რაღა დროს ეს კითხვაა XXI საუკუნეში, მაგრამ, სამწუხაროდ, ჯერ კიდევ აქტუალურია ბავშვზე ძალადობის თემა.
ბავშვის ფიზიკური დასჯა ძალადობაა. მნიშვნელობა არ აქვს, დარტყმა იქნება ეს, თმის მოქაჩვა თუ ყურის აწევა, ან დატოვებს თუ არა ხილულ კვალს. ძალადობის მიზანია ბავშვისთვის ზიანის მიყენება, მისი შეშინება და დამორჩილება.
ბავშვები იყვნენ ძალადობის მსხვერპლნი. მათ სჯიდნენ აღზრდის მიზნებისა და „მათივე კეთილდღეობისთვის“.
გაეროს ბავშვთა უფლებების კონვენციაში აღნიშნულია, რომ ბავშვი დაცული უნდა იყოს ყოველგვარი ძალადობისგან, განურჩევლად იმისა, როგორ ამართლებენ ძალადობას ზრდასრული ადამიანები.
ბავშვთა უფლებების კონვენციის მე-19 მუხლის მიხედვით, მონაწილე სახელმწიფოები იღებენ ყველა აუცილებელ საკანონმდებლო, ადმინისტრაციულ, სოციალურ და საგანმანათლებლო ზომას, რათა დაიცვან ბავშვი მშობლების, კანონიერი მეურვეების ან მასზე მზრუნველი ნებისმიერი სხვა პირის მხრივ ყოველგვარი ფორმის ფიზიკური თუ ფსიქოლოგიური ძალადობისგან, მზრუნველობის მოკლებისა თუ დაუდევარი მოპყრობისგან, შეურაცხყოფისა თუ ექსპლუატაციისგან, სექსუალური ძალადობის ჩათვლით.
შესაძლებელია თუ არა ბავშვის აღზრდა ცემის გარეშე?
ცხადია. ცემა და ძალადობა დაუშვებელია. საზოგადოდ, არ არსებობს აღზრდის მხოლოდ ერთი სწორი გზა ან მეთოდი, რადგან ყველა ბავშვი სხვადასხვანაირია და სხვადასხვა საჭიროებები აქვს. ბავშვის აღზრდასა და განვითარებაზე პასუხისმგებლობა მშობელს ან აღმზრდელს ეკისრება. ბავშვთა უფლებების კონვენციის მე-18 მუხლის თანახმად, ბავშვის ინტერესები წარმოადგენს მშობელთა მზრუნველობის მთავარ საგანს.
არაძალადობრივი აღზრდა სულაც არ ნიშნავს, რომ ბავშვები ნებაზე მივუშვათ. ისინი დამოკიდებულნი არიან მშობელთა მხარდაჭერასა და მითითებებზე. იმისთვის, რომ ბავშვი დამოუკიდებელ ინდივიდად იქცეს, აუცილებელია როგორც თავისუფლება, ისე გონივრული შეზღუდვებიც.
მეორე მსოფლიო ომის შემდგომი პერიოდის დებატებში არაძალადობრივი აღზრდის მომხრეებს ეწინააღმდეგებოდნენ არგუმენტით, რომ არაძალადობრივი მიდგომა ბავშვის აღზრდაზე უარის თქმის თანაბარმნიშვნელოვანი იქნებოდა. ამ შემთხვევაში თავად ბავშვს ვანდობდით საკუთარი თავის აღზრდას. რადიოდისკუსიის დროს შვედ პედაგოგსა და განმანათლებელს გუსტავ იონსონს ჰკითხეს, მისცემდა თუ არა შვილს უფლებას, ჩაქუჩით დაემტვრია მისი პიანინო. იონსონმა უპასუხა, რომ, ცხადია, არ მისცემდა, მაგრამ ეს ძალადობას არ ნიშნავდა. ახალი მიდგომისა და იდეების არსი იყო ბავშვისთვის უარის თქმის განსხვავებული გზების ძიება.
თუ დღეს ვინმეს მიაჩნია, რომ არაძალადობრივი გზით, ცემის გარეშე აღზრდა „ნებაზე მიშვებას“ უთანაბრდება, მას საერთოდ არ ესმის პედაგოგიკა და არ ესმის ბავშვთა უფლებების კონვენცია.
ბავშვის აღზრდა კონფლიქტის გარეშე, როგორც წესი, არ ხდება. არც უნაკლო მშობელი არსებობს. მთავარია, მშობელსა და შვილს შორის ორმხრივი, პატივისცემაზე დაფუძნებული ურთიერთობა ჩამოყალიბდეს. ურთიერთობისას ხანდახან ორივე მხარე იღლება, ბრაზდება ან იმედგაცრუება ეუფლება. ამ შემთხვევაში ზრდასრულ ადამიანს ეკისრება პასუხისმგებლობა, კონფლიქტი არაძალადობრივი გზით მოაგვაროს.
მთავრობამ კი უნდა იკისროს პასუხისმგებლობა, შექმნას საჭირო პირობები არაძალადობრივი სააღმზრდელო პრაქტიკისთვის და ხელი შეუწყოს მშობლებს – მათ ეს სჭირდებათ, რათა მეტი ენერგია და დრო დარჩეთ შვილებთან ურთიერთობისთვის.
