ხშირად, ჩემს მეგობარს, აკა სინჯიკაშვილს აკრიტიკებენ, სიკეთეს ღიად რატომ აკეთებო. აკა ეკვილიბრიუმის წვერია. ამასწინ, ისიც კი გავიგე, კეკელიძე ეკვილიბრიუმით სახელს იხვეჭსო. სასიამოვნო ბრალდებად მოჩანს.
სახელზე და ეკვილიბრიუმზეც მოგიყვებით.
დიახ, მე ვარ სახელის ადამიანი და ეს მოსახვეჭელი მირჩევნია დანარჩენს, – ცოტათი ალუზია რომ გავაკეთოთ ცნობილი აფორიზმის. „ეკვილიბრიუმიც“ არის სამოქალაქო მოძრაობა და არ არის რეგისტრირებული, როგორც სახელმწიფო ტიპის რაიმე ორგანიზაცია. მე ვფიქრობ, რომ ის მოცემულობა, რომელიც საქართველოში თავის დროზე ძალიან კარგი პრეცენდენტის – „წერა-კითხვის გამავრცელებლი საზოგადოების“ სახით შეიქმნა, რაღაც ფორმით უნდა გაგრძელდეს და უნდა გაგრძელდეს ისევ სამოქალაქო სექტორიდან. ბუნებრივია, ეროვნული ბიბლიოთეკა არის სახელმწიფო ორგანიზაცია, მაგრამ ის არ არის პოლიტიკურად დატვირთული ორგანიზაცია და მას შეუძლია კარგად თანამშრომლობა ამ მიმართულებით, აქედან გამომდინარე, ჩემს მთავარ როლს მე ამ მიმართულებით ვხედავ. რაც შეიძლება მეტი, კარგი გაგებით აგრესიული, საგანმანათლებლო პოლიტიკა უნდა იყოს ჩვენი ტიპის ქვეყნების დღის წესრიგის განმსაზღვრელი, იმიტომ რომ სხვანაირად ჩვენი მომავალი ძალიან ბუნდოვანია.
მე ვიცი, როგორ შეიძლება გავაკეთოთ ნელ-ნელა, ნაბიჯ-ნაბიჯ თანამედროვე ტიპის ბიბლიოთეკა, რომელიც არ იქნება მხოლოდ ბიბლიოთეკა, იმ გაგებით, რა გაგებითაც ჩვენს მეხსიერებას ეს შემორჩა ან სტერეოტიპად არის დამკვიდრებული. რეალურად ბიბლიოთეკა უნდა იყოს ერთგვარი საინფორმაციო ცენტრი, რომელიც თავის თავში მოიცავს როგორც ტიპურ საბიბლიოთეკო ცხოვრებას, ამავდროულად იქ აუცილებლად უნდა იყოს კომპიუტერიც, უნდა იყოს ინტერნეტი, საინფორმაციო ბიურო, სადისკუსიო კლუბი, ღონისძიებისთვის განკუთვნილი სივრცეები და ამავდროულად უნდა შეეძლოს სოფლის ახალგაზრდების და არა მარტო ახალგაზრდების თვითორგანიზების მიმართულებით რაღაც ნაბიჯების პროვოცირება. ეს არის ძალიან რთული სამუშაო, ამ მოძრაობას სჭირდება ძალიან ბევრი მოხალისე და მე დიდი იმედი მაქვს, რომ ეს ხალხი ნელ-ნელა გამოჩნდება სოფლებში.
ამ ეტაპზე ბევრი ადამიანის ძალისხმევაა მიმართული ამ საქმეზე, გვყავს ძალიან ბევრი შემომწირველი, თითქმის ყოველდღე ეროვნულ ბიბლიოთეკაში შემოდის თანამედროვე წიგნები, რომლებსაც ოჯახებიდან წირავენ ადამიანები, კონკრეტული სოფლების ან კონკრეტული ბიბლიოთეკებისთვის. ახლა ვაკეთებთ ირაკლის ბიბლიოთეკას , რომელიც თბილისში გარდაიცვალა ტრაგიკულად და ვცდილობთ, მისი სახელი შემორჩეს, იქაურ ახალგაზრდებს ჰქონდეთ წვდომა ინფორმაციასთან. ძალიან ბევრი მოხალისეა ამაში ჩართული, აქ თბილისიდანაც, ჭიათურის რაიონიდანაც… ამის უკვე არსებული და კარგი პრეცენდენტი არის ივლიტას ბიბლიოთეკა, რომელიც ასევე ამ მოძრაობის, კერძოდ ჩემი იდეა იყო. ივლიტა 13 ივნისის სტიქიის დროს გარდაიცვალა. ის ჩოხატაურელი გოგონა იყო და დღეს თუ ჩოხატაურში გაივლით, ნახავთ ძალიან თანამედროვე ბიბლიოთეკას, რომელიც სწორედ მთლიანად, თავიდან ბოლომდე, მოხალისეების მიერ აგურ-აგურ გაღებული შემოწირულობებით გაკეთდა. გარდა ამ ტიპის კერძო თანამედროვე ბიბლიოთეკისა, 600-ზე მეტი ბიბლიოთეკა აღვადგინეთ ან განვაახლეთ სოფლებში.
პოლიტიკოსის სიტყვასავით გამომივდა. ამ საქმეს არ ვაპირებ. შეგნებულად დავწერე ეს ორი ნაკვესი ასე, რომ მეთქვა: სახელის მოხვეჭა და საკუთარი საქმის ჩვენება არ არის სამარცხვინო საქმე. გადამდებია. მეც სხვას ვბაძავ ამით. სხვამაც შეიძლება მოგვბაძოს.
