პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

    სიყვარული გურიაში

არ ვიცი რატომ – ალბათ ჩემი ღრმა და არმოსატანი ბავშვობის ამბების ბრალია _ სულ მიკვირდა ადამიანების, ვინც დილით ჩაისა და კარაქიან პურს მიირთმევდა.  სად შემიძლია მე ეგეთი სიმშვიდე, რაც ამ პროცესს ახლავს _ მიუწვდომელი საქმეა! ალბათ ახლაც უსაუზმოდ უნდა გადავატარო. არასამუშაო დღეა, ვითარცა უხმობენ _ უიქენდი. უიქენდი და ვაი ქენდი შენ _ ბებიაჩემი ჩასახლდა ჩემში და მალევე ამოსახლდა _ წერა უნდა დავიწყო.

      ქმრისა და ცოლის შერთვის ამბები ახლა კი ევროპიულადაა დიდწილად, მაგრამ ძველი წესებიც არ იშლიან თავისას: თუ გარიგება, თუ ვინმეს ქელეხში ბიჭისთვის გოგოს დანახვება და ან პირიქით;  მით უფრო ოცდაათს გვარიანად გადამცდარი / გადაცილებული ,,გოგოსა და ბიჭისთვის“. ადრე ხომ  იყო და იყო. განსაკუთრებით _ მთიან ნაწილში, გომისმთაზე _ მგლის ნაწოლზე, და ბამხაროს პატარა ფაფარაში, სადაც გურული და აჭარული ისტორიები ერთმანეთთან ქორწინდებიან.

***

     ოთხმოცდაათიანებში გურიაში (და ალბათ სხვაგანაც) თუ ცოლი ან ქმარი გარდაიცვლებოდა და მეორე მათგანი ცოცხალი იყო, საფლავის ქვაზე აუცილებლად დაატანინებდა საკუთარ სურათს („ხარჯი ნაქნარიას“ პრინციპით).  და აწერია დაბადების თარიღი და ტირე, სიკვდილის თარიღის მოლოდინში. საოცარი სანახავია. ერთ სოფელში ასეც მოხდა; გათხოვდა ახალგაზრდა ქვრივი. საფლავზე დარჩა სურათი ძველი ქმრის გვერდით, არავის მოუშლია, რადგან გურული სიყვარული უცნაურია და დიდი.

     არყის გამოხდა ღელის პირას, ღრუბლიან საღამოს _ ალბათ, ერთ-ერთი ყველაზე მისტიკური აქტი _ წითელი მიწა, ორე, ნახევრადგამჭვირვალე ოცლიტრიანი და ტალახი. თუ რამე უნდა გაგახსენდეს საჯარო თავყრილობათაგან გურიაში, ეს არის; და კიდევ _ სიმინდის ან თხილის დარჩევა შემოდგომის ღამეებში _ ნადი და ხმამაღალი საუბარი. და უცნაურად თხელი ჰაერი და თითქოს გამჭვირვალე მთვარე. სხვა ჩასუნთქვა. სხვა ფერები… თითქოს რაღაც დიდის დასასრულს რომ განიშნებს _ დაუძლეველი ტკივილის მერე მოულოდნელ და განწირულ, ოღონდ მომხიბლველ სიმსუბუქეს. მე რამდენჯერმე მიყვარდა. მაშინაც და მერეც. სულ დარდით და დრამატულად. ისე, ჩემს გარეგნულ ქცევა-„იმიჯებს“ რომ ძნელად მიამსგავსებ. და როცა სიყვარული  მთავრდებოდა, სულ ეს ამინდი დგებოდა ჩემში – შუა შემოდგომა, ცივი, თხელი და გამჭვირვალე, ნათელი ღამეებით, სიმინდის სუნით და შრიალით. ეგრე _ რომანტიკულ-სენტიმენტალურად. მაგრამ იყო მესამეც _ აკუმულატორი, ციცქნა ტელევიზორი და სერიალი. აი, ამურ-კუპიდონი მანდ უნდა გენახათ, განსაკუთრებით _ მოეროტიკულო სცენებისას. ქალების მოულოდნელი შორისდებული ქმრების ოდნავ შეჭმუხნულ შუბლსა და ირიბ მზერას გულისხმობდა. ქმრები ამ მხრივ უფრო თავისუფლები იყვნენ  _ „იფ,იფ, რა ქალია მონიკა!“ „არ გეღირსოს უკეთესი,“ _ ყველაზე თამამი პასუხი კაცთგან. მაგრამ უფრო საინტერესო მათი სახეები იყო, ვინც თითქოს არაფერს გამოხატავდა. მიშტერებული მზერით, ოდნავ წყლიანი თვალებით, კუთხეში, ჯორკოზე მჯდარი უყურებდა შორეული ბრაზილიის თუ ვენესუელის ყოფას _ როგორც ლამა გასცქერის სივრცეს, სადღაც შორს, ყველაფრის მიღმა. მერე წავიდოდნენ, ლამფას აანთებდნენ სახლში. მერე ლოგინში შეწვებოდნენ. ალბათ, ცოტა ხანს იქაც ღია ჰქონდათ თვალები _ ოდნავ წყლიანი. არის ამაში მსოფლიო სევდის ნაწილაკები _ ყოველგვარი ირონიის გარეშე. იმაზე მეტი, ვიდრე ლექსებშია, ახლა რომ ვწერთ.

