ვიცოდი ის, რომ ყოფილ სამხედრო დასახლებაში მივდიოდი, სადაც ახლა სოციალურად დაუცველები, მაღალმთიანი რეგიონებიდან ჩამოსულები, იძულებით გადაადგილებულები, ემიგრირებული ჩინელები და ინდოელები ცხოვრობდნენ. მოლოდინიც შესაბამისი მქონდა. ეგზოტიკური დასახლება, რომლის განსაკუთრებულობასაც, ერთი მხრივ, მისი ისტორია, მეორე მხრივ კი, ახლანდელი მრავალფეროვანი პალიტრა ქმნის. ადამიანებს მოვუსმენ, აქ როგორ აღმოჩნდნენ, როგორ ცხოვრობენ, რას აპირებენ, რას აკეთებენ, რაზე ოცნებობენ-მეთქი – გზაში ვფიქრობდი.
ყველაზე მძიმე, რაც ასეთ ადგილებში სტუმრობას ახლავს, არის პროცესი, როცა უსმენ ადამიანებს, რომლებიც იმედით გიყურებენ და ფიქრობ იმაზე, რა გზა უნდა გაიაროს მათმა სურვილებმა ასრულებამდე. მათ სჯერათ, რომ თუ მედია მათზე რამეს იტყვის, ვინმემ ყურადღება შეიძლება მიაქციოს: ნაგვის ურნები დადგას, შენობები შეაკეთონ, წყალი გაუყვანონ, გაზი ჩაურთონ, დახმარება დაუნიშნონ, ხეები დაურგონ, ბავშვებს სათამაშო მოედნები მოუწყონ და ასე შემდეგ. შენ კი უსმენ და იცი, რომ მასალას, რომელსაც ამზადებ, ის, ვისაც ამ ყველაფრის გაკეთება შეუძლია, ან მოისმენს, ან არა. რომც მოისმინოს, ან მიაქცევს ყურადღებას, ან არა, მაგრამ მეტი შენც არაფერი შეგიძლია, გარდა იმისა, რომ ყველაზე საყურადღებო ამბები მოაგროვო, თხრობისთვის შესაბამისი ტონი იპოვო და ადგილობრივების ამბები მოუყვე მათ, ვინც შეიძლება მათთვის რამე გააკეთოს, თუმცა თვითონ არასოდეს ყოფილან ყოფილ სამხედრო ქალაქში.
და ასე, გადავწყვიტე, მოგიყვეთ ამბავი ვაზიანში მცხოვრები პირობითად ჩინელი ქალისა.
ის ერთ-ერთი კორპუსის მეორე სართულზე ცხოვრობს, ბავშვებს ამეცადინებს, საკვირაო სკოლა აქვს და მათ, ვინც ბეჯითად ამზადებს დავალებებს, მონეტებს ჩუქნის. ამ მონეტებს ბავშვები აგროვებენ და თვეში ერთხელ სასურველ ნივთებზე ცვლიან: ტკბილეულზე, ტანსაცმელზე, ფეხსაცმელზე, სათამაშოებზე. ეს ყველაფერი, ბავშვების ოცნებები მანქანას მოაქვს, რომელიც თვეში ერთხელ ყოფილ სამხედრო დასახლებაში მოდის.
ადგილობრივების თქმით, ეს ქალი ჩინელია, იცის რუსული და ძალიან ცოტა ქართული, თავის აქ ყოფნას ღვთის ნებად თვლის, ჰყავს დამხმარე, რომელიც მისივე მეზობელია და ეხმარება ქართველ ბავშვებთან კომუნიკაციაში.
სწორედ ეს ქალი, ერთი ქალი იგულისხმებოდა ინფორმაციაში, რომელიც წინასწარ მქონდა ამ დასახლებაზე, რომ იქ ჩინელები ცხოვრობენ. ამ ერთ ქალს მრავლობითად აღიქვამენ ადგილობრივებიც, რომლებიც მისი კორპუსიდან მოშორებით ცხოვრობენ და პირადად არ იცნობენ, არასოდეს დაინტერესებულან, რამ მოიყვანა აქ, სადაც უცხო თითქმის არასოდეს მოდის, სადაც შემთხვევით ვერ აღმოჩნდები. ისინი ზუსტად ასე ამბობენ: „ქვემოთ ცხოვრობენ “ჩინელები”, რომლებიც ბავშვებს ამეცადინებენ და საჩუქრებს ურიგებენ კვირაობით“. აქ კი, ამ ღატაკ და ყველასგან მიტოვებულ დასახლებაში, საჩუქარი, როგორიც არ უნდა იყოს ის, ორმაგად ძვირფასია, ისევე როგორც განათლება. თუმცა იმასაც ვერავინ გეტყვით, რა ტიპის განათლებას აძლევს ეს ერთი ჩინელი ქალი მათ შვილებს.
ჩინელი ქალი კი ამასობაში ადაპტირებას უკეთებს რელიგიურ ტექსტებს, ბავშვებს მათთვის გასაგები ენით გაურკვეველ კონფესიას აზიარებს და ასე ავსებს იმ ვაკუუმს, რაც ღატაკ და ყველასგან მიტოვებულ დასახლებაში მცხოვრებ ბავშვებს აქვთ. ასე, ტკბილი სიტყვით, თბილი ოთახით, ადვილად დასამახსოვრებელი ფრაზებით და ნახატებით, პატარ-პატარა საჩუქრებით ბავშვების გულს იგებს, მათ ნდობას იპოვებს, ერთადერთი ნათელი წერტილია მათთვის, ვისაც არც კლასგარეშე აქტივობების არჩევანი აქვთ, არც სათამაშო მოედანი, არც სივრცე, სადაც ერთმანეთს შეხვდებიან, ითამაშებენ, იმეცადინებენ, ისაუბრებენ…
ერთი, პირობითად ჩინელი ქალი, გადასარევი მაგალითია იმისა, რა ხდება სივრცეებში, სადაც ბავშვებს ბევრი თავისუფალი დრო და ცოტა გასართობი აქვთ, ცოტა რესურსი განვითარებისა და გართობისთვის; სივრცეებში, სადაც უფროსები იმდენად დაღლილი არიან ყოფითი პრობლემებით, აღარ უღრმავდებიან შვილების ყოველდღიური საქმიანობის შინაარსს, სადაც მანამ, სანამ ჩვენ თბილ სივრცეებში ერთმანეთს ჭკვიანი გამომეტყველებით მნიშვნელოვან თემებზე ვესაუბრებით, სხვა რეალურად ქმედებებს ამჯობინებს…
