სიუზენ კეინის „ინტროვერტების მშვიდი ძალა“ იმ წიგნთაგანია, რომლებზეც საუბარი არ წყდება. მისი ფოტო ჟურნალ TIME-ის გარეკანზე დაიბეჭდა, ხოლო თავად წიგნს, მერამდენე თვეა, წამყვანი პოზიცია უკავია New York Times-ის ბესტსელერთა სიაში. TED Talks-ზე ვიდეო წიგნის შესახებ 13 მილიონზე მეტმა მომხმარებელმა ნახა.
„ბავშვები ამ ამბის მთავარი, სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი ნაწილები არიან“, – ამბობს კეინი. ინტროვერტები, შესანიშნავი, განათლებული, ნიჭიერი და საყვარელი ბავშვები, გამუდმებით გრძნობენ, რომ მათ თავს რაღაც ვერ არის რიგზე. წიგნის ავტორის მიზანი ის იყო, უფროსებს მეტი გაეგოთ ინტროვერტების შესახებ და ასეთ ბავშვებს აღარ ჰქონოდათ პრობლემები, რომლებსაც დღეს ეჯახებიან.
რას ნიშნავს ინტროვერტობა, როგორია ინტროვერტი ბავშვი?
თანატოლებს ინტროვერტი ბავშვი სრულიადაც არ მიაჩნიათ განსხვავებულად. განსხვავებას ხშირად მხოლოდ უფროსები ხედავენ. ინტროვერტები თავიანთ მაქსიმალურ შესაძლებლობას შედარებით მშვიდ, წყნარ გარემოში ამჟღავნებენ. იქვე გრძნობენ თავს ყველაზე კომფორტულად. სწორედ ესაა განსხვავება ინტროვერტებსა და ექსტროვერტებს შორის. უფრო ზუსტად რომ ავხსნათ, მათ სხვადასხვანაირი ნერვული სისტემა აქვთ. ინტროვერტები საუკეთესოდ გრძნობენ თავს, როცა ირგვლივ სიმშვიდეა და არა ქაოსი, ურჩევნიათ, მშვიდ გარემოში ხატვით ან ერთ-ორ მეგობართან ერთად საყვარელი სპორტით შეიქციონ თავი, ხოლო ექსტრავერტებს ხალხმრავალი ადგილები უფრო იზიდავთ. დაბადების დღეზე უამრავი ხალხის დაპატიჟება და გართობა მათთვის საუკეთესო სტიმულატორი და მოტივატორია.
რა საერთო აქვს ინტროვერტობასა და სიმორცხვეს?
ეს ორი სრულიად სხვადასხვა რამაა. სიმორცხვე გახლავთ განსჯის, შეფასების შიში. ეს არის ქცევა, როცა ადამიანს არ სურს, სხვების ყურადღება მიიპყროს და მათი ესა თუ ის შეფასება დაიმსახუროს. ბევრი ინტროვერტი ბავშვი სინამდვილეში სულაც არ არის მორცხვი და პირიქით, შესაძლოა, ექსტროვერტი მორცხვი იყოს. როცა ექსტროვერტი ბავშვები მორცხვობას სძლევენ, ისინი თავიანთი თემის, ჯგუფის, მეგობრების წრის ეპიცენტრში ექცევიან. ასე რომ, ბავშვთან მუშაობის დროს უმნიშვნელოვანესია, კარგად გავარკვიოთ, რომელ ჯგუფს მიეკუთვნება ის და ერთმანეთში არ ავურიოთ ინტროვერტობა, ექსტროვერტობა და მორცხვობა.
გრძნობენ თუ არა ინტროვერტი ბავშვები სკოლაში თავს კომფორტულად?
უამრავი სკოლა მონდომებით ეძებს ინფორმაციას იმის თაობაზე, როგორ მიუდგნენ ინტროვერტ მოსწავლეებს, რათა მათ თავი კომფორტულად იგრძნონ. ისინი სვამენ კითხვებს: როგორ გავუჩინოთ ინტროვერტს მოტივაცია, აქტიურად ჩაერთოს საკლასო მუშაობაში? ხომ არ შევცვალოთ სწავლების მეთოდები? ზედმეტ უპირატესობას ხომ არ ვანიჭებთ მოსწავლეებს, რომლებსაც გაკვეთილზე ხელი სულ აწეული აქვთ და საპასუხოდ მზად არიან? რა უნდა იყოს მოსწავლის შეფასების კრიტერიუმი – წერილობით გამოცდაზე ნაჩვენები შედეგი თუ საკლასო ოთახში გამოჩენილი აქტიურობა? „ჩემს წიგნში, – ამბობს კეინი, – სკოლები წავახალისე, წერილობითი გამოცდებისთვის მეტი ყურადღება მიექციათ, ვიდრე კლასში აქტიურობისთვის, რადგან ინტროვერტებს და მორცხვ ბავშვებს უჭირთ გაკვეთილის პროცესში კითხვებზე პასუხის სხარტად გაცემა, ვერ ამჟღავნებენ თავიანთ მაქსიმუმს. ამ დროს ისინი ფიქრობენ: „როგორ მოიქცევიან თანაკლასელები, თუ არასწორად ვუპასუხე?“
კარგია თუ არა საკლასო ოთახში თანამედროვე ტექნოლოგიების გამოყენება? ეხმარება თუ არა ამგვარი მიდგომა ინტროვერტებს? იქნებ პირიქით?
სიუზენ კეინი ამბობს, რომ თანამედროვე ტექნოლოგიების გამოყენება საკლასო ოთახში ინტროვერტი და მორცხვი ბავშვებისთვის ძალიან სასარგებლოა. მაგალითად, ინტროვერტი თავს უფრო კომფორტულად გრძნობს, როცა საშინაო დავალებისა თუ საკლასო სამუშაოს შესრულება ეკრანთან, საკუთარ კომპიუტერში უწევს. ის მარტივად კრეფს პასუხებს, რომლებსაც თანაკლასელები მხოლოდ ეკრანზე ხედავენ. განხილვა და დისკუსია საჭირო აღარ არის.
როგორ გავხადოთ ჯგუფური სამუშაო ინტროვერტებისთვის კომფორტული და სასარგებლო?
„ჩემი გამოცდილებით, – ამბობს სიუზენ კეინი, – ეს ჯგუფის სტრუქტურაზეა დამოკიდებული. მინახავს ძალიან კარგად წარმართული ჯგუფური სამუშაო, სადაც ყველა ბავშვმა იცის საკუთარი როლი და მინახავს უილიამ გოლდინგის „ბუზთა ბატონიც“, სადაც მხოლოდ რამდენიმე დომინანტი ბავშვი საუბრობს, ყველა დანარჩენი კი გარიყულია. ასე რომ, ჯგუფური სამუშაოს წარმატება მთლიანად მასწავლებელზეა დამოკიდებული.
წყარო: https://www.npr.org/sections/ed/2016/02/18/465999756/how-parents-and-teachers-can-nurture-the-quiet-power-of-introverts