     ***

     გელამ, ჩემმა მამიდაშვილმა,  რომელიც ახლა მამა დავითია  ანუ მღვდელი, ერთი სახალისო ამბავი მომიყვა – პატიოსანი, სიტყვასანდობი კაცის, ადგილობრივი მოძღვრის მონათხრობი. გურიის სოფელში, რომლის სახელსაც, ჩვენი ძველი მწერლებისა არ იყოს, ახლა არ დავასახელებ, ერთი ცნობილი ათეისტი კაცი კვდებოდა, „მიყობოდა მიქელას“. ვერც მის სახელს გეტყვით, თუმცა იქაურები და მიდამო მცხოვრებნი ადვილად მიხვდებიან ამა საქმეს დაფარულსა და მის გმირებს. მოკლედ, კვდებოდა ეს კაცი და არ აღიარებდა ღმერთის არსებობას არაფრით. რა არ იღონეს მისმა მორწმუნე შვილებმა, რაღას არ დაჰპირდნენ სააქაოს და საიქიოსთვის, მაგრამ ამაოდ. ერთ დღეს მოულოდნელად ბრძანა: „ღვდელი მეიყვანეთ, ახსარება უნდა უთხრაო“, მოიყვანეს გახარებულებმა. შევიდა და მალევე გამოვიდა ავადმყოფიდან. ღიმილს ვერ იკავებდა: „მითხრა, რომ მოვკდვები, ტაძრის შესასვლელში დამმარხეთ, ქალებს შევუჭვრიტინებო“.

მე კი სოფელში საქანელაზე ვიჯექი. სიკორწიალაზე. მეზობელთან. შემოვიდა ერთი გოგო, სხვა ოჯახში სტუმრად ჩამოსული, შავი თმებით და დამცინავი თვალებით. ნორა ბებიამ გთხოვათ, ერთი ბანკა შაქარიო, კოფისთვისო. ერთი კვირითო. სანამ ავთონა ქალაქში წავა. მე კიდევ საქანელას ავუჩქარე. გული კინაღამ გამისკდა ისე იყურებოდა ეს გოგო. მეგონა მე მიყურებდა და მინდოდა ერთ ქილა კი არა, ტომარა შაქარი მქონოდა, შაქრის ქარხანა მქონოდა. შებრუნდა და ეს შავი თმები ისე გაიქნია, ნიშნისმოგებით – მერე სადაც ვინმეს შავთმიანს ვხედავი, ყველა ის მეგონა და რომ მეგონა, რაც მომდიოდა, იცით სიყვარულში გამოცდილმა ხალხმა. და მაშინ დავწერე პირველი ლექსი.  გაბრაზებულზე. პოემა. ვაჟას სტილში. ოღონდ ამბები ხდებოდა შაქრის პლანტაციებში და მე ვკლავდი შაქრის პლანტატორს და მონებს ვატანდი სავსე ტომრებს ამ გოგოსთან, რომელიც ცხოვრობდა შორეულ ადგილას, სახელად ელემანდრაში. მაღალი საქმეა სიყვარული.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი