მეზობელმა თქვა, უკვე ტანკები დიღმის პარკში დგანანო, მაშინ იქვე ვქირაობდი ბინას, ფანჯრიდან გადავიხედე და ხუთი ახალგაზრდა კაცი იდგა. სმადაწყებული და მერე ნერვიულად შეწყვეტილი. სიგარეტსაც რომ ნახევრად ეწევიან და უცებ ახალს უკიდებენ. ცოტა ასაკით უფროსი ეუბნებოდა სხვებს, გვესწავლა ნეტავ რუსულიო და რაღაც ეგეთები. დაგვავიწყდაო. სკოლაში ვიცოდითო. სრული დიალოგი არ მახსოვს, გარდა იმისა, რომ ერთმა თქვა, მე რუსთავში წავალო, იქ ჩემი დაა გათხოვილიო. სხვამ უპასუხა, შენ ჩმორიკაო და ამან, მასე რუსებს უყვირეო, ჩემზე ვაჟკაცის დედაცო და მეორემ: დამიმტკიცეო და ამან: ახლავე წავიდეთ და მოკიდა ხელი და გაბედული ღრიანცელით წავიდნენ დასავლეთისკენ, იმ მიმართულებით, აი, 40 კილომეტრში მტერი რომ იდგა. ეს ხალხი, ცხადია, უკან მობრუნდებოდა რაღაც მიზეზით, მალევე. ,,კაი, ძმები ვართ ხო იცი, ლელა ინერვულებს ბიჭო” და ა.შ. ეს ამბავი მორალის საკითხავად არ მომიგონებია, ომი უბედური რამეა – მრავალმხრივად რევს ადამიანს. უბრალოდ გავიხსენე, როგორც პირველი მძაფრი შთაბეჭდილება, კინო-კადრივით. და, რა თქმა უნდა, რუსეთი ოკუპანტია. მტერია. ეს ბანალური სიტყვები არ არის. არ არის ამის თქმა სირცხვილი. ართქმა უფროა ცუდი. იმიტომ რომ დავიწყება იცის. დავიწყება უმადური რამეა. სულ მცირე, ის ბიჭები არ იმსახურებენ დავიწყებას – რუსულის სწავლის მოსურნე კი არა, რუსებთან მეომარი ბიჭები, ჩემი და შენი დამცველი. ჩემი და შენი მარტო სხეულის კი არა – სინდისის დამცველები.
ომი კი გრძელდება. ყველგან, ყველა მოედანზე. ამიტომაც ამ ომში ხანდახან ოქროზე უფრო ფასობს რაღაც. ვნახე რამდენიმე გამოხმაურება, თითქოს რუსი ძიუდოისტის დამარცხებით გამოწვეული სიხარული, პატარა ერის კომპლექსის ბრალიაო.
მინდა გიპასუხოთ:
1) დიახ, ჩვენ რიცხოვნობით პატარა ქვეყანა ვართ, შესაბამისად ჩვენი სიხარული არის გაცილებით დიდი და განსხვავებული, ვიდრე სხვა ქვეყნების, რომელთაც გრაფაში უკვე ათობით მედალი აქვთ.
2) ოკუპანტი ქვეყნის წარმომადგენლის დამარცხებით გამოწვეული აღტკინება არის ნორმალური და მეტიც – აუცილებელი.
3) სპორტი და პოლიტიკა, ზოგადი აზრით, სხვადასხვა ვერ იქნება. სპორტი ამ შემთხვევაში ჩვენი სათქმელია მსოფლიოსთვის: რომ ვარსებობთ, რომ ვართ და ძლიერები ვართ.
ამ იმედით უნდა ვიცხოვროთ. სხვაინარად დავმთავრდებით.
