დედამიწაზე უამრავი გეოგრაფიული ობიექტია, რომლის გაცნობა მოსწავლეებში აღძრავს ცნობისმოყვარეობას და ინტერესს – უფრო დაწვრილებით გაეცნოს და მეტი გაიგოს მასზე. ერთ-ერთი მათგანია ლაქებიანი ტბა, რომელიც კანადაში, აშშ-ს საზღვარზე, მდებარეობს. როგორც სპეციალისტები აღნიშნავენ, მას ანალოგი არ გააჩნია. რაში მდგომარეობს მისი განსაკუთრებულობა? ტბა წელიწადის სხვადასხვა დროს სხვადასხვა ფერისაა ანუ მთელი წლის განმავლობაში ფერს იცვლის – ხან თეთრია, ხან ყვითელი, ხან მწვანე, ხანაც ყავისფერი. ზაფხულის ცხელ სეზონზე ტბის წყალში მარილების მაღალი კონცენტრაციის და განსაკუთრებული კლიმატური პირობების გამო ლაქებიანი ტბა კილუკი რამდენიმე ტბის ერთობლიობად იქცევა. ამ დროს ვიზიტორს თავისუფლად შეუძლია ამ პატარა,ფერადი ტბების გარშემო „იმოგზაუროს“ და დატკბეს ულამაზესი სანახაობით
ლაქებიანი ტბა თავისი სილამაზითა და უცნაურობით უამრავ მოგზაურს იზიდავს. ის მდიდარია სხვადასხვა მინერალებით: მაგნიუმის სულფატით, კალციუმისა და ნატრიუმის სულფატებით. იგი მაღალი კონცენტრაციით 8 სხვადასხვა სახის მინერალს და მცირე დოზით 4 ძვირფას მინერალს შეიცავს. მათ შორის- ვერცხლს და ტიტანს.
ტბის “გუბურები” განსაკუთრებით დიდდებიან გაზაფხულზე. ხოლო ზაფხულში ისინი სასარგებლო წიაღისეულის საბადოდ იქცევიან (წყალი ორთქლდება და მინერალები ამ “გუბურების” კიდეებზე რჩება). სწორედ ამ მინერალების გამოა “გუბურების” შეფერილობა ასეთი მრავალფეროვანი – თეთრი, ღია ყვითელი, მწვანე ან ლურჯი ფერის. ლაქების ფერებს ძირითადად მაგნიუმის სულფატის კონცენტრაცია განაპირობებს. “გუბრებს” შორის კი ფერადი “ბილიკები” რჩება.
პირველი მსოფლიო ომის დროს, ამ ტბისგან ამოღებული წიაღისეულით საბრძოლო მასალას აწარმოებდნენ. ჩინელი მუშები ხელით იღებდნენ ამ წიაღისეულს და გზავნიდნენ აღმოსავლეთ კანადის ქარხნებში, სადაც ბომბები მზადდებოდა.
მარილების წყალობით, ტბის წყალს სამკურნალო თვისებები აქვს და ამის გამო, თავის დროზე, დიდი დაპირისპირება დაიწყო ადგილობრივ ინდიელებსა და კოლონისტ ევროპელებს შორის. აბორიგენი მოსახლეობისთვის კილუკი არის წმინდა ადგილი, რომელსაც მრავალი ლეგენდა და თქმულება უკავშირდება, ამიტომაც ის ადგილობრივი კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს.
გასული საუკუნის სამოცდაათიან წლებში ტერიტორიის კანონიერმა მეპატრონემ გადაწყვიტა, ეს ადგილი რეკრეაციულ კურორტად ექცია, ადგილობრივ მოსახლეობაში ამას მწვავე რეაქცია მოყვა. ინდიელები 20 წლის განმავლობაში იბრძოდნენ ამ ადგილისთვის და 2001 წელს შეძლეს მისი შეძენა. მას შემდეგ ტბასთან წვდომა შეიზღუდა. იქ მოსახვედრად აუცილებელია უხუცესების თანხმობა,რაც გარკვეულ სირთულეებთანაა დაკავშირებული, თუმცა შეუძლებელიც არ არის.
