად და იმას დავუთმე ადგილი და ასე რამდენჯერმე. სამედიცინო უნივერსიტეტთან ან ინდოელი ან პაკისტანელი გოგო ამოვიდა და მასაც დავუთმე ადგილი. უცებ ზურგზე და წელზე ჯგუფური ბწკენა ვიგრძენი, მივბრუნდი და რამდენიმე გაავებული ქალის სისინი გავიგონე:“რატო დასვი ეს“, „ამას რატო დაუთმე ადგილი“ და ასე შემდეგ. თავიდან ვითმინე, მაგრამ ბოლოს ნერვებმა მიმტყუნა და გაბრაზებულმა „მარშრუტკა“ გავაჩერებინე და ჩავედი. სხვათაშორის, მძღოლმა ფული არ გამომართვა.
ეს ყველაფერი იმ დღესვე ფეისბუქზე დავასტატუსე და ერთმა ფრენდმა დამიკომენტარა: არ მჯერა, იგონებო. ვერც მაშინ მივხვდი და ვერც ახლა ვხვდები, რატომ შეიძლება ადამიანს ასეთი რამის მოგონების სურვილი გაგიჩნდეს. მაგრამ, ეტყობა, ადამიანი რასაც თავისთავში უშვებს, სხვისთვისაც დასაშვებად თვლის.
ვიღაცა შემომედავება: ასეთი რაღაცები სხვაგანაც ხდებაო. კი, ბატონო, შეიძლება სხვაგანაც ხდება, მაგრამ რასისტული თუ ჰომოფობიური გამოხტომები ყველგან უპირობოდ დასაგმობია, არ აქვს მნიშვნელობა პარიზში ხდება, თბილისში თუ ქვედაჩხოროწყუში.
არადა თბილისი ყოველთვის მრავალეთნიკური ქალაქი იყო. თავის დროზე სირცხვილად ითვლებოდა ადამიანისთვის წარმომავლობის და ეროვნების კითხვა, მხოლოდ გარდაცვალების შემდეგ ხვდებოდნენ ადამიანის წარმომავლობას, იმის მიხედვით, თუ რომელ სასაფლაოზე დაკრძალავდნენ, რადგან ყველა ეთნიკურ ჯგუფს თავისი სასაფლაო ჰქონდა. ე. წ. იტალიურ ეზოებში დღემდეა შემორჩენილი ურთიერთპატივისცემა. მე ერთი წელი ვცხოვრობდი ე. წ. იტალიურ ეზოში, სომეხი, რუსი–გერმანელი და ებრაელი მეზობლები მყავდა და საოცარი თანადგომა იცოდნენ.
ერთი უახლოესი ძმაკაცი მყავს, ბოლნისელი სომეხი, არმენ არუთინოვი, შესანიშნავი მთარგმნელი, მწერალი და პოეტი. მისნაირი მოქართულე იშვიათად მინახავს, მისი მოსმენა ერთი სიამოვნებაა, თითოეულ ქართულ სიტყვას თითქოს ტკბილეულივით აგემოვნებს. სწორედ მას ვუძღვნი ამ ბლოგს.
